ସାରଳା ମହାଭାରତ

ବଇବସତୁ ମନୁ ଅଗସ୍ତିଙ୍କି କଲେ ପାଦ ପୂଜା

ପାଦାଅର୍ଘ୍ୟ ଦିଲେ ଯେ ମନୁ ମହାରାଜା |୧|

ବସନ କୁଣ୍ଡଳ ଧୂପ ଦୀପ ନଇବେଦ୍ୟ

ନବନତ ଯୋଗାଡ଼ ବସନ ରତ୍ନମାନ ସାଧ୍ୟ |୨|

ଆଦ୍ୟପର୍ବ କହିଲ ମୁନି ଦିବ୍ୟ ରସ ବାଣୀ

ଶରୀର ନିର୍ମଳ ହୋଇଲା ତବ ମୁଖୁଂ ଶୁଣି |୩|

ଯେବେ କେବଣ ଚରିତ ପୁଣ କଲେକ ପାଣ୍ଡବେ

କହିବା ହେ ମହାମୁନି କଥାର ପ୍ରସ୍ତାବେ |୪|

ପଞ୍ଚୁ ପୁରୁଷକୁ ୟେକଇ ଯୁବତୀ

ସାଂସାରିକା ଧର୍ମେ ହେଲା ତାଙ୍କ କିସ ରୀତି |୫|

ୟେହା ମୋତେ ସଞ୍ଚପି କହିବା ତପବନ୍ତ

ପାପମାନ ମୋର ହୋଇବ କ୍ଷୟାନ୍ତ |୬|

କଥୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ପଣ୍ଡିତ ମହାଗ୍ୟାଂତା

ଶୁଣ ସାବଧାନେ ମଧ୍ୟ ପର୍ବର ଯେ କଥା |୭|

ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ଯେ ପଣ୍ଡିତ ମାରତଣ୍ଡ

ଶୁଣସି ସାବଧାନେ ଆଦିପର୍ବ ଉତ୍ତାରେ ମଧ୍ୟଖଣ୍ଡ |୮|

ହସ୍ତିନା ରାଜ୍ୟରେ ଯେ ଈଶାନ ଭାଗ କତି

ଭିନ୍ନେ ନବର କରି ବିଜେ କରାଇଲେ ଦ୍ରୋପତୀ |୯|

କୋଇନ୍ତାଙ୍କୁ ହିଂ ଭିନ୍ନ ନବର ସେହୁ ଲାଗେ

ପଞ୍ଚୁଭ୍ରାଥେ ରହିଥାନ୍ତି ଦ୍ରିଯୋଧନ ସଙ୍ଗେ |୧୦|

ମକର ମାସ ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ଦଶମୀର ତିଥି

ରୋହିଣୀ ନକ୍ଷତ୍ର ଯେ ବାର ବୃହସ୍ପତି |୧୧|

ବାଳବ ନାମେ କରଣ ଶୁଭ ନାମେ ଯୋଗ

ମକର ସଙ୍କରାନ୍ତିକି ଚଉବିଂଶ ଦିନ ଭୋଗ |୧୨|

ସେଦିନ ପାଞ୍ଚାଳୀ ହୋଇଲେ ପ୍ରଥମ ରଜବତୀ

ପୁଷ୍ପବତୀ ଉଚ୍ଛବ ନବରେ କରାବନ୍ତି |୧୩|

କୁଙ୍କୁମ କସ୍ତୁରୀ ତହିଂ ମଣ୍ଡିତ କରି ପାଣି

ମାରନ୍ତି ପିଚିକାରୀ ପରିହାସ୍ୟେ ବିଳାସୁଣୀ |୧୪|

ଆସ୍ତାନେ ବିଜେ କଲେ ଧୌମ୍ୟ ପୁରୋହିତ

ପ୍ରୋହିତଙ୍କୁ ଦେଖି ଉଠିଲେ ଧର୍ମସୁତ |୧୫|

ଆଶ୍ରୀବାଦ କଲ୍ୟାଣ କରନ୍ତି ପୁରୋହିତ

କର ଯୁଗଳ ଯୋଡ଼ିଣ ପଚାରନ୍ତି ଧର୍ମସୁତ |୧୬|

ସ୍ଵାମୀ ଆଜ ରଜବତୀ ହୋଇଲେ ଦ୍ରୋପଦ ଦୋହିତ

ୟେଥିର ଚରିତ ଦେବ କହିବାକ ତପବନ୍ତ |୧୭|

ତୁମ୍ଭ ତହୁଂ ମୋତେ କେ ମିଳିବ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତା

ତୁମ୍ଭେ ମହାମୁନି ଆହେ ଅଟ ସର୍ବ ଗ୍ୟାଂତା |୧୮|

ୟେଥିର ସଂଶୟ ଫେଡ଼ି କହ ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା

ଯଉଂ ଯଉଂ ଯୋଗ ଲଗ୍ନେ ହୋୟେ ଯଉଂ କଥା |୧୯|

ଶୁଣି ଧୌମ୍ୟ ପୁରୋହିତେ ମନରେ ହରଷ

ଅଣ୍ଟାରୁ ଖଡ଼ି କାଢ଼ି କୋଠି କାଟି କରନ୍ତି ପ୍ରକାଶ |୨୦|

ଅଷ୍ଟ ଗୋଟି କୋଠି ମଧ୍ୟେଂ ଗୃହ ଯେ ଶୋଭନ

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କ ମୁଖ ଚାହିଂ ବୋଲନ୍ତି ମହାମୁନ୍ୟ |୨୧|

ସପତାଙ୍ଗ ପାଞ୍ଜିକି ଫେଡ଼ିଣ ପୁରୋହିତ

ରଜଚକ୍ର କୋଷ୍ଠି ପାଡ଼ନ୍ତି ପଣ୍ଡିତ |୨୨|

ଯେବଣ ଯେବଣ ବିଧି ୟେଥକୁ ନିର୍ମିତ

ବିଧିମତ କରି ୟେବେ ଶୁଣ ଧର୍ମସୁତ |୨୩|

ଧର୍ମ ଦେବତାଙ୍କ ହସ୍ତେ ନଟୀକାଳ ଫଳ

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସ୍ଥାଳୀରେ ରଖି ଅରୁଆ ତଣ୍ଡୁଳ |୨୪|

ରଖିଣ ଧର୍ମସୁତ ବସିଲେ ତୁରିତ

କହନ୍ତି ଯେ ରଜଚକ୍ର ଧୌମ୍ୟ ପୁରୋହିତ |୨୫|

ବାର ତିଥି ନକ୍ଷତ୍ର ଚନ୍ଦ୍ର ଯୋଗ କରଣ ରବି ଅଂଶ

ସକଳ କଥା ବିଚାରି କହନ୍ତି ବିଶେଷ |୨୬|

ପ୍ରଥମରେ ସାତ ବାରଙ୍କର ଦୋଷାଦୋଷ

କହିବା ହେ ଶୁଦ୍ଧାଶୁଦ୍ଧ ଶୁଣ ଧର୍ମଶିଷ |୨୭|

ଆଦିତ୍ୟ ବାରେ ଯେବେ ହୋଅଇ ରଜବତୀ

ସ୍ଵାମୀକି ରୋଗ ପୀଡ଼ା ସନ୍ତାନ ନ ହୋଅନ୍ତି |୨୮|

ସୋମବାରେ ଯେଉଂ ସ୍ତିରୀ ହୋଅଇ ରଜବତୀ

ସେ ସ୍ତିରୀ ସ୍ଵାମୀରେ ସଦା ହୋଅଇ ଭଗତି |୨୯|

ମଙ୍ଗଳବାରେ ଯେବେ ହୋଅଇ ରଜକାରୀ

ବିଧବା ହୋଅଇ ଅଳପେ ହୋଅଇ ଅନାଚାରୀ |୩୦|

ବୁଧବାରେ ଯେବେ ହୋଅନ୍ତି ରଜବତୀ

ସ୍ଵାମୀରେ ସଉଭାଗୀ ସେ ହୁଅନ୍ତି ଯୁବତୀ |୩୧|

ଗୁରୁବାରେ ଯେବଣ ନାରୀ ହୋଅଇ ରଜବତୀ

ଧନ ସନ୍ତାନ ହୋଅଇ ଲକ୍ଷ୍ମୀରେ ପ୍ରିୟବତୀ |୩୨|

ଶୁକ୍ରବାରେ ଯେବେ ହୋଅଇ ରଜକାରୀ

ବହୁତ ପୁତ୍ର ହୋଅଇ ନୋହେ ଅନାଚାରୀ |୩୩|

ଯେବଣ ନାରୀ ପୁଷ୍ପବତୀ ହୋଅନ୍ତି ଶନିବାରେ

ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ ନାଶ ଯାଇ ୟେକ ସମ୍ଵତ୍ସରେ |୩୪|

ମକର ମାସ ଶୁକ୍ଳ ଦଶମୀ ଗୁରୁବାର ରୋହିଣୀ

ମାହେନ୍ଦ୍ର ଯୋଗ ହୋଇଲା ପଣ୍ଡିତ ମାନେ ବଖାଣି |୩୫|

ବାର ତାର ଚନ୍ଦ୍ର ହୋଇଲା ପବିତ୍ର

ତିଥିଚକ୍ର ପୁଣ ଯେ ପାଡ଼ିଲେ ଗ୍ରହପୁତ୍ର |୩୬|

ପ୍ରତିପଦା ଦିନ ଯେବେ ହୋଅନ୍ତି ରଜବତୀ

ଅତିହିଂ ପାତକୀ ସେ ଛୁଇଂ ତ ନ ଯୋଗାନ୍ତି |୩୭|

ଦୁତୀୟା ଦିନ ଯେବେ ହୋଅଇ ରଜକାରୀ

ପୁତ୍ର ପଉତ୍ରୀ ହୋୟେ ୟେକା ସ୍ଵାମୀରେ ଦିନ ହରି |୩୮|

ତୃତୀୟ ଦିନ ଯେବେ ହୋଅନ୍ତି ରଜବତୀ

ଅନେକ ସମ୍ଫ୍ରଧି ହୋୟେ ପୁତ୍ର ପଉତ୍ରୀ ପ୍ରାପତି |୩୯|

ଚଉଠୀ ଦିନ ଯେବେ ହୋଅଇ ରଜବତୀ

ସେ ସ୍ତିରୀକି ଛୁଇଂଲେ ଦୋଷ ବିଷୁଳୀପାତି |୪୦|

ପଞ୍ଚମୀ ତିଥିରେ ଯେବେ ହୋଅଇ ରଜବତୀ ପ୍ରିୟା

ସେ ସ୍ତିରୀ ପ୍ରତକ୍ଷେ ଯେ ଅଟଇ ସତଶ୍ରିୟା |୪୧|

ଷଷ୍ଠୀ ଦିନ ଯେବେ ହୋଅନ୍ତି ରଜଗ୍ରାହୀ

ସେ ସ୍ତିରୀ ଦୁର୍ଭାଗୀ ବଡ଼ ଯେ କଳୋହୀ |୪୨|

ସପ୍ତମୀ ଦିନ ଯେବେ ରଜବତୀ ହୋଅଇ ମାନିନୀ

ସେ ସ୍ତିରୀକି ଘେନି ଘର କଲେ ନୋହି ଧନ, ସନ୍ତାନ ହାନି |୪୩|

ଅଷ୍ଟମୀ ଦିନ ଯେବେ ହୋଅଇ ରଜବତୀ

ପତି ପୁତ୍ର ଦୋହିତା ତାର ବହୁତ ରୋଗରେ ପଡ଼ନ୍ତି |୪୪|

ନବମୀ ତିଥିରେ ଯେବେ ହୋଅଇ ରଜକାରୀ

ସ୍ଵାମୀ ନାଶ ଯାଇ ବିଧବା ହୋୟେ ନାରୀ |୪୫|

ଦଶମୀ ତିଥିରେ ଯେବେ ହୋଅନ୍ତି ରଜବତୀ

ଧନ ଜନେ ହୋୟେ ସୁଖୀ ବୋଲନ୍ତି ମହାଯତି |୪୬|

ଯେବଣ ସ୍ତିରୀ ହୋଅଇ ରଜବତୀ ୟେକାଦଶୀ ଦିନେ

ସ୍ଵାମୀ ଥାଉଂ ଆନ ପୁରୁଷ ଇଚ୍ଛଇ ତାର ମନେ |୪୭|

ଦ୍ଵାଦଶୀ ଦିନରେ ଯେ ହୋଅନ୍ତି ପୁଷ୍ପବତୀ

ସେ ସ୍ତିରୀକି ଛୁଇଂଲେ ସ୍ତିରୀ ହତ୍ୟା ଦୋଷ ପାନ୍ତି |୪୮|

ଯେବଣ ସ୍ତିରୀ ତ୍ରୟୋଦଶୀ ଦିନ ହୋଅନ୍ତି ରଜକାରୀ

ପତିରେ ସଉଭାଗୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀରେ ବଲ୍ଲଭୀ ସେହୁ ନାରୀ |୪୯|

ଯେବଣ ସ୍ତିରୀ ପାକାସ୍ପର୍ଶୀ ହୋଅନ୍ତି ଚତୃଦଶୀ

ବହୁତ ପାତକୀ ସେ କୁଟୁମ୍ଵେ ହୋନ୍ତି ତ୍ରାସି |୫୦|

ଯେବଣ ସ୍ତିରୀ ରଜବତୀ ଅମାବଇ ଦିନ

ସେ ସ୍ତିରୀ ଧରି ଘର କଲେ ନୋହଇ ସନ୍ତାନ |୫୧|

ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଦିନ ଯେବଣ ସ୍ତିରୀ ରଜବତୀ

ଧନ ସନ୍ତାନ ହୋଇବ ଦେଖିବ ପୁତ୍ର ନାତି |୫୨|

ଧୌମ୍ୟ ପ୍ରୋହିତେ କହିଲେ ରଜଚକ୍ର କଥା

ଦଶମୀରେ ହୋଇଲା ଯେ ନିର୍ଦ୍ଦୋଷୀ ଦ୍ରୋପଦ ଦୋହିତା |୫୩|

ପୁଣି ନକ୍ଷତ୍ରଚକ୍ର ପାଡିଲେ ପୁରୋହିତେ

ଯେବଣ ନକ୍ଷତ୍ରେ ରଜବତୀ ହୋଇଲା ହୋଅଇ ଯେମନ୍ତେ |୫୪|

ଅଶ୍ଵିନୀ ରୋହିଣୀ ପୁଷ୍ୟା ଉତ୍ତରା ଫାଲଗୁନୀ

ହସ୍ତା ସ୍ଵାତୀ ଅନୁରାଧା ଧନିଷ୍ଠା ୟେତେ ପୁଣ୍ୟ ମାନି |୫୫|

ଶ୍ରବଣା ଚିତ୍ରା ଉତ୍ତରଭୋଦୁଅ ସମ୍ପାଦି

ମୃଗଶିରା ପୁନର୍ବସୁ ଯେ ଶତଭିଷା ଆଦି |୫୬|

ବିଶାଖା ମୂଳା ରେବତୀ ଉତ୍ତରାଷାଢ଼ାରେ

ରଜବତୀ ହେଲେ ସ୍ତିରୀ ସୁଖ ଭୋଗ କରେ |୫୭|

ୟେତେ ନକ୍ଷତ୍ରେ ଯେବଣ ସ୍ତିରୀ ହୋଅନ୍ତି ରଜବତୀ

ଇହଲୋକ ସୁଖ ପାଇ ତାର ଅନ୍ତେ ସଦଗତି |୫୮|

ଅଶ୍ଲେଷା ତିନି ପୂର୍ବା ଦ୍ଵିଜା ଆର୍ଦ୍ରା ମଘା ଜ୍ୟେଷ୍ଠା ନକ୍ଷତ୍ରରେ

ରଜବତୀ ହୋଇଲେ ସ୍ତିରୀ ବହୁତ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରେ |୫୯|

ଶୁଭ ନକ୍ଷତ୍ର ଯୋଗେ ନାହିଂ ପାପକର୍ମ

ରୋହିଣୀ ନକ୍ଷତ୍ରେ ହୋଇଲା ଅନେକ ଧର୍ମ |୬୦|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ନକ୍ଷତ୍ର ଚକ୍ରେ ଯେବେ ନାହିଂ ପାପଗ୍ରହ

ଯୋଗଚକ୍ର ୟେବେ ବିଚାରିଣ କହ |୬୧|

ଯୋଗଚକ୍ର ପୁଣ ପାଡ଼ିଲେ ପ୍ରୋହିତେ

ସମସ୍ତ ଗୁଣ ଗୁଣି ବିଚାରନ୍ତି ଦିନ ଅର୍ଥେ |୬୨|

ଆୟୁଷ୍ମାନ ସୌଭାଗ୍ୟ ପ୍ରୀତି ସିଦ୍ଧି ବୃଦ୍ଧି ଶୋଭନ ସୁକର୍ମ

ବରୀୟାନ ଶୁକ୍ଲ ଶିବ ସାଧ୍ୟ ଶୁଭ ଧ୍ରୁବ ହର୍ଷଣ ଇନ୍ଦ୍ର ବ୍ରହ୍ମ |୬୩|

ୟେଥେ ଯେବେ ହୁଅନ୍ତି ରଜବତୀ

ଧନ ସନ୍ତାନ ଅନେକ ହୋଅଇ ସଉଭାଗ୍ୟବନ୍ତୀ |୬୪|

ଧୃତି ଅତି ଗଣ୍ଡ ଶୂଳ ବିଷ୍କୁମ୍ଭ ବ୍ୟତିପାତ ଧ୍ରୁବ ଯୋଗ

ଦୋଚାରୀ ହୁଅନ୍ତି ନାରୀ ଯେବେ ହୋଅଇ ରାଜଯୋଗ |୬୫|

ପରିଘ ବ୍ୟାଘାତ ଗଣ୍ଡ ବିଷ୍ଟି ବଜ୍ର ବଇଧୃତି

ସନ୍ତାନ ହାନି ହୋଅଇ ୟେଥେ ହେଲେ ରଜବତୀ |୬୬|

ଦୁତୀୟରେ ଗୁରୁ ଚନ୍ଦ୍ରମା ସପତମେ

ଶନିଶ୍ଚର ନବମେ ରାହୁ କେତୁ ୟେକାଦଶମେ |୬୭|

ତୃତୀୟେ ରବି ବୁଧ ଦଶମରେ ଅଛଇ ମଙ୍ଗଳ

କହିଲେ ପ୍ରୋହିତେ ସର୍ବ ଶୁଭ ଅନକୂଳ |୬୮|

ୟେମନ୍ତେ ବିଚାରି ଅନକୂଳ ଘେନିଲେ ଗ୍ରହପୁତ୍ରେ

ଉଚ୍ଛବ ବିଧାନ ଯେ କରନ୍ତି ଦିନା ସାତେ |୬୯|

ରଜବତୀ ହୋଅନ୍ତି ଯେବଣ ଯୁବତୀ

ଚାଣ୍ଡାଳ ଛୁଇଂଲା ଦୋଷ ଯେ ପ୍ରଥମ ଦିନ ଲଭନ୍ତି |୭୦|

ଛୁଇଂଲା ମାତ୍ରକେ ସେହି ବେଗେ ସ୍ନାନ କରି

ତେବେ ସେ ଦିନର ଦୋଷ ଯାୟେ ଅପହରି |୭୧|

ଦୁତୀୟ ଦିନରେ ଯେବଣ ପୁରୁଷ ଛୁଅଂନ୍ତି

ସମ୍ଵଚ୍ଛର ପରିଯନ୍ତେ ପିତୃଲୋକେ ତର୍ପଣ ନ ପାବନ୍ତି |୭୨|

ଅଶୁଦ୍ଧ ସ୍ତିରୀକି ଛୁଅଂଇ ଯେବେ ତୃତୀୟ ଦିବସେ

ଲିଙ୍ଗ ଭଗ୍ନ ଦୋଷ ସେ ଲଭନ୍ତି ପୁରୁଷେ |୭୩|

ପାକାପରଶ ସ୍ତିରୀ ଯେ ଛୁଅଂଇ ଚତୁର୍ଥ ଦିନେ

ତାହାର ଅନ୍ନଜଳ ନ ପାଆନ୍ତି ଦେବତା ପିତୃଗଣେ |୭୪|

ପଞ୍ଚମ ଦିନରେ କରିବ ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ରାହାନ

ପାକଶାଳେ ପିତୃଲୋକେ ନୋହିବେ ଯୋଗ୍ୟମାନ |୭୫|

ଷଷ୍ଠମ ଦିନରେ ଯେ ପଞ୍ଚଗବ୍ୟ କୁଙ୍କୁମ ଲେପି

ନଦୀରେ ସ୍ରାହାନ କରିବ ଅଦ୍ୟାପି |୭୬|

ଘଟି କୁଙ୍କୁମ ଚନ୍ଦନ ନାନା ଦ୍ରବ୍ୟମାନ

ସପତମ ଦିନରେ ହୋଇବ ଶୁଦ୍ଧିସ୍ନାନ |୭୭|

ସପତମ ଦିନ ରାତ୍ରେ ଯେ ମିଳିବ ସ୍ଵାମୀ ପାଶ

ୟେତେ ଗ୍ୟାଂନ ଥିଲେ ଖଣ୍ଡଇ ପାପଗ୍ରହ ଦୋଷ |୭୮|

ଯାହା ସେ ବିଚାରିଲେ ଧୌମ୍ୟ ପ୍ରୋହିତେ ପୁରାଣେ

ମୁହିଂ ତାହା ବଞ୍ଚାଇଲି ଠାକୁରାଣୀଙ୍କ ଆଗ୍ୟାଂ ପରମାଣେ |୭୯|

ବିଚାର କଲେ ୟେଥେ ୟେତେ ଦୋଷ ଅଛି

ଅନ୍ୟାୟ ପଣ କଲେ ଧର୍ମହିଂ ନ ଗଚ୍ଛି |୮୦|

ବଡ଼ାଇ ଦୁଲଭ ୟେ ସାଂସାରିକା ଧର୍ମ

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ପ୍ରାଣୀମାନେ ହୋଉଛନ୍ତି ଭ୍ରମ |୮୧|

ପୁରାଣ ଉକତେ ଯେତେ କରୁଅଛି କର୍ମ

କେତେ ଅନିର୍ଯାପ କରି କହିବି ମୁଂ ମାନୁଷ ଯୋନିରେ ହୋଇ ଜନ୍ମ |୮୨|

କିଞ୍ଚିତ ଆଗ୍ୟାଂ ମୋତେ ଦିଲେ ଜଗତମାତା

ସାରୋଳା ଦାସ କହିଲେ ୟେ ରଜଚକ୍ରର ବାରତା |୮୩|

ନ ପଢ଼ିଲି ଅକ୍ଷର ନୋହଇ ଶାହାସ୍ର ବାଦୀ

ପଣ୍ଡିତ ଜନଙ୍କ ତୁଲେ ନ ବସିଲି ସମ୍ପାଦି |୮୪|

କୁଥାନ ବାସୀ ମୁଂ ନୋହିଲି ବିପ୍ରଗୋଷ୍ଠୀ

କଣକଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧି ମୁହିଂ ବୟସ ଅଳପଟି |୮୫|

ପଣ୍ଡିତଜନମାନଙ୍କୁ ମୁଂ ମାଗଇ ବିନୟେ

ମୁକତିକି ଇଚ୍ଛା ମୋର ନାରାୟଣଙ୍କୁ ତଲୟେ |୮୬|

ଧୌମ୍ୟ ପ୍ରୋହିତେ ବୋଇଲେ ଯାହା ଶାସ୍ତ୍ର ଯୋଗେ

ମୁହିଂ ତାହା ବଞ୍ଚାଇଲି ଶାହାସ୍ର ପୁରାଣ ମାର୍ଗେ |୮୭|

ମକର ମାସ ଶୁକଳ ୟେକାଦଶୀ ତିଥି

ପଣ୍ଡିତବାର ମୃଗଶିରା ନକ୍ଷତ୍ର ଯୁଗତି |୧|

ଦ୍ରୋପତୀ ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ରାହାନ ମୁକତି ସେହି ଦିବସେ

ପୁଷ୍ପବତୀ ବନ୍ଦାପନା ଉଚ୍ଛବ କରାଇଲେ ଧର୍ମ ଶିଷେ |୨|

ବିଜୟେ ପଞ୍ଚୁ ପାଣ୍ଡବେ ୟେକଇ ଆସନେ

ଦ୍ରୋପତୀ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦିଲେ ଧୌମ୍ୟ ପୁରୋହିତେ

ଦୁତୀୟେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦିଲେ ବାମଦେବ ପଣ୍ଡିତେ |୪|

ତୃତୀୟେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦିଲେ ଯେ ଗାନ୍ଧାରୀ

ମୁଖରେ ଅନ୍ଧ ପଟଳ ରାଧେବ କର ଧରି |୫|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ମା ଗୋ ଅନ୍ଧପଟଳ ଦଣ୍ଡକେ ଉପେଖ

ମହାଯିଘ୍ନସେନୀ ଦ୍ରୋପତୀଙ୍କ ମୁଖପଦ୍ମ ଦେଖ |୬|

ଗାନ୍ଧାରୀ ବୋଇଲେ ବାବୁ ଅନେକ କାଳର ପତିବ୍ରତ

ବ୍ରତ କରି ଉପେଖିଲେ ଧର୍ମ ହୋଅଇକି ପ୍ରାପତ ? |୭|

ୟେଥକୁ କଟାଳ ବାବୁ ନ କର ମୋତେ କିଛି

ହୃଦୟରୁ ଚଛୁ ମୋର ସକଳ ଦେଖୁଛି |୮|

ଚଛୁ ଥିଲେ ଯାହା ଦେଖି ତାହା ମୋତେ ପ୍ରତକ୍ଷେ ଦୃଶ୍ୟ

ୟେମନ୍ତେ ଦିଶଇ ମୋତେ ଭୂତ ଯେ ଭବିଷ୍ୟ |୯|

ୟେତେ ବୋଲି ଗାନ୍ଧାରୀ ଶ୍ରୀହସ୍ତେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଘେନି

ପ୍ରଥମେ ଯୁଝେଷ୍ଠି, ଦୃତୀୟେ ଭୀମ ତୃତୀୟେ ଫାଲଗୁନି |୧୦|

ଚତୁର୍ଥେ ବନ୍ଦାଇଲେ ନକୁଳ ସହଦେବ ବେନି ଭାଇ

ତଦନ୍ତେ ଦ୍ରୋପତୀ ଶିରେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦିଲେ ନେଇ |୧୧|

ଜୟ ଜୟ ମଙ୍ଗଳ ଯେ ସାଧୁ ଧୁନି ତୋଳି

ସୁଲକ୍ଷଣୀ କୋଟିୟେ କନ୍ୟା ଦିଅନ୍ତି ହୁଳହୁଳି |୧୨|

ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଯେ କରନ୍ତି ବେଦ ଧୁନି

ଆଶିଷ ବାଞ୍ଛା ଯେ କଲେ ସକଳ ସିଦ୍ଧ ମୁନି |୧୩|

କୋଟିୟେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଯେ ହୋଇଲାକ ଦାନ

କୋଟିୟେ ଦିଲେ ଶ୍ରୀଫଳ ରଙ୍ଗ ଯେ ବସନ |୧୪|

କୋଟିୟେକ ଧେନୁ ବତ୍ସା ଦିଲକେ ଅଷ୍ଟରତ୍ନ ଜତାଉରେ

ପୁଷ୍ପବନ୍ତୀ ଆହୂତି ଦିଲକେ ଧୌମ୍ୟ ପ୍ରୋହିତେ ସେ ଠାବରେ |୧୫|

ପୂର୍ଣ୍ଣାଚୂଳ ଆହୂତି ଅନ୍ତେ ହୋମ ଘୃତ ଆପ୍ୟାନ କଲେ ପଞ୍ଚୁବୀରେ

ଦ୍ରୋପତୀ ସହିତେ ଆପ୍ୟାନ କଲେ ସକଳେ ତତକାଳେ |୧୬|

ଦେବାଦେବୀ ହୋଇ ଭୁଞ୍ଜାଇଲେ ଚରୁ ଅନ୍ନ

ସମସ୍ତେ ଭକ୍ଷଣ ସାରିଲେ ସୁଖରେ ବିଦୁଜନମାନ |୧୭|

ଚଳିଲେ କନ୍ୟାମାନେ ବନ୍ଦାପନା ସାରି

ଋଷି ବିପ୍ରମାନେ ସକଳ ଆଶିଷ ଉଂକାରି |୧୮|

ପୁତ୍ର ପୌତ୍ରୀ ପ୍ରାପତ ହୋଉ ଗୋ ତୋତେ ମାତ

ଯାହା ବାଞ୍ଛା କରିବୁ ତାହା ତୋତେ ହୋଉ ପରାପତ |୧୯|

ଉଚ୍ଛବ ସାରି ଗଲେ ଯେ ଯାହା ଭୁବନ

ନିତ୍ୟକର୍ମ ବିଧାନ ମୁଁଣୋହିଂ କଲେକ ପଞ୍ଚୁଜନ |୨୦|

ଦ୍ରୋପତୀ ମୁଣୋହି କଲେ ଭାନୁବତୀର ମେଳେ

ଆପଣା ମନ୍ଦିରେ ଦେବୀ ବିଜୟେ ନିଶା କାଳେ |୨୧|

ୟେକାନ୍ତ ହୋଇଣ ବସିଲେ ପଞ୍ଚୁଭାଇ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ପୁଚ୍ଛା କଲେ ଚାରି ଭାଇଙ୍କ ମୁଖ ଚାହିଂ |୨୨|

ବାବୁ ପାକାପ୍ରଶନ ଯେବେ ହୋଅନ୍ତି ଯୁବତୀ

ତହାଙ୍କୁ ଛୁଇଂ ନ ଯୋଗାଇ ଯେ ସପତ ଦିନ ସପ୍ତ ରାତି |୨୩|

ରଜମୁକ୍ତ ଉତ୍ତାରେ ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ରାହାନ କଲେ

ପୁରୁଷ ଯେବେ ଶୃଙ୍ଗାର ନ କରେ ତାର ତୁଲେ |୨୪|

ତାର ତହୁଂ ବହେ ଯେତେକ ଶୋଣିତମାନ

ପିତୃ ଲୋକମାନେ ତାହା କରନ୍ତି ଆପ୍ୟାନ |୨୫|

ୟେସନେକ ବେଭାର ବାବୁ ଅଛଇଂ ଶାସ୍ର ଯୋଗେ

ଦ୍ରୋପତୀକି ତ୍ରିପୁତି କରିବା କେଉଂଣ ବାଗେ |୨୬|

କରପତ୍ର ଯୋଡିଣ ବୋଲଇ ଫାଲଗୁନି

ପାଞ୍ଚାଳ ପୁରକୁ ବିଜେ କର ତୁମ୍ଭେ ଆଜ ରୟଣୀ |୨୭|

ୟେତେ କହି ଚାରି ଭାଇ ଗଲେ ଯେ ଯାହା ଆସ୍ତାନକୁ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବିଜୟେ କଲେ ଦ୍ରୋପତୀ ପୁରକୁ |୨୮|

ଅନ୍ତେଶ୍ଵରେ ବିଜୟେ କଲେ ରାତ୍ରକାଳେ

ଅନେକ ହାସ୍ୟ ରସ କ୍ରୀଡ଼ାରଙ୍ଗ ବେଳେ |୨୯|

ଶୃଙ୍ଗାର କରନ୍ତେଣ ପ୍ରସର ହେଲା ରାତି

ବଢ଼ିଲା ରତିରଙ୍ଗ ହୋଇଲା ପାହାନ୍ତି |୩୦|

ନିତ୍ୟକର୍ମ ବିଧାନେ ବିଜୟେ ଧର୍ମସୁତେ

ସ୍ନାହାନ ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରିଲେ ତୁରିତେ |୩୧|

ବିଜୟେ କଲେ ସ୍ଵାମୀ ଦିବ୍ୟ ଯେ ଆସନେ

ଦ୍ରଶନ କଲେ ଆସି ଚାରିଭ୍ରାଥମାନେ |୩୨|

ଆରକେ ରାତ୍ରେଣ ଯେ ବିଜୟେ ଭୀମସେନ

ପାଞ୍ଚାଳୀର ସଙ୍ଗେ କ୍ରୀଡ଼ା ରସର ବିଧାନ |୩୩|

କ୍ରୀଡ଼ାରସ କରନ୍ତେ ପ୍ରସର ହେଲା ରାତି

ସ୍ନାନ ନିତ୍ୟ କର୍ମ ସାରି ଚଳିଲେ ମାରୁତି |୩୪|

ତୃତୀୟ ରାତ୍ରରେ ବିଜେ କଲେ ଫାଲଗୁନି

ଅନେକ ପୀରତି ତାଙ୍କୁ କଲେ ଯିଘ୍ନସେନୀ |୩୫|

ଆଉମାନଙ୍କୁ ଯେ ବଡ଼ ନାହିଂ ପ୍ରୀତି ରଙ୍ଗ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନକୁ ନିପୁଣରେ ସମର୍ପିଲେ ଅଙ୍ଗ |୩୬|

ବୋଇଲେ ଦ୍ରୋପତୀ ତୁ ମୋହର ପ୍ରାଣର ବଲ୍ଲଭ

ତୁ ମୋହର ନିଜ ପତି ଅଟୁ ନା ସୁଲଭ |୩୭|

ହାସ୍ୟରସ କରନ୍ତେ ଯେ ହୋଇଲା ପ୍ରଭାତ

ନିତ୍ୟକର୍ମ ବିଧାନେ ଚଳିଲେ ବୀର ପାର୍ଥ |୩୮|

ଚତୁର୍ଥ ଦିବସରେ ନକୁଳ ବିଜେ କରି

କ୍ରୀଡ଼ା ରଙ୍ଗ କରନ୍ତେ ଯେ ପାହିଲା ଶର୍ବରୀ |୩୯|

ନିତ୍ୟ କର୍ମ ସାରିଣ ଯେ ନକୁଳ ଚଳିଲେ

ପଞ୍ଚଦିନ ରାତ୍ରେ ସହଦେବ ବିଜେ କଲେ |୪୦|

ଦ୍ରୌପତୀର ସଙ୍ଗତେ କରନ୍ତି କ୍ରୀଡ଼ାରସ

ରାତ୍ର ପାହି ଦିବସ ଯେ ହୋଇଲା ପ୍ରକାଶ |୪୧|

ନିତ୍ୟ କର୍ମ ବିଧାନ ସାରିଣ ମନ୍ତ୍ରୀବର

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଯାଇଂ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଛାମୁର |୪୨|

ୟେହିମତେ ପ୍ରତିଦିନ ପଣ୍ଡୁର କୁମରେ

ପଞ୍ଚରାତ୍ରେ ବିଜୟେ କରନ୍ତି ପଞ୍ଚବୀରେ |୪୩|

ଅନ୍ତେଶ୍ଵର ପୁର ଭିତରେ ଯେ ଥାଆନ୍ତି ଦ୍ରୋପତୀ

ଅଗ୍ନିର ଭିତରେ ସେ ଶରୀର ପଖାଳନ୍ତି |୪୪|

ଦୋହରା ଅଗ୍ନିଶାଳେ ଦୋହରା ଅଗ୍ନି ଥାଇ

ଜଣକ ଶୃଙ୍ଗାର ଅନ୍ତେ ଅଗ୍ନିରେ ପଶଇ |୪୫|

ସେ କାୟା ଅଗ୍ନିରେ ଦହ୍ୟ କରି ଯିଘ୍ନସେନୀ

ପୁଣି ଅଗ୍ନିରୁ ବାହାର ଆନ କାୟା ଘେନି |୪୬|

ତେବେ ସେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କି ଦିଅଇ ଅଙ୍ଗଭୋଗ

ନୋହିଲେ ସେ ନ ଛୁଅଂଇ ଧର୍ମରାଜ ଅଙ୍ଗ |୪୭|

ସତୀର ମହିମା ତୁ ଶୁଣ ହୋ ନୃପତି

ତନୁ ଶୁଦ୍ଧ କରିବାକୁ ଅଗ୍ନିରେ ପଶନ୍ତି |୪୮|

ମାସେକେ ସତୀ ଯେ ହୁଅଇ ରଜବତୀ

ଶୁଦ୍ଧସ୍ରାହାନ ସାରି ଅଙ୍ଗ ଭୋଗ ଦିଅଇ ପଞ୍ଚୁପତି |୪୯|

ପୁଣି ସେହୁ କାୟା ଦହନ କରଇ ଅଗ୍ନି କୁଣ୍ଡେ

ମାସେକେ ଅଗ୍ନିରୁ ଉପୁଜାଇ ଆନ ପିଣ୍ଡେ |୫୦|

ତେବେ ସେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କି ଦିଅଇ ଅଙ୍ଗଭୋଗ

ୟେମନ୍ତେ ମାହେଶ୍ଵରୀ କରଇ ରତିରଙ୍ଗ |୫୧|

ମନୁ ପୁଚ୍ଛା କଲେ ହେ ଅଗସ୍ତି ମହାତମା

ଦ୍ରୋପତୀର କହିଲ ତ ଅନେକ ମହିମା |୫୨|

ମାସକେ ଦହନ କରଇ ନିଜ କାୟେ

ପୁଣି ସେ ଅଗ୍ନିରୁ ଉତପତ୍ତି କରଇ କାୟେ |୫୩|

ସତୀର କୁଳକୁ ୟେତ ବଡ଼ାଇ ଦୁଲଭ କଥା

ସତ୍ୟ ଯୁଗେ ଶୁଣିଲା ନାହିଂ ତ ୟେସନ ବାରତା |୫୪|

ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ମନୁରାୟେ

ପ୍ରତକ୍ଷେ ନିରଞ୍ଜନ ସେ ଧର୍ମର ତନୟେ |୫୫|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବକଇଂ ସେ ଅଙ୍ଗଭୋଗ ଦେଇଂ

ଆଉମାନେ ଶୃଙ୍ଗାର ନ ଛାଡ଼ନ୍ତି କେହି |୫୬|

ତାହାଙ୍କୁ ହିଂ ଅଙ୍ଗଭୋଗ ଦିଅଇ ପାଞ୍ଚାଳୀ

ୟେହି ଦେହ କେସନେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଙ୍କୁ ଦେବ ବୋଲି ଭାଳି |୫୭|

ସେ ଚାରିହେଂ ଶୃଙ୍ଗାର କରନ୍ତି ମୋତେ ଗ୍ୟାନ ଭ୍ରଷ୍ଟେ

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କି କେସନେ ଭୋଗ କରାଇବି ୟେହାଙ୍କ ଉତ୍ତିଷ୍ଟେ |୫୮|

ୟେସନ ବିଚାରି ଦେବୀ ଦହିଜ କରାଇ ଅଙ୍ଗ

ନବତନ ଶରୀର ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କି ଦିଅଇ ଅଙ୍ଗ ଭୋଗ |୫୯|

ସ୍ଵାହା ସ୍ଵଧା ଅଟନ୍ତି ଯେ ୟେହାଙ୍କର ଭଗ୍ନୀ

ଜଳସ୍ନାନ ପ୍ରାୟକେ ମଣନ୍ତି ବହନି |୬୦|

ମାସକେ ପାଞ୍ଚବେଳ ଅଙ୍ଗ କରଇ ଦହନ

ପୁଣ ପୁଣ ନବତନ ଶରୀର କରଇ ଉତପନ |୬୧|

ୟେହା ଶୁଣି ସାନନ୍ଦ ଯେ ହୋଇଲା ଯୁଗପତି

ଅନେକ ପୂଜା ଯେ କଲା ପଣ୍ଡିତ ଅଗସ୍ତି |୬୨|

ସାଧୁ ସାଧୁ ମହାତମା ପଣ୍ଡିତ ମହାଗ୍ୟାଂତା

ତୋହୋରେ ସେ ବିଚାର ହୋଅଇ ୟେହୁ କଥା |୬୩|

ଶୁଣିମା ୟେହୁ ମଧ୍ୟପର୍ବ ଅମୃତ ରସବାଣୀ

ଶରୀର ନିର୍ମଳ ହୋଉ ମୋର ତବ ମୁଖୁଂ ଶୁଣି |୬୪|

ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ଘଟ ଋଷିର ବଳା

ମନୁ କଳ୍ପାନ୍ତରେ ଯାହାର ତେଜ ଅନର୍ଗଳା |୬୫|

ଭୀମସେନର ଅଟଇ ଦୁଷ୍ଟ ଯେ ପ୍ରକୃତି

ଆହାରେ ସାଂଗ୍ରାମେ ଶୃଙ୍ଗାରେ ଅଟଇ ଅତ୍ରିପୁତି |୬୬|

ନିତ୍ୟେହେଂ ସେ ବିଜୟେ କରଇ ଦ୍ରୋପତୀ ପୁରକୁ

ଭାବେଣ ପାଞ୍ଚାଳୀ ଯେ ଭଣ୍ଡାଇ ତାହାକୁ |୬୭|

ବେଳ କାଳ ଯୋଗ କିଛି ହିଂ ନ ଜାଣଇଂ

ଗାଢ଼େ ଧରି ଶୃଙ୍ଗାର ସେ ବଳାତ୍‌କାରେ କରଇ |୬୮|

ଘୁଞ୍ଚଇ ଅପର୍ଣ୍ଣା ସେ ଶୃଙ୍ଗାରେ ଅସହଣୀ

ଭୀମସେନକୁ ଦେଖି ଭୟ କରଇ ଠାକୁରାଣୀ |୬୯|

ଯେତେବେଳେ ଭୀମସେନ ଅନର୍ଯାପେ ଆସଇ

ଭୟେଣ ଯିଘ୍ନସେନୀ ଅଗ୍ନିରେ ପଶଇ |୭୦|

ଲୋଡ଼ି ନ ପାଇ ଯେ ଭୀମସେନ ଆସଇ ବାହୁଡ଼ି

ନ ଦେଖି ବ୍ରିକୋଦର ପୁରେ ପୁରେ ଲୋଡ଼ି |୭୧|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଅରଜୁନ ନକୁଳ ସହଦେବେ

ସମସ୍ତେ ଦ୍ରୋପତୀଙ୍କି ଲୋଡ଼ନ୍ତି ପାଣ୍ଡବେ |୭୨|

ଅନ୍ତେଶ୍ଵର ପୁରେ ପଶି ଲୋଡ଼ି ନ ପାଇ ଯିଘ୍ନସେନୀ

ଅଗ୍ନିକି ଚାହିଂ ରୋଦନ କରଇ ବୀର ଯେ ପାବନି |୭୩|

ଅଗ୍ନିରୁ ଜାତ ତୁ ହୋଇଲୁ ମହାଦେବୀ

ପାଞ୍ଚ କରି ଆର୍ଦ୍ଦୋଳି ସହି ନ ପାରୁ ହୋଇଲୁ ପରାଭବି |୭୪|

ଅନେକ ରୋଦନ ସେ କରଇ ଧନୁର୍ଜୟେ

ଅଗ୍ନିରୁ ବିକାଶିଲା ଦେବୀଙ୍କର କାୟେ |୭୫|

ଦେଖିଣ ତ୍ରାସ ଯେ କଲେକ ପଞ୍ଚୁବୀରେ

ଚାରିହେଂ ବିନୋୟି ହୋଇଲେ ଦ୍ରୋପତୀ ଛାମୁରେ |୭୬|

ଦ୍ରୋପତୀ ବୋଇଲେ ମୁଂ ହୋଇଲି ବିମୁଖ

ୟେକା ଭୀମସେନ ମୋତେ ଦିଲା ମହା ଦୁଖ |୭୭|

ଅଗ୍ନିରେ ଗୋପ୍ୟ ହୋଇଲି ମୁଂ ଭୀମସେନ ଡରେ

ୟେହାର ଆର୍ଦ୍ଦୋଳି ସହିବ କେବଣ ସ୍ତିରୀ ଛାରେ |୭୮|

ଶତଶିଂଗ ପର୍ବତ ଯାହାର ପାଦ ଘାତେ ଚୂନା

ମୁହିଂ କାହିଂ ସହିବି ଛାର ଅବଳା ସ୍ତିରୀ ମାତ୍ର ସିନା |୭୯|

ସ୍ତିରୀଙ୍କର ରତି ସୁଖ ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ନାନ ଅନ୍ତେ

ପୁରୁଷ ବିଜେ କରିବ ତିନିଦିନ ପରିଯନ୍ତେ |୮୦|

ମାସକେ ତିନିବେଳ ଯେ ହୋଇବ ଶୃଙ୍ଗାର

ତେବେ ସେ ବଳ ବପୁ ଥାଇ ନା ଶରୀର |୮୧|

ଅନିର୍ଯାପ ଶୃଙ୍ଗାରରେ ଆୟିଷ ହୋୟେ ହାନି

ଯତନେ ନାଶ ଯାନ୍ତି ଯେ ନ ଜାଣି ଅଗ୍ୟାନୀ |୮୨|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ୟେବେ ପାଞ୍ଚଙ୍କରି ନିୟମ ଆମ୍ଭର

ପାଞ୍ଚେହେଂ ପାଞ୍ଚବେଳ ଯିବା ମାସକେ ନିକର |୮୩|

ଯାହାର ପାଳି ପଡ଼ିବ ଯେବଣ ଦିନର

ଦ୍ଵାରରେ ସନ୍ତକ ଥୋଇ ପଶିବ ଭିତର |୮୪|

ଯେ ଅବା ଗ୍ୟାନ ଭ୍ରଷ୍ଟେ ଭିତରେ ପଶିବ

ସନ୍ତକ ଦେଖିଲେ ସେ ବାହୁଡ଼ି ଆସିବ |୮୫|

ୟେକର ଶୃଙ୍ଗାର ଯେବେ ଆରକେ ଦେଖଇ

ଦ୍ଵାଦଶ ବରଷ ସେ ବନକଇଂ ଯାଇ |୮୬|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ପାଣ୍ଡୋଇ ମୋହୋର

ଭୀମସେନ ବୋଇଲେ ମୋହୋର ଗଦା ଶହସ୍ର |୮୭|

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ମୋର ଗାଣ୍ଡିମ ଧନୁ ଥିବ

ନକୁଳ ବୋଇଲେ ମୋର କୋନ୍ତ ଯେ ରହିବ |୮୮|

ସହଦେବ ବୋଇଲେ ମୋର ଖଡଗ ଯେ ଥିବ

ୟେସନେକ ସନ୍ତକ କଲେ ପଞ୍ଚୁ ଯେ ପାଣ୍ଡବ |୮୯|

ୟେସନେକ ନିୟମ କଲେ ପଞ୍ଚୁବୀରେ

ପାଞ୍ଚେହେଂ ହାଥ ଭରିଲେ ଜଳର ଭିତରେ |୯୦|

ମାସକେ ବେଳେ ଲେଖାୟେଂ ଦ୍ରୋପତୀ ପୁରକୁ ଯିବା

ଆରେକ ଦିନେ ଗଲେ ବାର ବରଷ ବନବାସ କରିବା |୯୧|

ୟେସନେକ ନିୟମ କଲେ ଯେ ପଞ୍ଚୁଭାଇ

ଆରେକ ଦିନ ନ ଯିବ ଦ୍ରୋପତୀ ପୁରକଇଂ |୯୨|

ୟେସନେକ ନିୟମ ପାଞ୍ଚେହେଂ ପ୍ରତିପାଳି

ୟେଥକୁ ମଧ୍ୟସ୍ଥ ହେଲେ ଦେବୀ ଯେ ପାଞ୍ଚାଳୀ |୯୩|

ୟେସନେକ ପାଳି ପଡ଼ଇ ମାସକେ ୟେକ ଦିନେ

ଦୃଢ଼ କରି ପାଳି ଥାନ୍ତି ପାଞ୍ଚେ ହେଂ ୟେକ ମନେ |୯୪|

ଯେ ଯାହାର ନିୟମ ପାଳିଲେ ପଞ୍ଚ ଭ୍ରାଥେ

ୟେହିମତେ ଗଲା ପାଞ୍ଚ ବରଷ ପରିଯନ୍ତେ |୯୫|

ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ଶୁଣ ହେ ଯୁଗପତି

ବୈଶାଖ ମାସ କୃଷ୍ଣ ପକ୍ଷ ଦୁତୀୟା ଯେ ତିଥି |୧|

ଶଉରିବାର ବିଶାଖା ନକ୍ଷତ୍ର ସେ ଦିନ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବିଜେ କଲେ ଦ୍ରୋପତୀ ଭୁବନ |୨|

ଦ୍ଵାରେ ସନ୍ତକ ଯେ ରଖି ଗଲେକ ପାଣ୍ଡୋଇ ଦୁଇଗୋଟି

ଅନ୍ତେଶ୍ଵରେ ବିଜେ କଲେ ଧର୍ମରାଜ ଯୁଝେଷ୍ଠି |୩|

ବଶ୍ୟାନର ଅଗ୍ନି ଯେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ରୂପ ହୋଇ

ଅର୍ଜୁନର ସନ୍ନିଧ୍ୟେ ବିଜୟେ କଲେ ଯାଇଂ |୪|

ବେଦ ଧୁନି କରି ବୋଇଲେ କିରୀଟୀକି

ତୁ ମୋହର ଛାମୁକୁ ହକାରି ଆଣ ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କି |୫|

ୟେହିକ୍ଷଣି ଧାତିକାରେ ଯିବୁ ହୋ ଅରଜୁନ

ଛଡ଼ ନିଶ୍ଵାସ ମଧ୍ୟେ ରାଇ ଆଣିବୁ ମୋହୋର ସନ୍ନିଧାନ |୬|

କ୍ଷଣକର ମଧ୍ୟେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କି ଆଣିବୁ ମୋର କତି

ନୋହିଲେ ଭସ୍ମ ମୁଂ କରିବି ସବୁନ୍ତି |୭|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦ୍ରୋପତୀ ପାଣ୍ଡବ କୌରବ

ମୋହୋର ଶାପ ଦିଲେ ସମସ୍ତେ ନାଶଯିବ |୮|

ବ୍ରାହ୍ମଣର ତହୁଂ ୟେସନେକ ନିଷ୍ଠୁର ବଚନ ପାଥ ଶୁଣି

ମୁହିଂ ଯେବେ ନ ଯିବି ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଙ୍କୁ ଆଣି |୯|

ମଧୁ ପିଙ୍ଗଳ ବ୍ରାହ୍ମଣ ୟେ ଅଟଇ ମହାତେଜ

ଶାପ ଦିଲେ ବଂଶ ଯାକ ହୋଇବ ଦହିଜ୍ୟ |୧୦|

ଗଲେ ମୁହିଂ ଏକା ଜଣେ ସିନା ଯିବଇଂ ବନବାସ

ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ରୁହାଇ ପାଥ ଅନ୍ତେଶ୍ଵର ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ |୧୧|

ମୋଚ ଦୁଇଗୋଟି ଦ୍ଵାରେ ସନ୍ତକ ଯେ ଥୋଇ

ଭିତର ପୁରେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ପ୍ରବେଶ ହୋଇଥିଲେ ଯାଇଁ |୧୨|

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ଯେ ମାୟାରେ ଶ୍ଵାନକେ ହୋଇ

ମୋଚ ଦୁଇଗୋଟି ଅନ୍ତରୀଛେ ନେଇ |୧୩|

ବିଶେଷେ ସନ୍ତକ ନ ଦେଖିଲା ଦ୍ଵାରେ

ଧସାଇ ଅର୍ଜୁନ ଯେ ପଶିଲା ଭିତରେ |୧୪|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦ୍ରୋପତୀଙ୍କର ରତିରଙ୍ଗ ବେଳେ

ହେଠବୁଡ଼ା ରତି ରଙ୍ଗ କାମ ରସ ଭୋଳେ |୧୫|

ଭିତରେ ପଶିଲା ଯାଇଂ ବୀର ଫାଲଗୁନୀ

ରସ ଭଗ୍ନ ହୋଇଲା ସଂକୋଚ ପାଇଲେ ବେନି |୧୬|

ଉଲଙ୍ଗ ହୋଇ ଦେବୀ କେଶବାସ ସମ୍ଭାଳି ନୁଆରିଲେ

ସଙ୍କୋଚେ ଲୋଚି ହୋଇ ଗୃହ କବାଟ କୋଣେ ଆଉଜିଲେ |୧୭|

ଦିବସହୁଂ ଅଧିକ ଉଜ୍ଜଳ ହୋଇ ଜଳୁଛି ମାଣିକ୍ୟ ଦୀପମାନ

ଛାମୁରେ ହେଠମାଥ ହୋଇ ଉଭା ଫାଲଗୁନ୍ୟ |୧୮|

ବସ୍ର ସମ୍ଭାଳି ଯେ ବୋଲନ୍ତି ଯୁଝେଷ୍ଠି

କିମ୍ପାଇଂ ୟେଡ଼େ କୃତ୍ୟ କଲୁ ରେ ଭାଇଗୋଟି |୧୯|

ଭୀମାର ଭୟେ ଆମ୍ଭେ ସିନା କଲଇଂ ୟେଡ଼େ କୃତ୍ୟ

କିମ୍ପାଇଂ ହତଗ୍ୟାନ କର୍ମ କଲୁ ରେ ବୀର ପାଥ |୨୦|

ବାବୁ ଅପାର ଦୋଷ ହୁଅଇ ଶୃଙ୍ଗାର ଭଗ୍ନ କଲେ

ଯେତେକ ପାତକ ହୁଅଇ ପୁଣ ଲିଙ୍ଗ ଯେ ଭାଞ୍ଜିଲେ |୨୧|

ଲିଙ୍ଗ ଭଗ୍ନ ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା କଲା ସରି ଦୋଷ

ପର ଶୃଙ୍ଗାର ଭାଞ୍ଜିଲେ ହୋଇ ତେତେ ଦୋଷ |୨୨|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଦେବ ଆନ ନ ଧର ମନେ

ୟେକା ମୁହିଂ ଜଣେ ସିନା ଯିବଇଂ ଘୋର ବନେ |୨୩|

ବହନ ହୋଇ ୟେବେ ବିଜେ କରିବା ଦେବ ସ୍ଵାମୀ

ବ୍ରାହ୍ମଣେକ ଆସିଅଛି ହୋଇଣ ବଡ଼ ତମୀ |୨୪|

ମୋତେ ବୋଇଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କି ବେଗେ ନୁଆଣିଲେ

ପୁର ତୋର ଦହନ ହୋଇବ ମୋର ପିଠି ଦେଇ ଗଲେ |୨୫|

ସ୍ଵାମୀ ନିଷ୍ଠୁର ବଚନ ଯହୁଂ ବୋଇଲେ ଦିଜବର

ତେଣୁ କରି ଭୋ ଦେବ ମୁହିଂ ଅଇଲି ଅତି ଖର |୨୬|

ଆବର ବିଶେଷେ ସନ୍ତକ ଯେ ଦ୍ଵାରେ ନାହିଂ

ବିଚାରିଲି ରମଣ ସମୟ ନୋହେ ୟେହି |୨୭|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ମୋଚ ଯୋଡ଼ି ନେଲା ହାଦେ ଶ୍ଵାନ

ରାଗେଣ କୋପିତ ସ୍ଵାମୀ ଧର୍ମର ନନ୍ଦନ |୨୮|

ଆରେ ଆରେ ଶ୍ଵାନ ଚାଣ୍ଡାଳ ପାପିଷ୍ଠ ମନ୍ଦଜାତି

ଆରେ ତୋହୋର ହେତୁ ୟେସନେକ ଫଳଶ୍ରୁତି |୨୯|

ତୋହୋର ନ ନେଇ ଥିଲେ ମୋଚ ଦ୍ଵାରେ ଥାନ୍ତା

ସନ୍ତକ ଦେଖିଲେ ଅର୍ଜୁନ କିମ୍ପା ଭିତରେ ପଶନ୍ତା |୩୦|

ପ୍ରତକ୍ଷେ ଶୃଙ୍ଗାର ମୋର ଦେଖିଲାକ ଭାଇ

ରସଭଗ୍ନ ହୋଇଲା ମୋର ଆକୁଳ ପଞ୍ଚଭୂତ ଦେହୀ |୩୧|

ତେଣୁ କରି ଶାପ ଘେନସି ମୋହୋର

ଅନୀତି ଭାବରୁ ଶୃଙ୍ଗାର ହୋଇବ ତୋହୋର |୩୨|

ଯେ ତୋହୋର ରମଣୀ ତାହାର ତୁଲେ ଶୃଙ୍ଗାର କରନ୍ତେ

ରହିବ ଇନ୍ଦ୍ରି ତୋହୋର ଯୋନିରସ କୋରନ୍ତେ |୩୩|

ତୋହୋର ରମଣ ରେ ଦେଖନ୍ତୁ ଜଗତ

ଦାଣ୍ଡ ହାଟ ମଣ୍ଡୋପ ସବୁଠାରେ କର ରତ |୩୪|

ମାର ମାର ବୋଲି ସମସ୍ତେ ବୋଲିବେ

ପାଣ୍ଡବଙ୍କ ଶାପ ୟେ ସମସ୍ତେ ବିଚାରିବେ |୩୫|

ୟେମନ୍ତେ ରତି ତୋର ଦେଖିବ ସଂସାର

ଭାଇକି ବିଚ୍ଛେଦ ଯେବେ କଲୁ ରେ ମୋହୋର |୩୬|

ୟେତେ ବୋଲି ଭିତରୁ ଯେ ବାହାର ହୋଇଲେ

ମାୟା ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ସେ ଦେଖି ନୁଆରିଲେ |୩୭|

ମାୟା ବ୍ରାହ୍ମଣ ସେ ଗଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନେ

ଲୋଡ଼ି ନ ପାଇଲେ ତାକୁ ପଣ୍ଡୁର ନନ୍ଦନେ |୩୮|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ଆମ୍ଭେ କଲାଉଂ ନିୟମ

ତେଣୁ କରି କଷଣ ସେ କଲେ ଦେବଧର୍ମ |୩୯|

ସ୍ଵାମୀ କଷଣରୁ ଯେବେ ଉତ୍ତରନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ

ସର୍ବସିଦ୍ଧ ବୋଲି ପ୍ରତକ୍ଷେ ତାହା ଜାଣି |୪୦|

ସ୍ଵାମୀ ମୁହିଂ ଯାଉଅଛି ୟେବେ ଗହନ ଅରଣ୍ୟ ଭ୍ରମି

ସୁଚିତ୍ତେ ବିଜେ କରିଥିବାକ ଦେବ ସ୍ଵାମୀ |୪୧|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ବାବୁ କିଞ୍ଚିତ ୟେହୁ କଥା

ଅଳପ କଥାକୁ କାହିଂ ବହୁତ ଅବସ୍ଥା |୪୨|

ୟେଥକୁ ଭ୍ରାନ୍ତି ବାବୁ ତୁ କିଛି ନ କର ମନେ

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ନର୍କ ଗତି ହୋଇବ ନା ଦେବ ସତ୍ୟ
ଯେ ଲଘଂନେ |୪୩|

ଦ୍ରୋପତୀ ବିକଳ ହୋଇଲେ ୟେହା ଶୁଣି

ମୋତେ ଛାଡ଼ି କାହିଂକି ତୁମେ ଯିବ ହେ ପ୍ରାଣ ମଣି |୪୪|

ତୁହି ସ୍ଵାମୀ ସେ ଲାଖ ବିନ୍ଧିଲୁ ଯୁଗତେ

ଆପଣେ ୟେକାୟେଂ ପ୍ରଦାନ ନୋହି ୟେହାନ୍ତ ଦିଲୁ ମୋତେ |୪୫|

ମୁହିଂ ବଲ୍ଲଭୀ ତୁହି ସେ ମୋର ପ୍ରାଣନାଥ

କ୍ଷଣେ ନ ଦେଖିଲେ ମୃଚ୍ଛି ନ ପାରଇ ସଙ୍ଘାତ |୪୬|

ନିରାଶ ହୋଇ ତୁ ବନବାସ କଲେ

ମୋତେହେଂ ଭୋ ସ୍ଵାମୀ ନିଅ ତୋର ତୁଲେ |୪୭|

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ଯେ ଶ୍ରୀରାମ ବନଗାମୀ

ସୀତାକଇଂ ସଙ୍ଗତେ ନେଲେ ରଘୁନାଥ ସ୍ଵାମୀ |୪୮|

ସେ ସେ ପରମ ସାଧବୀ ଯେ ଖଟିଲେ ଶ୍ରୀରାମଙ୍କୁ

ପତ୍ନୀ ଭ୍ରଷ୍ଟ ନୋହିଲେ ସିନା ଯୋଗାଇ ତୀର୍ଥକୁ |୪୯|

ଭାରିଯା ସଙ୍ଗେ ଥିଲେ ସେ ପ୍ରାପତ ହୋଅଇ ଧର୍ମ

ନାନା ତୀର୍ଥେ ପିତୃକାର୍ଯ୍ୟ ଯେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ |୫୦|

ମୁହିଂତ ଆନମାନଙ୍କୁ ନ ଜାଣଇଂ ଫାଲଗୁନି

ତୋହୋର ନିମନ୍ତେ ମୋତେ ଜାତ କଲେ ବ୍ୟାସ ମହାମୁନି |୫୧|

ସତ୍ୟ ଯୁଗେ ବନବାସ କଲେ ନଳ ଯେ ନୃପତି

ସେ ପୁଣି ସଙ୍ଗତେ ନେଲେ ଦମୟନ୍ତୀ |୫୨|

ଧର୍ମକଇଂ ଇଚ୍ଛା ଯେବେ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ

ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷ ୟେକ ଆତ୍ମା ମୋତେ କିମ୍ପା ନିନ୍ଦୁ |୫୩|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଗୋ ଦ୍ରୋପତୀ

ସତେହେଂ ଅର୍ଜୁନ ବନବାସ ଯିବ କି ମନେ କରୁ ଭ୍ରାନ୍ତି |୫୪|

ଅର୍ଜୁନ ବଦନ ଚାହିଂ ବୋଲନ୍ତି ଦେବ ଧର୍ମେ

କେବଣ ମହାତ୍ମା ବଚନେ ପଶିଲୁ ତୁ ମତି ଭ୍ରମେ |୫୫|

କଷଣ କଲାକ ତୋତେ ମାୟା ଦ୍ଵିଜବର

କାମ ଅର୍ଥେ ପଶିଲୁ କି ଦ୍ରୋପତୀର ପୁର |୫୬|

ସ୍ଵାମୀର ବଚନ ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ବୀର ଫାଲଗୁନି

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କି ବଞ୍ଚାଇ ସେ ଯୋଡ଼ିଲେ ବେନି ପାଣି |୫୭|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଶୁଣିମା ଦେବରାୟେ

ସତ୍ୟେଣ ସଂସାର ଯେ ହୋଉଛି ଉଦୟେ |୫୮|

ସତ୍ୟ ଭଗ୍ନ ପ୍ରାଣୀ ନ ବ୍ରତନ୍ତି କଦାଚିତେ

ଆପଣାର କଲା କୃତ ମୁହିଂ ଲଘିଂମି କେମନ୍ତେ |୫୯|

ଦ୍ରୋପତୀଙ୍କି ତିଆରିଣ ବୀର ଫାଲଗୁନି

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ସୀତୟା କଥା କହିଲ ଯିଘ୍ନସେନୀ |୬୦|

ସୀତୟା ଗଲେ ଯେ ଶ୍ରୀରାମଙ୍କ ତୁଲେ

କାଳେ ପ୍ରମାଦ ପଡ଼ିଲାଟି ବଞ୍ଚି ତ ନ ପାରିଲେ |୬୧|

ହରି ନେଲା ରାବଣ ଯେ ଜନକ କୁମାରୀ

ଯେତେକ କଷ୍ଟ ପାଇଲେ ସେ କହି ତ କି ପାରି |୬୨|

ନଳ ଦମୟନ୍ତୀଙ୍କର କହିଲ ଯେ ରୀତି

କାଳେ ବେନିଜନଙ୍କର ହୋଇଲା ବିପତ୍ତି |୬୩|

ୟେମାନ ମନେ ଗୋ ନ ଧରିବା ଦ୍ରଉପତୀ

ୟେକା ହୋଇ ବନକୁ ମୁଂ ଯିବଇଂ ରେ ସତୀ |୬୪|

ତୁମ୍ଭେମାନେ କେହି ଯେ ନୋହିବ ବିରସ

ମୁହିଂ କିଞ୍ଚିତ ପରାୟେ ମଣଇଂ ଦ୍ଵାଦଶ ବରଷ ବନବାସ |୬୫|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ବାବୁ ଯଦି ଯିବୁ ବନ

ଦୂରେ ନ ଥିବୁଟି ମହାଘୋର ବନ ଜାଣ |୬୬|

ଭୋ ଦେବ ବହୁତ ଧୂରକୁ କିମ୍ପା ମୁହିଂ ଯିବି

ୟେହି ନିକଟେ ଥାଇ ମୁଂ ସତ୍ୟ ବଞ୍ଚାଇବି |୬୭|

ମୋତେ ପରମାଦ ତ ନାହିଂ ଘୋର ବନେ

ଶୁଭେ ପାର ହୋଇବି ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ପରସନ୍ନେ |୬୮|

ୟେଥି କଇଂ ମନେ କିଛି ନ କରିବା ଚିନ୍ତା

ଅର୍ଜୁନକୁ କୋଳ କରି ରୁବନ୍ତି କୋଇନ୍ତା |୬୯|

ବାବୁ ତୋହର ମୁହିଂ ଅପାଦ ଘେନି ଯାଇଂ ରେ ପାଥ

ତୋତେ ନ ଦେଖିଲେ ମୋର ଜୀବନ ଅସୁଆର୍ଥ |୭୦|

ତୁହି ସେ କୁଳମଣ୍ଡଣ ହସ୍ତିନା ଭୁବନକୁ

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ଦେବଙ୍କର ତୁ ଅଟୁ କଳାବୁକୁ |୭୧|

ବାବୁ ମାସେ ବରଷେ ନୁହେଂ ଦ୍ଵାଦଶ ବରଷ ପରିଯନ୍ତେ

ମୁହିଂ ଏତେ କାଳ ତୋତେ ନ ଦେଖିଲେ ବ୍ରତିବି କେମନ୍ତେ |୭୨|

କହୁଂ କହୁଂ କୋଇନ୍ତାୟେ ପଡ଼ିଲେକ ଢ଼ଳି

କୋଳ କରି ଦ୍ରୋପତୀ ତାଙ୍କୁ ଧଇଲେକ ତୋଳି |୭୩|

ହା ହା ସ୍ଵାମୀ ମୋତେ କେଣେ ଛାଡ଼ି ଗଲ ପଣ୍ଡୁ

ସ୍ଵାମୀର ବିହୁନେ ଯେ ବଞ୍ଚଇ ତାର ଜୀବନ ପୋଡ଼ୁ ପୋଡ଼ୁ |୭୪|

ଭ୍ରଥାର ବିହୁନେ ବ୍ରତଇ ଯେବଣ ନାରୀ

ଅନେକ ପାତକୀ ସେ ଯେ ହୋଅନ୍ତି ଦୋଚାରୀ |୭୫|

ସ୍ଵାମୀ ତୋତେ ଛାଡ଼ି ମୁହିଂ ଯେ ହୋଇଲି ବଡ଼ ଦୁଖୀ

ୟେ ଶରୀର ଧଇଲି ମୁଂ ୟେକା ସହଦେବକଇ ଦେଖି |୭୬|

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଣ ସେ ସମାର୍ଜଇ ପାଥ

ତୁମ୍ଭେ କିମ୍ପେ ଅସାଷ୍ଟମ ହୋଉଛ ଗୋ ମାତ |୭୭|

ତୁମ୍ଭେ କିମ୍ପେ ଅନେକ ଗୋ ହୋଉଛ ବିମୁଖ

ମୁହିଂ ତ ବନବାସକୁ ଯେ ମଣଇଂ ବଡ଼ସୁଖ |୭୮|

ମାତାଙ୍କର ଚରଣ ତଳେ ଅର୍ଜୁନ ପରିଣାମି

ମୁହିଂ ବନ ଯିବି ମୋତେ ଆଗ୍ୟାଂ ଦେବା ସ୍ଵାମୀ |୭୯|

ଉଠିଣ କୋଳ କରି ଧଇଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ବାବୁ ମୁହିଂ ନିୟମ କରାଇଲି ଅର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଉପରେ ଅରିଷ୍ଟି |୮୦|

ଯଦ୍ୟପି ବନବାସ ଯିବୁ ସର୍ବସାଚୀ

ବରଷକେ ବାହୁଡ଼ିଲେ ନାହିଂ କିଛି ବାଚି |୮୧|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ବାବୁ ବୁଝିଲି ନି ୟେହୁ କଥା

ଯାଉଅଛି ବନବାସକୁ ଗୋ ଆଗ୍ୟାଂ ଦେବାକୁ ମୋତେ ମାତା |୮୨|

ଅର୍ଜୁନକଇଂ କୋଳ କରି ଧଇଲେ ବ୍ରିକୋଦର

ଦ୍ଵାଦଶ ବରଷ ପୂରିଲେ ବାବୁ ବନରୁ ବାହୁଡ଼ |୮୩|

ଭଲ ତୀର୍ଥ ଗୋଟିକରେ ସଙ୍କଳ୍ପ ତୁ କରି

ନିୟମ ବଞ୍ଚାଇ ବାବୁ ଆସରେ ବାହୁଡ଼ି |୮୪|

ଭୀଷ୍ମ ଦ୍ରୋଣ ବିଦୁର କର୍ଣ୍ଣ ଆବର ଭୂରିସର୍ବା

ଶଲ୍ୟ ଶକୁନି କୃପ ଅଶ୍ଵସ୍ତମା କୁରୁରାଜ ଦେବା |୮୫|

ଅର୍ଜୁନ ବନବାସ ଯିବାର ବାରତ ଯେ ଶୁଣି ଆସି

ସମସ୍ତେ ସମାର୍ଜନ୍ତି ଅର୍ଜୁନକୁ ନିବେଶି |୮୬|

ଭୀଷ୍ମ ବୋଇଲେ ୟେ କଥା ହୋଇଲା କେମନ୍ତେ

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ବ୍ରାହ୍ମଣେକ ଅଇଲା ଅଦଭୁତ |୮୭|

ବୋଇଲା ବଡ଼ ସନ୍ଦେଶ କଥାୟେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କି ଆଣ ବେଗେ ରାଇ

ୟେହିକ୍ଷଣି ଯିବି ମୁହିଂ ବାରତା ଜଣାଇଂ |୮୮|

ବୋଇଲା ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଙ୍କୁ ତୁ ବହନେ ରାଇ ନୁଆଣିଲେ

ପୁର ତୋ ଦହନ ହୋଇବ ମୋର ପିଠିଆଇ ଗଲେ |୮୯|

ୟେସନେକ ଶୁଣି ମୁହିଂ ଆଶ୍ରିଯ୍ୟ ହୋଇଲି

ଅନ୍ତେଶ୍ଵରପୁରେ ଧାତିକାରେ ପଶିଲି |୯୦|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଅଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣା ସଙ୍ଗତେ ୟେକାନ୍ତେ

ଦୁହିଂଙ୍କରି ରମଣ ଦେଖିଲି ବେନି ନେତ୍ରେ |୯୧|

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କ କୋଳେ ଯେବେ ଦ୍ରୋପତୀ ଦେବୀ ଥାଇଂ

ଆମ୍ଭର ପରମ ଗୁରୁ ସେ ଅଟନ୍ତି ମହାମାୟୀ |୯୨|

ଗୁରୁପତ୍ନୀ ରତି ଯୋଗ ମୁଂ ଦେଖିଲି ନୟନେ

ରସ ଭଗ୍ନ ହୋଇଲା ବିକୃତ ପଞ୍ଚୁମନେ |୯୩|

ପର ଶୃଙ୍ଗାର ଯେବଣ ଜନ ଭଗ୍ନ କରି

ଲଭଇ ପାତକ ସେ ଲିଙ୍ଗ ଭଗ୍ନ ଦୋଷ ସରି |୯୪|

ୟେତେକ ପାତକ ଦେବ ଅରଜିଲି ମୁହିଂ

ଖଣ୍ଡିବି ସର୍ବ ପାତକ ନାନା ତୀର୍ଥେ ଯାଇଂ |୯୫|

ବିଦୁରେ ପୁଚ୍ଛା କଲେ ମନ୍ତ୍ରୀ ସହଦେବଙ୍କୁ

ତୁହି ଜାଣୁ ଟିକି ବାବୁ ସେ ଅଦଭୁତ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ |୯୬|

ଅର୍ଜୁନେ ପଠିଆଇ ସେ ଅଦଭୁତ କେଣେ ଗଲା

କହ ବାବୁ ସହଦେବ ସେ ବ୍ରାହ୍ଣଣ କେବଣ ହୋଇଲା |୯୭|

କରସ୍ଥଳକୁ ଚାହିଂ କହଇ ମହାମନ୍ତ୍ରୀ

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ଅଇଲେ ଧରିଣ ଗୋପ୍ୟାନ ମୂରତି |୯୮|

ବଶ୍ୟାନର ଦେବତାକଇ ହୋଇଲା ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି

ଅର୍ଜୁନ ବନ ଗଲେ ସେ ପାଇବ ମଉଷଧି |୯୯|

ତେଣୁ କରି ଗୋପ୍ୟାନ ରୂପେ କଲେକ ଗବନ

ତାହା ଜାଣି ନ ପାରିଲେ ଠାକୁର ଅରଜୁନ |୧୦୦|

ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କର ନିମନ୍ତେ ହୋଇଅଛି ବନବାସ

ତିନିଯୁଗ ହୋଇଲାନି ଅଗ୍ନି କରିଛନ୍ତି ଆଶ |୧୦୧ |

ମନ୍ଦ ଅଗ୍ନି ହୋଇଅଛି ସେ ସତ୍ୟ ଯୁଗହୁଂ

କଉରୋବେ ଆଶ୍ରିଯ୍ୟ ହୋଇଲେ ସହଦେବ କହୁଂ କହୁଂ |୧୦୨|

ୟେସନେକ ବିଚାରି ଅଛି ଯେବେ ଅଗ୍ନି ଦେବତାର

ଅର୍ଜୁନକଇ ପ୍ରମାଦ କି ଅଛି ବନସ୍ତର |୧୦୩|

କେହୁ ନ ବାର ତୁମ୍ଭେ ୟେ ଯାଉ ଘୋର ବନ

ଅଗ୍ନିଙ୍କର ଆଷ୍ୟ କାମାର୍ଥ ୟେ ପୂରୋଉ ଫାଲଗୁନ୍ୟ |୧୦୪|

ଦ୍ରିଯୋଧନ କୋଳ କରି ଧଇଲେ ଅର୍ଜୁନକୁ

ବାବୁ ଆରୋଗ୍ୟ ପାଦ ଖଣ୍ଡନ ହୋଉ ତୁକୁ |୧୦୫|

ଅତି ଗହନ ବନକୁ ନ ଯିବୁଟି ପାଥ

ଦେଶାଉରେ ମୁଖେ ଆମ୍ଭେ ପାଉଥିବୁଟି ବାରତ |୧୦୬|

ମୀନମାସ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ଚଉଠୀ ଗୁରୁବାର

ସ୍ଵାତୀ ନକ୍ଷତ୍ରକୁ ତୁଳା ଭୋଗ୍ୟ ସେ ଦିନର |୧୦୭|

ଚଉବିଂଶ ଦଣ୍ଡ ଚିତ୍ରା ନକ୍ଷତ୍ର ଭୋଗ ଥିଲା

ବୁଧର ବେଳେ ପାଥ ବାହାର ହୋଇଲା |୧୦୮|

ସ୍ଵାତୀ ଗୁରୁବାର ଅମୃତ ଯୋଗ ଅଟଇ

ସପତାଙ୍ଗ ଗଣିତାରେ ଯେ ଅନର୍ଥ ଫିଟଇ |୧୦୯|

ମାତା ଗୁରୁ ସୋଦରଙ୍କୁ ନମସ୍କାର କରି

ଦ୍ରିଯୋଧନ ମୁଖ ଚାହିଂ ଅର୍ଜୁନ ତିଆରି |୧୧୦|

ସ୍ଵାମୀ ତୁହି ପଣ୍ଡିତ କୁଳଶ୍ରେଷ୍ଠ ମହା ଭାଗ୍ୟବନ୍ତା

ଯଦ୍ୟପି ଯୁଝେଷ୍ଠି ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ତୁହି ସମସ୍ତ ପାଳନ୍ତା |୧୧୧|

ସ୍ଵାମୀ ମୁହିଂ ଯେ ଯାଉଅଛି ଘୋର ଗହନ ବନକୁ

ଭାଇନ୍ତ କଥା ଦେବ ଲାଗଇଟି ତୁକୁ |୧୧୨|

ସ୍ଵାମୀ ଯଦ୍ୟପି ଦୋଷ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କରିବେ ଭୀମସେନ

ମୋହୋର ଆସିବା ଯାୟେ ତାହା ନ ଧରିବ ମନ |୧୧୩|

ଯଦ୍ୟପି ଭାଇଙ୍କି ମୋର କୋପ କରିବ ଅନମିତେ

ସମସ୍ତେ ନାଶ ଯିବଟି ମୋହୋର କୋପନ୍ତେ |୧୧୪|

ୟେତେକ ତିଆରି ଯେ ବାହାର ଫାଲଗୁନି

ଦ୍ଵିଜବର ମାନେ କରନ୍ତି ଯେ ବେଦଧୁନି |୧୧୫|

କୋଇନ୍ତାଙ୍କୁ ଦ୍ରୋପତୀଙ୍କି ସମର୍ପି ଧନୁର୍ଜୟେ

ଦ୍ରୋପତୀକି ଦୟା କରିଥିବଟି ଗୋ ମାୟେ |୧୧୬|

ଅନେକ ସାନନ୍ଦ ସେ ଅର୍ଜୁନ ତିଆରି ବୋଲି

ତୀର୍ଥେ ପାତକ ଦହନ କରି ମାଗୋ ମୁଂ ବାହୁଡ଼ିବି କାଲି |୧୧୭|

ସବୁଙ୍କୁଇ ଦଇନି କରଇ ୟେ ବାସବର ସୁତ

ଜଣେ ଜଣେ ସମ୍ଵୋଧି ଚଳଇ ବୀର ପାର୍ଥ |୧୧୮|

ନଗ୍ର ତେଜି ଅର୍ଜୁନ ପଶିଲା ଘୋର ବନେ

ଗଙ୍ଗା କୂଳୁଂ ବାହୁଡ଼ିଲେ ପଣ୍ଡୁଙ୍କର ଚାରି ନାନେ |୧୧୯|

ହସ୍ତିନା ନବରେ ଆସି ହୋଇଲେ ପରବେଶ

ଅର୍ଜୁନକୁ ନ ଦେଖି ସବୁରି ମନରେ ବିରସ |୧୨୦|

ମହାଘୋର ଅରଣ୍ୟେ ପଶିଲା ଫାଲଗୁନି

କରଇ ବନ କ୍ରୀଡ଼ା ସେ କିରାତ ରୂପ ଘେନି |୧୨୧|

ମଥାରେ ମଜୂର ଝାଲି କଣ୍ଠେଣ ଗୁଞ୍ଜାରର ମାଳି

ଗୋପୀ ଚନ୍ଦନ ଚିତା ସର୍ବାଙ୍ଗେଣ ବୋଳି |୧୨୨|

ଧାମଣା କାଠର ଧନୁ କଣ୍ଟା ବାୟେଶଂର ଗୁଣ

ଫିରିକି ନାରାଜ ଯେ ପୂରୋଇ ବେନି ତ୍ରୋଣ |୧୨୩|

ପରଶୁ କୋଠାର ଯେ ପରିହରଣ ଝାଲି

କରେଣ ମୁଦୁଗର ଘେନି ଛଛନ୍ଦେ କରଇ କେଳି |୧୨୪|

କିରାତ ରୂପ ଧରି ବନେ ବିହଡ଼ଇ ସର୍ବସାଚୀ

ମାରଇ ବନଜୀବ ନାରାଜ ଘେନି ପ୍ରାଞ୍ଚି |୧୨୫|

ଭାର୍ଗବୀ ବୋଲିଣ ଯେ ୟେକଇ ନଦୀ ଗୋଟାୟେ

ଭଇରବୀ ଗଙ୍ଗାରୁ ସେ ଯେ ଉତ୍ତର ମୂର୍ତ୍ତି ହୋଇ ବହେ |୧୨୬|

ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନ ବୋଲି ତହିଂ ରହିଲା ଫାଲଗୁନି

ସୁବିଧାନ ଭୂମି ଦେଖି ବଞ୍ଚିଲେ ମାସ ତିନି |୧୨୭। ।।୩୦୬।।

ଶୁଣ ହୋ ଚଇତନ କକଡ଼ା ମାସ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ଦୁତୀୟା ଯେ ଅଟଇ ଭୃଗୁବାର

ଶ୍ରବଣା ନକ୍ଷତ୍ର ଅର୍ଜୁନକୁ ଅଟଇ କ୍ଷେମ ତାର |୧|

ସେ ଦିନ ଅର୍ଜୁନ ପ୍ରବେଶ କାଶୀନଦୀ ତୀରେ

ପଶିଲା ହର ଉଦ୍ୟାନ ନିର୍ଝର କନ୍ଦରେ |୨|

କପିଳାସ କନ୍ଦରୁ ବିଜୟେ ହର ଯେ ପାର୍ବତୀ

ବନ କ୍ରୀଡ଼ା ରଙ୍ଗେ ବିହଡ଼ନ୍ତି ପଶୁପତି |୩|

ଶିରଣେ ଶୀତାଶୁଂ ଯେ ଅଙ୍ଗେଣ ଲେପନ ବିଭୂତି

ପ୍ରତକ୍ଷେ ବିଶ୍ଵନାଥ ତପୋଧନ ବ୍ରତୀ |୪|

ପିଙ୍ଗଳ ରୋମାବଳୀ ବିକଟାଳ ଯୁଗତେ

କଷା କଉପୀନ ସେ ପିନ୍ଧିଛନ୍ତି ଗାତ୍ରେ |୫|

କର୍ଣ୍ଣରେ ତମ୍ଵା ମୁଦୁରା ମଜୂର ପୁଚ୍ଛ ବାହୀ ବେନି ହସ୍ତେ

କଷା ବସନ ଗୋଟିୟେ ପିନ୍ଧିଣ ଅଛନ୍ତି ଜଗତମାତେ |୬|

ୟେସନେକ ସରୂପ ଧରିଣ ଦେବ ସ୍ଵାମୀ

ଉମା ମହେଶ୍ଵର ଯେ ଭ୍ରମନ୍ତି ବନଗାମୀ |୭|

କାଶୀ ନଦୀ ତୀରେ ବିଜୟେ ଧୃଜଟୀ

ଭାଣ୍ଡୀର ବୃକ୍ଷ ତଳେ ଯାଇଂ ପାଡ଼ିଲେ କର୍ପଟୀ |୮|

ପାର୍ବତୀ ଜାନୁରେ ହର ସୀମାସ୍ଥାନ ଦେଇ

ଦକ୍ଷିଣକୁ ଶିର କରି ଶୁତିଲେ ବିଶ୍ଵନାଥ ଗୋସାଇଂ |୯|

କେଶ କୁରୁଳି ଦେବୀ ମାରୁଛନ୍ତି କୃମି

ନିର୍ଭରେ ଶୋଇଲେ ଦେବ ମାଡ଼ିଲାକ ଘୃମି |୧୦|

ଗଣ୍ଡା ଗୋଟିୟେ ଦେବ ସଙ୍ଗେତ ଥିଲେ ଆଣି

କାଶୀନଦୀ ଭିତରେ ପଶି ସେ ଯେ ପିଉଥିଲା ପାଣି |୧୧|

ଅର୍ଜୁନ ବସିଅଛନ୍ତି ଶିଂଶୁପା ବୃକ୍ଷ ତଳେ

କାଶୀନଦୀ ତୀରେ ପଛିମ ଭାଗ କୂଳେ |୧୨|

ଗଣ୍ଡା ପାଣି ପିଅନ୍ତେ ଦେଖିଲା ବୀର ପାଥ

ଅର୍ପୂବ ଜୀବ ଦେଖି ଧନୁ ଧଇଲା ବାମ ହାଥ |୧୩|

ଦକ୍ଷିଣ ଭୁଜେ ବୀର ନାରାଜେକ ସନ୍ଧି

ଗଣ୍ଡାର ଉପରକୁ ସେ କିଞ୍ଚିତ ଭାବେ ବିନ୍ଧି |୧୪|

ପାଣି ଖାଇ କରି ଗଣ୍ଡା ଯାଆନ୍ତେଣ ଲେଉଟି

ପଡ଼ିଣ ନାରାଜ ଗଣ୍ଡାର ବାମ ଅଙ୍ଗ ଫୁଟି |୧୫|

ଶରଘାତ ହୋଇଣ ଯେ ପଳାଇଲା ଗଣ୍ଡା ଜୀବ

ଶର ବିଘାତେଣ ସେ ଛାଡ଼ିଲା ଘୋର ରାବ |୧୬|

ସଦାଶିବ ଛାମୁରେ ପଡ଼ି ହୋଇଲା ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ

ଉମା ବୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ତୁମ୍ଭେ ଉଠ ବେଗ ବେଗ |୧୭|

କିୟେଟି ହାଦେ ମାଇଲା ମୋହୋର ଗଣ୍ଡା ଗୋଟି

ପ୍ରାଣତ୍ୟାଜ ହୋଇଲା ଦେବ ନାରାଜ ଅଛି ଫୁଟି |୧୮|

ଧାତିକାରେ ଉଠିଲେ ତହୁଂ ବିଶ୍ଵନାଥେ

ଗଣ୍ଡାର ହତ ଦେଖିଣ ଦେବ ଡାକନ୍ତି କୋପଚିତ୍ତେ |୧୯|

କେ ରେ ମୋହୋର ପୋଷିଲା ଗଣ୍ଡା ଗୋଟି ପ୍ରାଣତ୍ୟାଜ କଲା

ଶିର ସମ୍ପଦ ଆଷ୍ୟ ତା’ ର ଆଜହୁଂ ସରିଲା |୨୦|

ଯଦ୍ୟପି ଆଜ ତାକୁ ମୁଂ ଦେଖିବି ନୟନେ

ମାରି ବିଶାବଳି ଦେବି ଆଜ ୟେହି ସ୍ଥାନେ |୨୧|

ଗଣ୍ଡାକୁ ମାରିଣ ଯେ ଅର୍ଜୁନ ଆସଇ ଧାଇଂ

ଈଶ୍ଵର କୋପ କଲେ ଅର୍ଜୁନ ମୁଖ ଚାହିଂ |୨୨|

ଆରେ ଆରେ ଶବରା ବୋଲି ଡାକିଲେ ସଦାଶିବ

ଅନମିତେ ମୋହୋର କିମୌ ନାଶିଲୁ ଗଣ୍ଡାଜୀବ |୨୩|

ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି ତୋର ନାଶଯିବା ବେଳେ

ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ କରି ଅର୍ଜୁନକୁ କଟାଳିଲେ ସୁଢଳେ |୨୪|

ବୃକ୍ଷରୁ ଡାଳକେ ଭାଞ୍ଜିଣ ସେ ଯେ ଅନ୍ତରୀଛେ ବୁଲାଇ

ଅର୍ଜୁନର ଉପରକୁ ହର ଆସୁଛନ୍ତି ଧାଇଂ |୨୫|

ନାସା ଅଗ୍ରେ କର ଦେଇଣ ବୀର ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ହସି

ଅକାରଣେ ବାଇ ତୋତେ କେ କଲା ରେ ତପୁସୀ |୨୬|

ମରିବାର ପାଇଂ ଲୋଡୁ ତୁ କିମ୍ପା ରେ ତପଧନୀ

ପଳା ଯା’ ୟେ ବନସ୍ତରୁ ଭାରିଯା ଗୋଟି ଘେନି |୨୭|

ଯେତେ ଘଞ୍ଚାଳ ମୋତେ କଲୁନି ରେ ଅଭାବ

ମରଣକୁ ଇଚ୍ଛାକଲୁ ଲୋଡ଼ିଲୁ ନିଜ ଠାବ |୨୮|

ତୋହୋର ମରନ୍ତେଣ କିଛୁ କାର୍ଯ୍ୟ ନେହିବ

ୟା ପ୍ରାୟେ ସୁନ୍ଦରୀ ଭାରିଯା ଗୋଟି ବିଧବା ହୋଇବ |୨୯|

ୟେହାର ବିକଳେ ମୁହିଂରେ ନ ମାରଇଂ ତୋତେ

ଯେତେକ ଝିଂଘାସ ଗାଳି ଦେଲୁଣି ତୁ ମୋତେ |୩୦|

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ଅପାର ଦର୍ପ ଶୁଣି

ସନ୍ନିଧ୍ୟେ କଟାଳିଲେ ଦେବ ଶୂଳପାଣି |୩୧|

ହତ୍ୟା ନ ଘେନିମା ନିମନ୍ତେ ଯେ ବିଚାରଇ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ

ସାମାନ୍ୟ ଲୋକକୁ କେସନେ ସମରେ କରିବି ନିଧନ |୩୨|

ତପଧନ ହୋଇ ଯେ ତୁ ଅଟୁ ନିରିମାକ୍ଷୀ

ତୋତେ ମାରନ୍ତେ ଆନ ନୋହନ୍ତା କେହୁ ରଖି |୩୩|

ସଦାଶିବଙ୍କର କଟାଳ ଦେଖି ବାସବର ତନୁ

ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଗଳାରେ ଲାଇଲା ନେଇ ଧନୁ |୩୪|

ଦକ୍ଷିଣ ଭୁଜଣେ ଧରି ଅନ୍ତରୀଛେ ତୋଳି

ଧନୁ ହୁଳ ଗଳାରେ ଲଗାଇ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ବୁଲାଇଲା କପାଳୀ |୩୫|

ଯେସନେକ କୁରାଳ ବୁଲାଇ ଚକ୍ର ଧରି

ସଦାଶିବ ନାଥଙ୍କୁ ଯେ ବୁଲାଇ ସେହିମତି କରି |୩୬|

ମୁଖରୁ ରୁଧିର ଯେ ବହଇ ବିଶ୍ଵନାଥ

ପରମ ଯୋଗେଶ୍ଵର ପୁରୁଷ ଛାଡ଼ିଲେ କୋପ ଚିତ୍ତ |୩୭|

ବର ମାଗ କିରାତ ରେ ହୋଇଲୁ ତ୍ରିପୁତି

ଆଶ୍ରିଯ ହୋଇ ଅର୍ଜୁନ ରୁହାଇଲା ତତକ୍ଷଣାନ୍ତି |୩୮|

ଗଳାରୁ ଧନୁ କାଢ଼ିଣ ପକାଇଲା ଭୂମି

ବର ମାଗ ବର ମାଗ ବୋଲନ୍ତି ଦେବସ୍ଵାମୀ |୩୯|

କରତାଳି ମାରିଣ ଯେ ହସିଲେ ପାର୍ବତୀ

ସ୍ଵାମୀ ୟେସନେକ ବିପରୀତ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ହୋ ପଶୁପତି |୪୦|

ସାଂଗ୍ରାମେ ହାରିଣ ଦେବ ହୋଇଲ ଅପରାଧି

ମାଡ଼ ଖାଇ କେବଣ ଦେବତା ବର ଯେ ପ୍ରାସାଦି |୪୧|

ଈଶ୍ଵରେ ବୋଇଲେ ସାଧୁ ସାଧୁରେ ଶବର

ମୋତେ ଜିଣିମାକୁ କ୍ଷେମ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ତୋହୋର |୪୨|

ଯାହା ମାଗିବୁ ତାହା ଦେବଇଂ ଅବଶ୍ୟ

ଶତ୍ରୁତା ପଣେ ଜିଣି ତୁ ପାଇଲୁ ବଡ ଯଶ |୪୩|

ପୁଣ ପୁଣ ବର ସେ ଯେ ଯାଚନ୍ତି ଦେବରାଜ

ଶୁଣିଣ ବାସେବି ଯେ ହୋଇଲା ଆଶ୍ରିଯ |୪୪|

ତୁମେ କେବଣ ପୁରୁଷ ମୁହିଂ ବର ମାଗିବି କେମନ୍ତେ

ସରୂପ ବର୍ଣ୍ଣ ଚିହ୍ନ ଦେଖାଇବ ମୋତେ |୪୫|

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ କହନ୍ତେ ତାହା ପାର୍ବତୀ ଶୁଣିଲେ

ଯୋଗବଳେ ଦେବୀ ପୁଣ ମନରେ ଜାଣିଲେ |୪୬|

କିରାତ ନୋହଇ ୟେ ଅଟଇ ପାଣ୍ଡବ ଫାଲଗୁନି

ମନେ ମନେ ଉଷତ ହୋଇଲା ଗୋସାମଣୀ |୪୭|

ପାର୍ବତୀ ବୋଇଲେ ରେ ତୁ ଶୁଣ ଧନୁର୍ଜୟେ

ସରୂପେ ଭେଟିଲୁ ତୁ ବିଶ୍ଵନାଥ ଦେବରାୟେ |୪୮|

ବନକ୍ରୀଡ଼ା କରି ଆମ୍ଭେ ଅଇଲୁ ହର ଯେ ପାର୍ବତୀ

ସୁକ୍ଷଣେ ଭେଟିଲୁ ତୁ ଦେବ ପଶୁପତି |୪୯|

ୟେହା ଶୁଣି ଅର୍ଜୁନ ଶହସ୍ର ପକାଇ

ସଦାଶିବ ଚରଣେ ସୁତିଲା ଦଣ୍ଡଲାଇ |୫୦|

ସ୍ଵାମୀ ଅଗ୍ୟାନେ ହୋଇଲି ମୁଂ ତୋହୋରେ ଦୋରେହୋ

ଅପରାଧି ହୋଇଲଇଂ ବର ମାଗିବଇଂ ମୁଂ କାହା |୫୧|

ପାର୍ବତୀ ବୋଇଲେ ତୁ ନ ଭାଳ ୟେମନ୍ତ

ଶତ୍ରୁତା ପଣେ ତୁ ଯେ ତୋଷିଲୁ ବିଶ୍ଵନାଥ |୫୨|

ଆରେ ସାଂଗ୍ରାମେ ମଛଳ ୟେ ଭଗତିମଛଳ

ଶରଣମଛଳ ୟେ ଯେ ସଦାମତି ଭୋଳ |୫୩|

ଶୁଣ ହୋ ଧନୁର୍ଜୟେ ବୋଲନ୍ତି ଜଗତମାତା

ତୋତେ କହିବା ୟେ ସ୍ଵାମୀର ଅପୂର୍ବ ରସକଥା |୫୪|

ବାବୁ ବଇତରଣୀ ନଦୀ ତୀରେ ଶିବ ନାମେ ନଗ୍ରୀ

ଶିବଦାସ ବୋଲି ବ୍ରାହ୍ମଣେକ କୃଷିକାରୀ |୫୫|

ନିର୍ମଳ ବୋଲି କରି ତାର ପୁତ୍ର ଯେ ଗୋଟିଏ

ବାଳ କାଳେ ରଖଇ ସେ ଗୋଧନ ପଲିୟେ |୫୬|

ବାବୁ ସେ ନଦୀ କୂଳେ ଅଛଇ ମଣ୍ଡଳେଶ୍ଵର ନାମେ ଲିଙ୍ଗ

ଅଭୋଗ ଦେବତା ତାଙ୍କୁ ନାହିଂ ଭୋଗ ରାଗ |୫୭|

ସେ ପୁତ୍ର ଗୋଟି ତହିଂ ଗୋରୁ ରଖଇ ୟେକା

ସେ ଲିଙ୍ଗ ଉପରେ ନେଇ ନିତ୍ୟେ ଲଦଇ ଶତେଟେକା |୫୮|

ୟେହିମତି ପ୍ରତିଦିନ ମାରଇ ସେ ଲିଙ୍ଗର ଉପରେ

ଭ୍ରାନ୍ତି ନ କରଇ ସେ ହୋଇଲାନି ସମ୍ଵତ୍ସରେ |୫୯|

କୁମ୍ଭମାସ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ଅମାବଇ ଚନ୍ଦ୍ରବାର

ଶତଭିଷା ନକ୍ଷତ୍ର ଯେ ଅଟଇ ସେ ଦିନର |୬୦|

ନାଗ ନାମେ କରଣ ଯେ ଶିବ ନାମେ ଯୋଗ

କୁମ୍ଭ ସଙ୍କରାନ୍ତିକି ଯେ ଚାରିଦିନ ଭୋଗ |୬୧|

ସେଦିନ ସେ ବାଳୁତ ଥିଲା କୃଷି ଖେତେ

ଭୁଞ୍ଜି ବସିଲା ସେ ଚଷାଙ୍କ ସଙ୍ଗତେ |୬୨|

ଥୋକାୟେ ଅନ୍ନ ସେ ଭୁଞ୍ଜିଲା ବାଳୁତ

ମନରେ ପଡିଲା ସେ ଛାଡ଼ିଲା ଭୁଞ୍ଜିଲାର ଭାତ |୬୩|

ଟେକା ଗୁଡାୟେ ଯେ ଅଣ୍ଟିରେ ପୂରୋଇ

ଉତିଷ୍ଟ ହାଥେ ସେ ଆସୁଅଛି ଧାଇଂ |୬୪|

ଅପୂଜା ଲିଙ୍ଗର ସନ୍ନିଧ୍ୟେ ସେ ହେଇଲା ପରବେଶ

ଟେକାମାନ ନେଇ ଲଦଇ ବାଳଶିଷ |୬୫|

ଈଶ୍ଵର ଚରିତ ହୋ ଶୁଣ ବୀର ପାଥ

ସେ ଲିଙ୍ଗରେ ବିଜୟେ କଲେ ୟେହି ବିଶ୍ଵନାଥ |୬୬|

ପଞ୍ଚଇ ବଦନ ତାଙ୍କର ଯେ ପଞ୍ଚଦଶ ନୟନ

ତୋଷେଣ ବାଳୁତକୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ତ୍ରିଲୋଚନ |୬୭|

ବର ମାଗ ବୋଲି ଯେ ବୋଇଲେ ପଶୁପତି

ତଲୟ ଭାବ ଘେନି ମୋତେ କଲୁରେ ତ୍ରିପୁତି |୬୮|

ଦେଖିଣ କୁମର ମଣି ପ୍ରଳମ୍ଵିତ କଲା

ଉଠି କରଯୋଡ଼ି ବଚନ ବୋଇଲା |୬୯|

ବାଳୁତ ବୋଲଇ ଭୋ ବିଶ୍ଵନାଥ ମୋତେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇବା

ୟେ ଭରଥ ଖଣ୍ଡେ ମୋତେ ଚାଷ ବୃତ୍ତି ଦେବା |୭୦|

ସେ ବାଳୁତ ନନ୍ଦନ କିଛିହିଂ ନ ଜାଣଇଂ ଆନ

ସଦିଭାବେ ମାଗିଲା ସେ କୃଷି ଚଷାଙ୍କର ବିଧାନ |୭୧|

ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜୁନ ବଦୟନ୍ତି ଦେବୀ ଉମା

ସେ ଯାହା ମାଗିଲାଟି ତାକୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲା ୟେହି ମହାତମା |୭୨|

ସେ ବାଳୁତ ନନ୍ଦନ ଯାହା ମାଗିଲା କର ପ୍ରସାରି

ତେଣୁ ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣେ ଯେ ହୋଇଲେ କୃଷିକାରୀ |୭୩|

ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣର ହୋଇଲା ଶତେକ ସନ୍ତତି

ବେଦମନ୍ତ୍ର ଅପ୍ରାପତ ସେ ହୋଇଲେ ଚାଷ କର୍ମେ ବ୍ରତି |୭୪|

ପାର୍ବତୀ ବୋଇଲେ ବାବୁ ଶୁଣ ତୁ ଅର୍ଜୁନ

ଟେକା ଲଦି ସେ ବୃତ୍ତି ଅର୍ଜିଲାଟି ଅଣ୍ଡିରା ବ୍ରାହ୍ମଣ |୭୫|

ୟେମନ୍ତେ ହୋଇ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେଟି ୟେହି ମହାତମା

ଭଗତ ମଚ୍ଛଳଟି ୟେ ପୁରୁଷଙ୍କ ଉତ୍ତମା |୭୬|

ମନେଣ ବିରସ ତୁ ନୋହ ଫାଲଗୁନ୍ୟ

ଅନେକ ସାନନ୍ଦେ ବର ତୋତେ ଯାଚନ୍ତି ତ୍ରିଲୋଚନ |୭୭|

ଗଉରା ବଚନେ ଅର୍ଜୁନ ଅନେକ ପରିଣାମି

ବହୁତ ଅପ୍ରାଧି ମୁଂ ମୋତେ କ୍ଷମା କରିବା ଦେବସ୍ଵାମୀ |୭୮|

ପାର୍ବତୀ ବୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ଯେବେ ଦେବ ବର

ଅଶଉଚେ ବର ଦିଲେ ପ୍ରାପତ ନୋହଇ ଦେବ ହର |୭୯|

ନଦୀରେ ସ୍ନାହାନ କରି ଆସ ଦେବ କାଶୀ

ଶଉଚବନ୍ତ ହୋଇ ଅର୍ଜୁନକୁ ବର ଯେ ଦେଅସି |୮୦|

ପାର୍ବତୀଙ୍କ ବଚନେ ହର ସ୍ନାହାନ କରି ଗଲେ

ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ରାଇ ଦେବୀ ଗଉରା ପଚାରିଲେ |୮୧|

କହ ବାବୁ କିସ ବର ମାଗିବୁ ସଦାନନ୍ଦ ଦେବଙ୍କୁ

ସରୂପ ବଚନ ତୁ କହନି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ |୮୨|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ମା ଗୋ ମୁଂ ତ ଅଜ୍ଞାନ

ମାଗିତ ସଙ୍କୋଚ କରଇ ଭଗତି ବିହୀନ |୮୩|

ପାର୍ବତୀ ବୋଇଲେ ସେ ଭୋଳାନାଥ ବିଶ୍ୱେଶ୍ଵର

ବାବୁ ଯେହିକ୍ଷଣି ଦେବେ ତୋତେ ଅଲୋକିତ ବର |୮୪|

ବାବୁ ତ୍ରିପୁରହିଂ ଧ୍ଵଂସ କଲେ ଯେବଣହିଂ କାଳେ

ଶହସ୍ରେ ଭେଦ ନୋହିଲା ଷାଠି ସହସ୍ର ବରଷ ରୋଳେ |୮୫|

ହରିହର ପବନ ବଶ୍ୟାନର ବହନି

ନାରାଜ ଗୋଟିୟେ ହୋଇଲେ ଦିଗପାଳମାନନ୍ତ ଘେନି |୮୬|

ସେ ଶହସ୍ର ଘେନି ହର ନାଶିଲେ ତ୍ରିପୁର

ସଦାଶିବ ନାଥଙ୍କୁ ମାଗ ତୁ ରେ ସେ ପାଶୁପତ୍ର ଶର |୮୭|

ସେ ଶହସ୍ର ବାବୁରେ ଯେବେ ଥିବ ତୋହୋର ହସ୍ତେ

ସାଂଗ୍ରାମେ ସରି ତୋତେ ବ୍ରହ୍ମା ମହେଶ୍ଵର ଶଚୀପତେ |୮୮|

ସ୍ନାହାନ ସାରି ଆସି ବିଜୟେ ଶୂଳପାଣି

ବୋଇଲେ ବର ମାଗ ତୁହିରେ ପାଣ୍ଡବ ବୀରମଣି |୮୯|

ବାସେବି ବୋଇଲା ଯେ ପରସ୍ତାବ ବାକ୍ୟେ

ମୁଂ ଯାହା ମାଗିବି ଦେବ ଦୁସହ ଅଶକ୍ୟେ |୯୦|

ଈଶ୍ଵରେ ବୋଇଲେ ମାଗ ଯେ ତୋହୋର ଇଚ୍ଛା

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲି ଯେ ପୂରୁ ତୋର ମନବାଞ୍ଛା |୯୧|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଦେବ ଯେବଣ ଶରେ ନାଶିଲ ତ୍ରିପୁର

ସେହି ଶହସ୍ର ଗୋଟି ମୋତେ ଦେବାକ ବିଶ୍ଵେଶ୍ଵର |୯୨|

ଶୁଣିଣ ସଦାଶିବ ବିରସ କଲେ ମତି

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଂଣ ମହା ଶହସ୍ର ଦିଲକେ ପଶୁପତି |୯୩|

ଈଶ୍ଵରେ ବୋଇଲେ ଗିରିଜା ମୁଖ ଚାହିଂ

ତୁମ୍ଭେ ନ କହିଲେ ଅର୍ଜୁନର ୟେଡ଼େ ଜ୍ଞାନ କାହିଂ |୯୪|

ପାର୍ବତୀ ବୋଇଲେ ସେ ଅଟଇ ମହାଭିଗ୍ୟଂ

ନାରାୟଣର ଦୁତୀ ଆତ୍ମା ସେ ଅଟଇ ସର୍ବଗ୍ୟଂ |୯୫|

ଈଶ୍ଵର ବିଚାରିଲେ ପାର୍ବତୀ ଅପ୍ରାଂଜୟେ କଲାକ ମୁକୁ

ପାର୍ବତୀର ଶହସ୍ରମାନ ଦିଆଇବି ଅର୍ଜୁନକୁ |୯୬|

ଈଶ୍ଵରେ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଦେବୀ ଉମା

ଅର୍ଜୁନ ଆମ୍ଭର ପୁତ୍ର ହୋଇଲାଟି ରେ ବାମା |୯୭|

ତୁମ୍ଭେ ଗୋ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇବ ନା ଅର୍ଜୁନକୁ

କିଛୁ ବର ଦେବୀ ଦିଅ ଗୋ ୟେହାକୁ |୯୮|

ପାର୍ବତୀ ବୋଇଲେ ବର ମାଗ ହୋ ଫାଲଗୁନି

ସଦାଶିବ ବୋଇଲେ ଗୋ ହେମବନ୍ତର ନନ୍ଦିନୀ |୯୯|

ତୁମ୍ଭେ ସ୍ନାହାନ କରି ଆସସି ନଦୀର

ଶଉଚବନ୍ତ ହୋଇ ଅର୍ଜୁନକୁ ଦିଅ ବର |୧୦୦|

ଶୁଣିଣ ପାର୍ବତୀ ଗଲେ ସ୍ନାହାନ କରି

ଅର୍ଜୁନକୁ ଚାହିଂଣ ସଦାନନ୍ଦ ତିଆରି |୧୦୧|

କିସ ବର ମାଗିବୁ ତୁ କହସି ଅରଜୁନ

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ସ୍ଵାମୀ ମୁଂ ଯେ ଅଟଇ ଅଗ୍ୟାନ |୧୦୨|

ସଦାଶିବ ବୋଇଲେ ଶୁଣସି ଧନୁର୍ଜୟେ

ସତ୍ୟଯୁଗେ ଅବତାର ହୋଇଲେ ଦୁର୍ଗା ରୂପେ ମହାମାୟେ |୧୦୩|

ସହସ୍ର ଭୁଜେ ପାଞ୍ଚଶତ ଧନୁ ଘେନି

ଅବିକ୍ଷଣେ ବିନ୍ଧିଲେ ସେ ଦିବା ଯେ ରୟେଣୀ |୧୦୪|

ଅକ୍ଷୟେ ତ୍ରୋଣ ଦେବୀ ଶରୀରୁ କଲେ ଜାତ

ରାତ୍ର ଦିବସ ବିନ୍ଧିଲେ ନ ସରଇ ଶହସ୍ରନ୍ତ |୧୦୫|

ଚଉବିଂଶ ବରଷ ପରିଯନ୍ତେ ମୟେଂଷାର ସଙ୍ଗତେ ଯୁଦ୍ଧ ଯେ ହୋଇଲା

ସେହି ତ୍ରୋଣୁଂ ନାରାଜ ଗୋଟିୟେ ନ ସରିଲା |୧୦୬|

ଈଶ୍ଵରେ କହିଲେ ଯେ ଅର୍ଜୁନର ଆଗ

ପାର୍ବତୀ ଦେବୀଙ୍କୁ ତୁ ଅକ୍ଷୟ ତ୍ରୋଣ ମାଗ |୧୦୭|

ୟେସନେକ କହି କରି ଅର୍ଜୁନକୁ ତିଆରି

ସ୍ନାହାନ କରି ଆସି ବିଜୟେ ଶାକାମ୍ଵରୀ |୧୦୮|

ପାର୍ବତୀ ବୋଇଲେ ବର ମାଗରେ ଅର୍ଜୁନ

ଯେ ତୋହୋର ମନବାଞ୍ଛା ପ୍ରାପତ ହୋଉ ପୁଣ |୧୦୯|

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ଯେ ବୋଲଇ ଫାଲଗୁନି

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ମୋତେ ଦେବା ଅକ୍ଷୟେ ତ୍ରୋଣ ବେନି |୧୧୦|

ପାର୍ବତୀ ବିଚାରିଲେ ଅର୍ଜୁନ ବଚନ ଶୁଣି

ଅର୍ଜୁନର ଜ୍ଞାନ କାହିଂ ତୁମ୍ଭେ କହିଲ ଶୂଳପାଣି |୧୧୧|

ବାମଦେବ ବୋଇଲେ ସେ ଅଟଇ ମହାଗ୍ୟାଂତା

ସମସ୍ତ ଜାଣଇଂ ସେ କ୍ଷତ୍ରିୟ ମହାବଳବନ୍ତା |୧୧୨|

ମୁହିଂ ନ କହିଲି ଯେ ମୋହୋର ଦୋଷ

ତୁମ୍ଭେ ଅନମିତେ କିମ୍ପେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କର ରୋଷ |୧୧୩|

ପାର୍ବତୀ ବୋଇଲେ ଦେବ ତୁମ୍ଭେ ମନ୍ଦ କୃତ୍ୟ କଲ

ଆପଣାର ଛତ୍ରୀବୃତ୍ତ ପରକୁ ଦିଆଇଲ |୧୧୪|

ଅର୍ଜୁନକଇଂ ନ କହିଲ ବୋଲି ଯେ ବୋଲଇ ତ୍ରିପୁରାରି

ଶତେ ଈଶ୍ଵର ହୋଇଲେ ଅର୍ଜୁନକୁ ନୋହିବେ ସମସରି |୧୧୫|

ଅକ୍ଷୟ ତ୍ରୋଣ ବେନି ଯେ ଘେନିଣ ଜଗତମାତ

ସାନନ୍ଦେ ନେଇ ଦିଲେ ଦେବୀ ଅର୍ଜୁନର ହାଥ |୧୧୬|

ବାବୁ ସବୁ ଦେବତାଙ୍କର ଶହସ୍ରମାନ ଅଛି ୟେଥି

ୟେ ତିନି ଜଗତେ ଜଗତଜିଣନ୍ତା ତୁ ହୋଇଲୁ ସୁତକୋନ୍ତୀ |୧୧୭|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ଭୋ ମାତ ୟେ ଶହସ୍ରନ୍ତ ସମ୍ଭାଳିବି

ୟେ ଶହସ୍ରକୁ ଯେ ନିନ୍ଦିବ ତାହାକୁ ପ୍ରାଣେ ନାଶ କରିବି |୧୧୮|

ଯଦ୍ୟପି ପ୍ରାଣେ ତାକୁ ନ ପାରିବି ମାରି

ଅଗ୍ନି ଜାଳି ମରିବି ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ମୋହୋରି |୧୧୯|

ମୃତୁ ସଞ୍ଜୀବନୀ ମନ୍ତ୍ରେ ଗଣ୍ଡାକୁ ଜୀଆଇଂଲେ

ତୁ ଆମ୍ଭର ପୁତ୍ର ହେଲୁ ବୋଲି ସର୍ବସାଚୀ ନାମ ଦିଲେ |୧୨୦|

ୟେସନେକ ବର ଦେଇଣ ଦେବ ତ୍ରିଲୋଚନ

ଶଙ୍କର ଗିରିଜା ତହୁଂ ହୋଇଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ |୧୨୧|

ବିଜୟେ ସଦାଶିବ କପିଳାସ ଭୁବନେ

ବାସବର ନନ୍ଦନ ବିହଡ଼ଇ ଘୋର ବନେ |୧୨୨|

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ପଦ୍ମପାଦେ ସେବି

ବଦୟନ୍ତି ଗ୍ରନ୍ଥ ଯେ ସାରୋଳ ଦାସ କବି |୧୨୩|

ଅର୍ଜୁନର ବନବାସ ବାରତା ଦେବ ଶୁଣି

ଦ୍ଵାରକାରୁଂ ହସ୍ତିନାକୁ ବିଜୟ କଲେଜ ଚକ୍ରପାଣି |୧|

ଶୁଣ ହୋ ବଇବସତୁ ମନୁ ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ଚଇତ୍ର ମାସ କୃଷ୍ଣ ପକ୍ଷ ଯେ ତ୍ରୟୋଦଶୀ ତିଥି |୨|

ଶତଭିଷା ନକ୍ଷତ୍ର ସେ ଦିନରେ କୁମ୍ଭରେ ଅଛି ଶଶୀ

ଗରୁଡ଼ ଚଢ଼ି ହସ୍ତିନାକୁ ବିଜୟେ ହୃଷିକେଶୀ |୩|

ଆସ୍ତାନେ ବିଜୟେ କରିଅଛନ୍ତି ପଣ୍ଡୁସୁତ

ବିଜୟେ କଲେ ଆସି ଶଙ୍ଖଚକ୍ର ହାଥ |୪|

ଗରୁଡ଼ ପିଠିରୁ ଉତୁରି ନାରାୟଣ

ପ୍ରଳମ୍ଵ କଲେ ଦେବ ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କ ଚରଣ |୫|

କଲ୍ୟାଣ କରିଣ ଯେ ବୋଲନ୍ତି ଧର୍ମସୁତ

ଆହେ ନକୁଳ ତୁମ୍ଭେ ତୋଳ ପଦ୍ମନେତ୍ର |୬|

ମାଦ୍ରୀ ନନ୍ଦନ ୟେ ପ୍ରଳମ୍ଵ ଆସି କରି

କୋଳାଗ୍ରତ କରି ଧଇଲେ ଦେବ ହରି |୭|

ଆସ୍ତାନେ ତେଜ୍ୟା କରିଣ ଧର୍ମରାଜ ସୁତ

ଗରୁଡ଼ ପାଦେ ଯୁଝେଷ୍ଠି କଲେକ ପ୍ରଣପତ୍ୟ |୮|

କଲ୍ୟାଣ କରନ୍ତି ଆପଣେ ପକ୍ଷୀବର

ୟେକାଙ୍ଗ କ୍ଷତ୍ରୀବର ହୋଅ ଧର୍ମର କୁମର |୯|

ଗରୁଡ଼ଙ୍କ କଲ୍ୟାଣେ ଆନନ୍ଦ ନୃପବର

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଘେନି ବିଜେ ଆସ୍ତାନ ଉପର |୧୦|

ଚାରିଭ୍ରାଥ ଘେନି ସେନା ସେନାପତି

ରଥୀ ମହାରଥୀ ଯେ ସମସ୍ତେ ଅଛନ୍ତି |୧୧|

ବୀର ମହାବୀର ରଣରାଜ ପୁତ୍ର

ବଳୀ ମହାବଳୀ ତହିଂ ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତ |୧୨|

ଆସ୍ତାନେ ବିଜେ କରି ଦେବ ଚକ୍ରଧର

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କ ମୁଖ ଚାହିଂ ପ୍ରଭୁ କହନ୍ତି ଉତ୍ତର |୧୩|

ଦେବ ସମସ୍ତେ ଅଛନ୍ତି ତ ନାହିଂ ବାର ପାଥ

ଶୁଣି ମଉନ ହୋଇଲେ ଧର୍ମରାଜ ସୁତ |୧୪|

ଶୋକେ ଗଦ ଗଦ ହୋଇ ବୋଇଲେ କୋଇନ୍ତା ଦେବୀ

ବାବୁ ଅର୍ଜୁନ ଗଲା ଯେ ବନବାସ ସେବି |୧୫|

କୋଇନ୍ତାଙ୍କ ମୁଖୁଂ ୟେସନେକ ବାଣୀ ଶୁଣି

ମନରେ ବିସ୍ମୟ ତହୁଂ ହୋଇଲେ କମ୍ଵୁପାଣି |୧୬|

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କ ମୁଖକୁ ତହୁଂ ଚାହିଂଣ ଯଦୁମଣି

ପଚାରନ୍ତି କିମର୍ଥେ ବନକୁ ଗଲା ମୋର ଫାଲଗୁନି |୧୭|

ଗୋବିନ୍ଦ ପଚାରନ୍ତେଣ ତହୁଂ ଯୁଝେଷ୍ଠି କହନ୍ତି

ୟେଥିର ଚରିତ କହୁ ସହଦେବ ମନ୍ତ୍ରୀ |୧୮|

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କ ମୁଖୁଂ ୟେସନେକ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

ସହଦେବ ମୁଖକୁ ଚାହିଂ ବଦୟନ୍ତି ଚକ୍ରପାଣି |୧୯|

ଅର୍ଜୁନ କି ନିମନ୍ତେ ଗଲା ବନବାସ

ୟେଥିରେ ଚରିତ ମୁକୁଂ ତଦନ୍ତ କରି କହିବା ସନ୍ଦେଶ |୨୦|

ସହଦେବ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ଯଦୁମଣି

ୟେକାନ୍ତ ସ୍ଥାନକୁ ଆମ୍ଭେ ଚାଲ ଯିବା ପୁଣି |୨୧|

ୟେସନେକ ବଚନ ଣୁଣି ଦେବ ଚକ୍ରପାଣି

ଅନ୍ତର ହେଇଲେ ମନ୍ତ୍ରୀ ସହଦେବ ଘେନି |୨୨|

ଗୋବିନ୍ଦେ ପୁଚ୍ଛାକଲେ ଯେ ସହଦେବଙ୍କୁ

କେବଣ ଠାବରେ ହୋ ଭେଟିବା ଅର୍ଜୁନକୁ |୨୩|

କି ହୋ ମନ୍ତ୍ରୀବର ୟେ ଅଟଇ କିସ ଅର୍ଥ

ସଭାରେ ତ ନ ଦେଖିଲୁଂ ବୀରବର ପାଥ |୨୪|

ଠାକୁରଙ୍କୁ ପଚାରିଲୁଂ ଯେ ସେ ନ କହିଲେ ମୋତେ

ତେଣୁ ହେ ସହଦେବ ମୁଂ ପଚାରଇଂ ତୋତେ |୨୫|

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଅବଧାନ ଶୁଣିଣ ମନ୍ତ୍ରୀବର

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଣ ଯେ କହଇ ଉତ୍ତର |୨୬|

ଗୁପତ କରିଣ ଯେ କହଇ ମନ୍ତ୍ରୀମଣି

ସାବଧାନେ ଶୁଣିମା ଦେବ ଶଙ୍ଖଚକ୍ରପାଣି |୨୭|

ପାଞ୍ଚଭାଇ ଆମ୍ଭେ ନିୟମ କରିଥିଲୁ

ଅଗ୍ନିକି ସାକ୍ଷ କରି ଯେ ୟେମନ୍ତେ କହିଲୁ |୨୮|

ୟେକର ଶୃଙ୍ଗାର ଯେବେ ଆରକେ ଦେଖିବ

ଦ୍ଵାଦଶ ବରଷ ସେ ବନବାସ ଯିବ |୨୯|

ଦଇବର ଯୋଗେ ଠାକୁରଙ୍କ ସଙ୍ଗେ

ଦ୍ରୋପଦ ଦୋହିତାୟେ ବିଜୟେ ରତି ରଙ୍ଗେ |୩୦|

ୟେମନ୍ତର ସମୟେ ଅଗ୍ନି ଦେବତାୟେ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ସରୂପ ଧରି ଦ୍ଵାରେ ଆସି ହୋୟେ |୩୧|

ଅର୍ଜୁନକୁ ବୋଇଲେ ତୁ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଙ୍କୁ କହସି ଯାଇଂ

ଦ୍ଵାରେଣ ବିଦୁଜନ ୟେକ ଅଛନ୍ତି ଉଭା ହୋଇ |୩୨|

ୟେମନ୍ତ ବୋଲିଣ ଯେ ଘେନିଣ ତାଙ୍କୁ ଆସ

ଗୁପତ କଥାୟେ ଆମ୍ଭେ କହିବୁ ବିଶ୍ଵାସ |୩୩|

ଯେବେ ବିଳମ୍ୱ ତୁ କରିବୁ ହୋ ପାଥ

ଭସ୍ମ ହୋଇବ ନଗ୍ର ହୋଇବ ଧୂମାନ୍ତ |୩୪|

ମାୟା ନ ଜାଣି ପାଥ ଭିତରକୁ ଗଲେ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦ୍ରୋପତୀଙ୍କର ଶୃଙ୍ଗାର ଦେଖିଲେ |୩୫|

ଅଗ୍ନି ଦେବତାୟେ ତହୁଂ ହୋଇଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ

ସତ୍ୟ ପାଳି ବନକୁ ଗଲେକ ଅରଜୁନ |୩୬|

ଅନେକ ବନସ୍ତ ବୁଲି ଅନେକ ଦତ୍ୟ ମାରି

ହର ଉଦ୍ୟାନ ବନେ ଜିଣିଲେ ତ୍ରିପୁରାରି |୩୭|

ଅର୍ଜୁନ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଜିଣିଲେ ହର ଉଦ୍ୟାନ ବନେ

ପଶୁପତ୍ର ଅକ୍ଷୟେ ତ୍ରୋଣ ଦିଲେ ଶସ୍ରମାନେ |୩୮|

ଈଶ୍ଵର ଦେବତାୟେ ଦିଲେ ବୀର ଫାଲଗୁନି

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ବର ଦିଲେ ହର ପାର୍ବତୀ ବେନି |୩୯|

ବର ଦେଇଣ ହର ଯେ ଗଲେ କପିଳାସ

ଅର୍ଜୁନ ରହିଲେ କାଶୀନଦୀ ପଛିମର ଦେଶ |୪୦|

ବିପ୍ର ପ୍ରସାଦ ବୋଲି ୟେକା ନଦୀ ଗୋଟିୟେ

ତହିଂ ରହିଲେ ଯେ ବୀର ଧନୁର୍ଜୟେ |୪୧|

ଘୋର ବନ ବୁଲିଣ ପାଳି ସତ୍ୟବ୍ରତ

ୟେବେ ବିଜେ କରିଅଛନ୍ତି ମଣିଭଦ୍ରା ପର୍ବତ |୪୨|

ଚଉବିଂଶ ନଳ ତହିଂ ଅଛନ୍ତି ଅଗ୍ର ବୃକ୍ଷ

ମର୍କତ- ଶୀଳା ଉପରେ ବିଜୟେ ବିବତ୍ସ |୪୩|

ୟେବେ ବୀରବର ମହାଗୁଣ କରି

ଆଡ଼େକ ଅଗ୍ର ବୃକ୍ଷେ ବାନ୍ଧି ଆର ଆଡ଼ ଧରି |୪୪|

ଆଡ଼କେ ଲଗାଇଣ ଅଛି ବେଣୁ ବୃକ୍ଷେ

ଗୁଣ ମାଜୁଛନ୍ତି ତହିଂ ପାଣ୍ଡବ ବିବତ୍ସେ |୪୫|

ନିମଗ୍ନ ହୋଇଣ ତହିଂ ବୀର ଅଛି

ସାବଧାନ ହୋଇଂ ଶୁଣିମା ଶ୍ରୀବତ୍ସି |୪୬|

ଚାରି ବରଷ ଛଡ଼ ମାସ ହୋଇଲା ତେର ଦିନ

ଆଜକୁ ବନବାସ କଲେକ ଅରଜୁନ |୪୭|

ହସିଣ ଶ୍ରୀହରି ଯେ ମନେ ବିଚାରିଲେ

ଦ୍ରହସିତ ହୋଇ ସେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ |୪୮|

ଶ୍ରୀହରି ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହେ ମନ୍ତ୍ରୀବର

କି କାର୍ଯ୍ୟେ କପଟ କଲେ ଦେବ ବଶ୍ୟାନର |୪୯|

ମନ୍ତ୍ରୀ ବୋଇଲେ ସେ ଶ୍ଵେତ ରାଜା ଯାଗ୍ୟଂକାଳେ

ଶତ ବରଷ ସେ ଅଗ୍ନିରେ ହୋମ କଲେ |୫୦|

ଲୋଭେ ବଶ୍ୟାନର ଖାଇଲେ ଅନେକ ଘୃତ

ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି ହୋଇଲା ପଦ୍ମଲୋହିତ ନେତ୍ର |୫୧|

ଦେବଙ୍କୁ ତୋଳାଇଲେ ସ୍ଵାହାଦେବୀର ପତି

ଖାଣ୍ଡବ ବନୁ ମଉଷଧି ମାଗିଲେ ନ ଦିଲେ ସୁରପତି |୫୨|

ବନବାସ ଯହୁଂ କଲେକ ଅରଜୁନ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ରୂପ ଧରି ମାଗିବେ ସେହୁ ଦାନ |୫୩|

ତେଣୁ କରି ପିତା ସଙ୍ଗେ ବିବାଦ ଆଚରିବେ

ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କୁ ଅର୍ଜୁନ ମଉଷୋଧି ଦେବେ |୫୪|

ତେବେ ସେ ବହନିଙ୍କର ନିବ୍ୟାଧି ହୋଇବ

ସାବଧାନ ହୋଇଣ ଶୁଣ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ବଲ୍ଲଭ |୫୫|

ଶୁଣିଣ ଆସ୍ତାନ ତେଜିଣ ଦେବରାୟେ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଠାକୁରଙ୍କର ଚରଣେ ବିନୟେ |୫୬|

ଆଗ୍ୟାଂ ହେଉ ଦେବ ମୁହିଂ ଯିବି ଦ୍ଵାରାବତୀ

ଯେବେ ମୋହୋର ସଖା ଅର୍ଜୁନ ନାହିଂ ୟେଥି |୫୭|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ମୁଣୋହିଂ ସାରି କରି

ତଦ ଅନ୍ତେ ବିଜୟେ କର ଚକ୍ରଧାରୀ |୫୮|

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ଦେବ ଆକଟ କଥା ଅଛି

ରହି ନ ପାରିବି ବଦୟନ୍ତି ଶ୍ରୀବଚ୍ଛି |୫୯|

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ତୁ ଣୁଣିମା ଚକ୍ରଧାରୀ

ଅର୍ଜୁନକୁ ସମାର୍ଜନା କରି ଆଣିମା ଦେବ ହରି |୬୦|

ତୁ ଦେବ ସୟଳ ଜନ ସଂସାର ହିତକାରୀ

ମୁହିଂ ତୋତେ କିସ କହିବି ତିଆରି |୬୧|

ଗତ ପଥ ମୁହିଂ ତୋର ଥିବି ଉପଲେସି

ଶୁଭ ଯୋଗେ ମୋତେ ଭେଟ ଅର୍ଜୁନକୁ ଘେନିଆସି |୬୨|

ବିନୟ ଭାବ ହୋଇ ବଦୟନ୍ତି ଅଚ୍ୟୁତ

ଆସିବାର ପାଇଂ ମୁଂ ଯେ ବୋଲିବି ବହୁତ |୬୩|

ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ସାଚ୍ଚା ସେ କଇଚ୍ଛା ଜଗଜ୍ଜେଠୀ

ନ ପୁଣ ନୁଆସଇ ମୁଂ ନ ପାରଇ ଭେଟି ହେଟି |୬୪|

ଧର୍ମସୁତ ବୋଇଲେ ବିଜୟେ କର ହରି

ମୁହିଂ ଯେ ଅରଷିତ ମୋତେ ଥିବ ଦୟା କରି |୬୫|

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ମୁଂ ଅଟଇ ତୁମ୍ଭ ଭୃତ୍ୟ

ଯହିଂକି ଅବଧାନ ମୁଂ ଯେ ତହିଂକି ଆଗତ |୬୬|

ୟେତେ ବୋଲି ଦେବ ଯେ ପ୍ରଳମ୍ଵିତ କଲେ

ଭୀମ ନକୁଳଙ୍କୁ କୋଳାଗ୍ରତ ହେଲେ |୬୭|

ପହଣ୍ଡେ ପାଣ୍ଡବଙ୍କୁ ନ ଦିଲେ ଗୋଡ଼ାଇ

ଗରୁଡ଼ ପିଠିରେ ବିଜୟେ କମଳାର ସାଇଂ |୬୮|

ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେ ତୁ ଶୁଣ ହୋ ବିନତାକୁମର

ମଣିଭଦ୍ରା ପର୍ବତକୁ ବେଗେ ବିଜେ କର |୬୯|

ସେଠାକୁ ସତୁରି ଯୋଜନ ସେ ମଣିଭଦ୍ରା ପର୍ବତ ଅଟଇ ଦୂର

ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିଲା ପ୍ରାୟେକ ତିନି ନିଶ୍ଵାସରେ ତହିଂ ଯାଇଂ ହୋଇଲା ପଛୀବର |୭୦|

ଯେତେ ରୂପେ କହିଥିଲେ ମନ୍ତ୍ରୀ ଚୂଡ଼ାମଣି

ପ୍ରତକ୍ଷେ କରି ତାହା ଦେଖିଲେ ଚକ୍ରପାଣି |୭୧|

ଧନ୍ୟ ତୁହି ସହଦେବ ବୋଲନ୍ତି ଚକ୍ରଧର

ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିଲା ପ୍ରାୟେ କରି କହିଲୁ ମନ୍ତ୍ରୀବର |୭୨|

ମନେ ମନେ ବିଚାରି କରନ୍ତି ପଦ୍ମନେତ୍ର

କଷଣ କରିବା ଆଜ ବୀରବର ପାଥ |୭୩|

ଗରୁଡ଼କୁ ଦେବରାଜ ଶୂନ୍ୟରେ ରୁହାଇ

ଅର୍ଜୁନର ନିକଟେ ବିଜେ କଲେ ଦେବ ଯାଇଂ |୭୪|

ବିଚିତ୍ର ମୂରତିୟେ ଧରିଲେ ଚକ୍ରଧର

କି ଅବା କହିବା ସେହି ରୂପ ପଟାନ୍ତର |୭୫|

ଶୁଣ ହୋ ବଇବସୁତ ମନୁ ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ୟେକଇ ଶରୀରେ ଦେବ ଧିଇଲେ ଯେ ନବମୃତ୍ତି |୭୬|

କୁକୁଡ଼ାର ମୁଣ୍ଡଗୋଟି ଅତୀଅ ସୁନ୍ଦର ଦିଶଇ

ବୃଷଭର ଚୂଳ ଯେ ମଜୁରର କଣ୍ଠ ବିରାଜଇ |୭୭|

ଅହିବର ପୁଚ୍ଛା ମଝା ସିଙ୍ଘକଟି ପ୍ରାୟେ

ବ୍ୟାଘ୍ରର ଚରଣ ଗୋଟି ଅତୀୟ ଶୋଭା ପାୟେ |୭୮|

ତୁରଙ୍ଗ ଚରଣେ ଯେ ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର

ଆବର ପାଦ ଗୋଟି ଅଟଇ କରିବର |୭୯|

ଆଗ ପାଦ ଗୋଟିକ ମନୁଷ୍ୟର କର ଯେ ଅଟଇ

ସେ କରେ ପଦ୍ମପୁଷ୍ୟ ଗୋଟିୟେକ ଘେନିଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ |୮୦|

ଗୁଣ ଯେ ମାଜୁଅଛି ପାଣ୍ଡବ ଅରଜୁନ

ଛାମୁରେ ନୃତ୍ୟ କରି ଡିଅଂନ୍ତି ନାରାୟଣ |୮୧|

ଶୁଖିଲା ପତ୍ରଙ୍କର ଉପରେ ନାଚନ୍ତି କୁଦନ୍ତି

ଖର ଖର ଶବଦେ ସେ ପତ୍ରେ ପତ୍ରେ ବାଜନ୍ତି |୮୨|

ତହିଂକି ତଲୟେ ପୁଣ ଯେ ନ କରଇ ପାଥ

ଯେସନେକ ବ୍ରହ୍ମଗ୍ୟାନୀ ବ୍ରହ୍ମରେ ଯୁଗତ |୮୩|

ସେ ଯେହ୍ନେ ନ ଜାଣଇଂ ନୃପତି ବିଜେ କଲେ

ଦୃଷ୍ଟି ନ କରଇ ଘୋର ଶବଦ ଶୁଭିଲେ |୮୪|

ସେହି ମତି ଦୃଷ୍ଟି ପାଥର ଗୁଣରେ ଅଛି ମନ

ମାୟା ସରୂପକୁ ସେହୁ ନ ଚାହେଂ ନୟନ |୮୫|

ଯତନେ ଡିଅଂନ୍ତି କମଳାର ସାଇଂ

ଶୁଖିଲା ଲତା ଭିତରେ ପଶନ୍ତି ଦେବ ଯାଇଂ |୮୬|

ପୁଣ ନୃତ୍ୟ କରନ୍ତି ମାରନ୍ତି ଆଡ଼ଚିରା

ହଲାବନ୍ତି ଶ୍ରୀମୁଖ ଝଲକନ୍ତି ଚନ୍ଦ୍ରତାରା |୮୭|

ଡିଅଂନ୍ତି ଉକୁସନ୍ତି ଭୂମିରଣେ ଲୋଟନ୍ତି

ଚଉଷଠି ତାଳ ଯେହ୍ନେ ନୃତ୍ୟ ରଙ୍ଗେ ଦିଅନ୍ତି |୮୮|

ୟେହେନେକ ନୃତ୍ୟ ଯେ କରନ୍ତି ବାସୁଦେବ

ଗୁଣ ଛାଡ଼ି ଦୃଷ୍ଟି ତହୁଂ ଦିଲୋକ ପାଣ୍ଡବ |୮୯|

ଦେଖଇ ଧନୁର୍ଜୟେ ଅପୂର୍ବ ଦିବ୍ୟ ମୂରତି

ୟେକା ଦେହେ ନବ ସରୂପ ୟେକଇ ମୂରତି |୯୦|

ଦେଖିଣ ପାଣ୍ଡବ ଯେ ଚକିତ ହୋଇ ଚାହିଂ

ମନେ ବିଚାରଇ ୟେତ ଅପୂର୍ବ ଅଟଇ |୯୧|

ୟେକ ଦେହରେ ତ ନବ ଗୋଟି ରୂପ

ମୁହିଂ ତ ପୃଥିବୀରେ ଦେଖିଲା ନାହିଂ ୟେସନେକ ସରୂପ |୯୨|

ମୋହୋର ନ ଦେଖିଲା ହୋଇ ୟେମନ୍ତେ କାହିଂ ନାହିଂ ବନ

ବୁଲିଅଛି ମୁହିଂ ଯେ ଅନେକ ଅରଣ୍ୟ |୯୩|

ଶତଶିଂଗ ପରବତ ବାରୁଣାବନ୍ତ ଗିରି

ବଡ଼ତୁମ୍ଵର ପର୍ବତ ହେମ ସାରସିଧ୍ୟ ଗିରି |୯୪|

କାମ୍ୟକ ନାମେ ପର୍ବତ ଶରଣ ଚାରଲତା

ମନ୍ଦର ହର ଅରଣ୍ୟ ଯେ ପାରେଶି ସରିତା |୯୫|

କପାଳି ନାମେ ଅରଣ୍ୟ ତୁରଙ୍ଗ ପର୍ବତ

ଶଙ୍ଖ ନାମେ ବନ କାଳଞ୍ଚି ଗିରିଶେତ |୯୬|

ବଉଦ ନାମେ ଲତା ଯେ ମହୀନ୍ଦ୍ର ନାମେ ଗିରି

କୋଟିୟେ ଲିଙ୍ଗ ଘେନି ତହିଂ ବିଜୟେ ତ୍ରିପୁରାରି |୯୭|

ମନ୍ଦରଗିରି ବିଂଝଗିରି ଶ୍ଵେତଗିରି ଜିଣି

ମେରୁ ପଶ୍ଚିମ ଭାଗ ହୟାନ୍ତ ବନ ଘେନି |୯୮|

ସର୍ବାଲକ୍ଷ ପର୍ବତ ଯେ କପିଳାସ ଗିରି

ହର ଉଦ୍ୟାନ ବନ ଯେ ଅରଣ୍ୟ ନାଗାନ୍ତରୀ |୯୯|

ସୁକ ସୁଧବି ପର୍ବତ ଯେ କାଳ କୁନ୍ଦବନ

ବାରଙ୍ଗି ପର୍ବତ ଯେ କୁଣ୍ଡଳୀ ଅରଣ୍ୟ |୧୦୦|

କୋଳହଳ ଲତା ସୁରମେଳ ବନ

ଭାରବୀ ନାମେ ପର୍ବତ ମନୋହର ଅରଣ୍ୟ |୧୦୧|

ଚନ୍ଦ୍ରଗିରି ନିକଟେ ମଳୟ ନାମେ ଗିରି

ଯହିଂରେ ଅହିମାନେ ଅଛନ୍ତି ବାସ କରି |୧୦୨|

ଗନ୍ଧମାର୍ଦ୍ଦନ ଗିରି ପୁଞ୍ଜ ହୟ ମୁଖ

ବଙ୍କାଳ ପର୍ବତ ଆବର ଶୋଲ ଗିରି ଶିଖ |୧୦୩|

ୟେହି ରୂପେ ଅଛି ଯେ ଅଠର ଲକ୍ଷ ଗିରି

ୟେତେ ୟେତେ ପର୍ବତ ମୁଂ ଆସିଛି ବୁଲି କରି |୧୦୪|

ୟେ ପର୍ବତ ଲତାରେ ଜୀବ ଜନ୍ତୁ ଦେଖିଅଛି ଯେତେ

ସକଳ ଜୀବ ଜନ୍ତୁ ଦେଖିଅଛି ଦୃଷ୍ଟି ପଥେ |୧୦୫|

ୟେମନ୍ତେ ସରୂପ ଜୀବ ମୋର ଦେଖିଲା ତ ନାହିଂ

ମାୟା ସରୂପ ପ୍ରାୟେ ଦିଶୁଅଛି ମୋତେ ୟେହି |୧୦୬|

ମାୟା ରୂପ ଅବା କମଳାର କାନ୍ତ

ମୋତେ କଷଣ କରିବାକୁ ଅବା ଅଇଲେ ପଦ୍ମନେତ୍ର |୧୦୭|

ୟେହାର ପାଦ ତଳେ ଶୋଇବି ଗଡ଼ଘାଲି

ଆନ ଜୀବ ହୋଇଲେ ୟେ ନିଶ୍ଚେ ଯିବ ଜଳି |୧୦୮|

ୟେତେକ ବିଚାରି ମନେ ପାଣ୍ଡବ ଅର୍ଜୁନ

ଗଡ଼ଘାଲି ସୁତିଲା ସେ ଶ୍ରୀହରି ଚରଣ |୧୦୯|

ପାଦ ତଳେ ପଡ଼ି ତୁସ୍ତି କରଇ ବୀର

ଜୟ ତୁ ଅନାଦି ଯେ ଅବ୍ୟୟ ନିରାକର |୧୧୦|

ତୁ ଦେବ ଦିବ୍ୟ ମୂରତି ରୂପ ଧରି ପାରୁ

ଅନାଦି ଅବତାର ତୁ ବାଞ୍ଛା କଳ୍ପତରୁ |୧୧୧|

ତୋହୋର ଆଗ୍ୟାଂରେ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ପୁର

ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ଇନ୍ଦ୍ର ଯେ ତୋହୋର ପରିଚାର |୧୧୨|

ସଚରାଚର ଜନେ ସର୍ବେ ତୋର ଭୃତ୍ୟ

ଜୀବ ଅଜୀବରେ ପୂରି ତୁ ସମ୍ଭୂତ |୧୧୩|

ତୋହୋର ବିହୁନେ ୟେ ସଚରାଚର ନାସ୍ତି

ଅନାହତ ପୁରୁଷ ତୁ ଅଣାକାର ଜ୍ୟୋତି |୧୧୪|

ଯାହାର ମାୟାରେଟି ଭୁଲିଲେ ତ୍ରିଲୋଚନ

ମୋ ଛାର ମାନବ ମୋତେ କିଂକେ ତୋ କଷଣ |୧୧୫|

ତୁସ୍ତି ସାରି କର ଯୋଡ଼ି ଉଭା ହୋଇଲେ ଅରଜୁନ

ନବୀନ ମୂରତି ଯେ ହୋଇଲା ଭଗବାନ |୧୧୬|

ନବଘନ ରୂପ କଟିରେ ପୀତାମ୍ଵର

ପଦ୍ମଦଳ ଲୋଚନ ଯେ ଅରୁଣ ଅଧର |୧୧୭|

ଶ୍ରୀବଚ୍ଛ ଲକ୍ଷଣ କଣ୍ଠେ କଉସ୍ତୁଭ ମଣି

ବଇଜୟନ୍ତୀ ମାଳା ଯେ ମୁକୁତାର ଶ୍ରେଣୀ |୧୧୮|

ମର୍କତରେ କୁଣ୍ଡଳ ସୂର୍ଯ୍ୟର ସିତ କର

ନବରତ୍ନ ପାଦକେ ଯେ ବିବିଧ ମଣିହାର |୧୧୯|

ସପତ ଶିଖା ମୁକୁଟ ଶିରରେ ଶୋଭାବନ

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର କରେ ଶୋଭା ଜଗତମୋହନ |୧୨୦|

ଦେଖିଣ ଧନୁର୍ଜୟେ ପୁଣିହିଂ ଗଡ଼ଘାଲି

କୋଳେ ଧରି ଦେବ ଦିବ୍ୟ ବାକ୍ୟ ବୋଲି |୧୨୧|

ଅର୍ଜୁନକୁ ଘେନିଣ ମର୍କତ ଶିଳା ପରେ

ବସିଣ ପଚାରନ୍ତି ତହିଂ ଠାକୁର ଚକ୍ରଧରେ |୧୨୨|

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଧନୁର୍ଜୟେ ଚିହ୍ନିଲୁ ତୁ ମୋତେ

ତୁ ମୋହୋର ପ୍ରାଣ ଯେ ଅଟୁ ପଞ୍ଚୁ ଭୂତେ |୧୨୩|

ତେଣୁ କରି ୟେ ରୂପ ତୁ ଚିହ୍ନିଲୁ ମୋହୋର

ୟେତେକ ବୋଲି ଦେବ ପୁଣିହିଂ କଲେ କୋଳ |୧୨୪|

ଅର୍ଜୁନକୁ ଚାହିଂ ପୁଚ୍ଛନ୍ତି ପୀତବାସ

କି କାର୍ଯ୍ୟେ ଧନୁର୍ଜୟେ କଲୁ ରେ ବନବାସ |୧୨୫|

ଶ୍ରୀହରି ପଚାରନ୍ତେ ହସିଲେ ଅରଜୁନ

ସାବଧାନ ହୋଇ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣିମା ଭଗବାନ |୧୨୬|

ଦ୍ରୋପତୀ ଦେବୀଙ୍କର ରମଣ ରସ ବିଧି

ଯାହା ସେ ପାଞ୍ଚ ଭାଇ ଆମ୍ଭେ ଅଛୁଂଟି ସମ୍ପାଦି |୧୨୭|

ୟେକର ରମଣ ଯେବେ ଆରକେ ଦେଖଇ

ଦ୍ଵାଦଶ ବରଷ ଯେ ବନବାସ ଯାଇଂ |୧୨୮|

ୟେମନ୍ତେ ସମୟେ ବ୍ରାହ୍ମଣେକ ଆସି

ଦ୍ଵାରେଣ ବହୁତ କହିଲେ ନିବେଶି |୧୨୯|

ମୋତେ ବୋଇଲେ ବେଗେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କି ଆଣ

ନୋହିଲେ ସମସ୍ତ ଭସ୍ମ ଯିବ ମୋହୋର କ୍ରୋଧେଣ |୧୩୦|

ଗୁପତ କଥାୟେ ମୁଂ ତାହାଙ୍କୁ କହିବି

ବେଗେଣ ଘେନି ଆସ ପାଣ୍ଡବ ବାସବି |୧୩୧|

ତାହାଙ୍କ ଆଗ୍ୟାଂରେ ମୁଂ ଭିତରକୁ ଗଲି

ଯୁଝେଷ୍ଠି ପାଞ୍ଚାଳୀଙ୍କର ୟେକାନ୍ତ ଦେଖିଲି |୧୩୨|

ଲେଉଟି ଦ୍ଵାରେ ମୁଂ ହୋଅନ୍ତି ଚକ୍ରଧର

ସେଠାରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯେ କେଣେ ହୋଇଲେ ଅନ୍ତର |୧୩୩|

ସେ ନ୍ୟାୟୁଂ ବନବାସ ହୋଇଅଛି ମୋହୋର

ବନରେ କଷଣ ବହୁତ ହୋଇଲା ଦୋମୋଦର |୧୩୪|

ଅର୍ଜୁନଠାରୁ ଶୁଣି ସନ୍ତୋଷ ଭଗବାନ

ସହଦେବ ମନ୍ତ୍ରୀ କହିଥିଲେ ତାହାଙ୍କୁ ଯେତେକ ବିଧାନ |୧୩୫|

ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେ ତାହାଙ୍କୁ କମଳାର ପତି

ଚାଲ ବାବୁ ୟେବେ ଯିବା ଦ୍ଵାରାବତୀ |୧୩୬|

ଶୁଣି ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଯୋଡ଼ି ବେନି କରପତ୍ର

ସତ୍ୟ କରି ଅରଣ୍ୟକୁ ଅଇଲି ପଦ୍ମନେତ୍ର |୧୩୭|

ଚାରି ବରଷ ଛଡ଼ମାସ ହୋଇଲାନି ତେର ଦିନ

ୟେତେ ଦିନ ସେ ବିହରିଲି ଯେ ଅରଣ୍ୟ |୧୩୮|

ଆଉ ସାତ ବରଷ ପାଞ୍ଚମାସ ସତର ଦିନ ଗଲେ

କରିବଇଂ ଦରଶନ ଦ୍ଵାରବତୀ ପୁରେ |୧୩୯|

ଶ୍ରୀହରି ଅର୍ଜୁନ ଦୋହେଂ ତହିଂ କରନ୍ତେ ବିଚାର

ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ହସି ଯେ କହନ୍ତି ଚକ୍ରଧର |୧୪୦|

ଆଜ ଯେ ଚଇତ୍ର ଶୁକଳ ପକ୍ଷ ତ୍ରୟୋଦଶୀ

ମହା ମହା ବାରୁଣୀ ଯୋଗ ଯେ ଗଙ୍ଗାରେ ପଡ଼ିଅଛି |୧୪୧|

ଯେବେ ଥାଆନ୍ତାଇଂ ଆମ୍ଭେ ପୁର ଦ୍ଵାରାବତୀ

ଗଙ୍ଗାରେ ସ୍ନାହାନ କରନ୍ତାଇଂ ହୋ ପଣ୍ଡୁର ସନ୍ତତି |୧୪୨|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ହରି ଆସନ୍ତୁ ସୁରେଶ୍ଵରୀ

ୟେଠାରେ ସ୍ନାହାନ କର ତୁମ୍ଭେ ଚକ୍ରଧାରୀ |୧୪୩|

ହସି ପଚାରନ୍ତେ ଯେ କମଳାର ପତି

କି ରୂପେ ଆସିବି ୟେଥେଂ ଧବଳ ମୂରତି |୧୪୪|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଯାହାର ପାଦରୁ ସମ୍ଭୁତ

ତାହଙ୍କୁ ୟେ କଥା କି ଅଟଇ ବିଚିତ୍ର |୧୪୫|

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ସେ ଅଟନ୍ତି ଅନେକ ଦୂରେ

ଭଗୀରଥ ଆଣିଥିଲେ ସେ ଅଇଲେ ପୃଥୀରେ |୧୪୬|

ଆନ କେ ତାହାଙ୍କୁ ହୋ ଆଣିମ ଅରଜୁନ

ୟେହା ଶୁଣି ବୋଇଲେ ସେ ପାଣ୍ଡୁର ନନ୍ଦନ |୧୪୭|

ଭୋ ଦେବ ତୁମ୍ଭର ଆଗ୍ୟାଂ ପରମାଣେ

ଆସିବେ ଗଙ୍ଗାଦେବୀ କର ଅବଧାନେ |୧୪୮|

ଶୁଣିଣ ହସିଲେ ଯେ କମଳାର ବର

ଭଗୀରଥ ପ୍ରାୟେ ଭାଗ୍ୟଥିବ ଯେ ଯାହାର |୧୪୯|

ତପସ୍ୟା ବଳେ ଆଣିଲେ ଭଗୀରଥ ରାୟେ

ତୁମ୍ଭେ ଅବା ଆଣି ପାରିବ ହେ ଧନୁର୍ଜୟେ |୧୫୦|

ଶୁଣିଣ ବୀବବର ଆଗ୍ୟାଂ ଘେନି

ଧନୁ ଧରି ନାରାଜ ବସାଇଲେ ଆଣି |୧୫୧|

ଅରକ୍ଷ ବୋଲି ପିଚାଶ ୟେକ ଜନ

ଧନୁର୍ବେଦ ତାହାଠାରୁ ପଢ଼ିଲେ ଅର୍ଜୁନ |୧୫୨|

ସେ କାଳେ ସୁରତ ରଙ୍ଗ ବୋଲି ୟେକ ଶର

ଅର୍ଜୁନକୁ ଅନୁଗ୍ରହେ ଦେଇଥିଲା ବର |୧୫୩|

ମନ୍ତ୍ର ସୁମରିଣ ବିନ୍ଧିଲାକ ବୀରମଣି

ବୋଇଲା ଘେନି ଆସିବୁ ବରୁଣ ପାଟରାଣୀ |୧୫୪|

ସେ ଅଘନାଶୀନି ୟେଥେଂ ଆସି କରନ୍ତୁ ବିଜୟେ

ତୁମ୍ଭେ ଆଗେ ଥିବ ପଛେ ଥିବ ମାୟେ |୧୫୫|

ଆଗ୍ୟାଂରେ ନାରାଜ ଯେ ଚଳିଲା ତତକ୍ଷଣ

ନିଶ୍ଵାସକେ ଚଳିଲା ସେ ତିନି ସହସ୍ର ଯୁଣ |୧୫୬|

ଦେବୀଙ୍କର ଛାମୁରେ ଯାଇଂ କର ଯୋଡ଼ିଣ କହି

ହରି ଅରଜୁନ ମୋତେ ପେଷିଲେ ମହାମାୟି |୧୫୭|

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନେମାକୁ ଶ୍ରୀହରିଙ୍କ ଅବଧାନ

ମଣିଭଦ୍ରା ପର୍ବତେ ଅଛନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି ଅରଜୁନ |୧୫୮|

ଶୁଣିଣ ଶର ବାଣୀ ମାତା ହୃଦରେ କଲେ ଲୟ

ଜାଣିଲେ ଶରଧା କରିଅଛନ୍ତି ଦେବରାୟେ |୧୫୯|

ହରି ଅର୍ଜୁନ ଯେ ଅଛନ୍ତି ୟେକ ସ୍ଥାନ

ନ ଗଲେ ହାଦେ ବଳ ମୋତେ ଘେନି ଯିବ ବାଣ |୧୬୦|

ୟେତେ ବିଚାରିଣ ତହୁଂ ଧବଳାଙ୍ଗୀ ମୂରତି

ମନେ ମନେ ଗୁଣି ସେ ହୋଇଲେ ତ୍ରିପୁତି |୧୬୧|

ତୁମ୍ଭେ ଆଗ ହୋଇ ବାଟ କଢାଅ ହୋ ବାଣ

ତୁମ୍ଭର ପଛେ ପଛେ ଆମ୍ଭର ପୟାଣ |୧୬୨|

ଆଗ୍ୟାଂୟେ ତୁରିତେ ଆଗ ହୋଇଲାକ ଶର

ଯେସନେ ବିଚିତ୍ର କି ଶୋଭା ଅହିବର |୧୬୩|

ସଙ୍ଗେ ପରିବାରୀ ଘନଲତା ହେମଲତା

ଶର ପଛେ ବିଜେ କଲେ ଜଗତର ମାତା |୧୬୪|

ପାତାଳ ଭେଦ ହୋଇ ବିଜୟେ କଲେ ଯହୁଂ

ମଣିଭଦ୍ରା ପର୍ବତେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ତହୁଂ |୧୬୫|

ଶ୍ଵେତ କଳ୍ପ ନାମେ ତହିଂ ଅଛଇ ବୃକ୍ଷବର

ସେ ବୃକ୍ଷ କ୍ରୋଟ ମଧ୍ୟୁଂ ଦେବୀ ହୋଇଲେ ବାହାର |୧୬୬|

ହରି ଅର୍ଜୁନ ତାହା ଦେଖନ୍ତି ଉଭାରି

ଶର ପଛେ ବିଜେ କରିଅଛନ୍ତି ମାହେଶ୍ଵରୀ |୧୬୭|

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ପାଦେ ଦେବୀ ହୋଇଲେ ଭଗତି

ଅନ୍ତର୍ଗତେ ତାହା ଜାଣିଲେ ଶିରୀପତି |୧୬୮|

ଶର ତତକ୍ଷଣେ ନିଜ ରୂପ ହୋଇ

ରଖିଲେ ତ୍ରୋଣରେ ତାହା ବାସବ ତନୟି |୧୬୯|

ଗଙ୍ଗାକର ଚରଣେ ପଡିଲେ ବୀର ପାଥ

ପାଦେ ପଡ଼ିଣ କଲେ କୋଟିଏ ଦଣ୍ଡବତ |୧୭୦|

ସାନନ୍ଦ ହୋଇଣ ତହିଂ ଶଙ୍ଖଚକ୍ରଧର

ପାଥକୁ ଘେନିଣ ସ୍ନାହାନ କରିଲେ ତତପର |୧୭୧|

ଗରୁଡ଼ ଯେ ସ୍ନାହାନ ସାରିଲେ ତାହାଙ୍କର ତୁଲେ

ସନ୍ଧ୍ୟା ତର୍ପଣେ ଯେ ଦେବ ପିତୃଙ୍କୁ ଜଳ ଦିଲେ |୧୭୨|

ନଦୀର ନାମ ବୀର ତୁରଙ୍ଗ ସେ ଦିଅନ୍ତି

ଦେବାଙ୍ଗ ପାଟେକ ଯେ ବାନ୍ଧିଲେ ଶିରୀପତି |୧୭୩|

ବୋଇଲେ ସୁରଭି ତୁମ୍ଭେ ଆମ୍ଭ ଆଗ୍ୟାଂ ଶୁଣ

ମହା ମହା ବାରୁଣୀ ଯେ ପଡ଼ିବ ଯେବଣ ଦିନ |୧୭୪|

ସତ୍ୟ ତ୍ରେତୟା ଦ୍ଵାପର କଳି ଯୁଗ ଚାରି

ୟେ ଶର ଆଗେ ଥିବ ଅହିରୂପ ଧରି |୧୭୫|

ମେଳେଚ୍ଛଙ୍କୁ ମୁକତି ହୋଇବାର ନିମନ୍ତେ

ଅବଶ୍ୟ ବିଜେ ଦେବୀ କରିବୁଂ ଶର ପଥେ |୧୭୬|

ଶୁଣି ମାହେଶ୍ଵରୀ ଯେ ଅବଧାନ ପୁଣି

ପାଦରେ ପ୍ରଳମ୍ଵିତ କଲେକ ସୁଲକ୍ଷଣୀ |୧୭୭|

ଭୋ ପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭର ଆଗ୍ୟାଂ ଯେଉଂରୂପେ

ପାଳିବଇଂ ତୁମ୍ଭ ଆଗ୍ୟାଂ କଳପ କଳପେ |୧୭୮|

ପଦ୍ମ ପାଦେ ପଡ଼ି ଦେବୀ କଲେକ ବିଜୟେ

ଆପଣା ନିଜ ଗୃହେ ପ୍ରବେଶ ଯାଇ ହୋୟେ |୧୭୯|

ୟେଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଶୁଣିମା ରସବାଣୀ

ଅର୍ଜୁନକୁ ଚାହିଂ ସେ ଯେ ବୋଲନ୍ତି ଚକ୍ରପାଣି |୧|

କେଉଂଣ ଚରିତ ତୁ ଭିଆଇଲୁ ଫାଲଗୁନି

ଶତ୍ରୁ ମୁଖେ ଭାଇନ୍ତ ଦେଇ ହୋଇଲୁ ବନଗାମୀ |୨|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଦେବ ବଡ଼ାଇ ଦୁଲ୍ଲଭ

କଉତୁକେ ଜିଣିଲି ମୁହିଂ ଦେବ ସଦାଶିବ |୩|

ୟେ ଶହସ୍ରମାନ ମୋତେ ଦିଲେ ଯେ ହର ପାର୍ବତୀ

ହସ୍ତିନାରେ ଥିଲେ ଯେ କାହୁଂ ୟେହାନ୍ତ ପାଆନ୍ତି |୪|

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ତୁ ତ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇଲୁ

ଆମ୍ଭନ୍ତ ପାଶୋରିଣ ତୁହି କେମନ୍ତେ ରହିଲୁ |୫|

ୟେହା ଶୁଣି ବୋଇଲେ ସର୍ବସାଚୀ

ସତ୍ୟ ଲଙ୍ଘିଲେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ମୁକତି କାହିଂ ଅଛି |୬|

ଆମ୍ଭେ ଯାହା କହିଲୁ ତାହା ଲଙ୍ଘିବୁ କେମନ୍ତେ

ବ୍ରତ ପୂରିଲେ ଦ୍ରଶନ କରିବୁ ଯୁଝେଷ୍ଠି ପାଦଗତେ |୭|

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅର୍ଜୁନ କଥା ହୁଅନ୍ତେଣ ବେନି

ବ୍ରାହ୍ମଣେକ ଆସୁଅଛି ଅର୍ଘ୍ୟ ପାତ୍ର ଘେନି |୮|

ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି ଶରୀର ଯେ ଦିଶଇ ପିଳୋହି

ମହାରୋଗୀ ଶରୀର ଯେ ଦୁର୍ବଳ ଅଛି ହୋଇ |୯|

ଖଣ୍ଡେ ଦୂର ଆସଇ ବସଇ ଲୋଚି ହୋଇଂ

ଅଶକତ ଶରୀର ଚାଲି ନପାରଇ ସେହି |୧୦|

ଦଦରା ଛତା କାନ୍ଧେ ପିନ୍ଧିଛି ଛିଦ୍ର ଧୋତି

କପାଳେ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ଵ ପୁଣ୍ଡ୍ରି କାଖେ ପିଢ଼ା ପୋଥି

ମଳିନ ଉତ୍ତରୀ କାନ୍ଧେ ଛିଣ୍ଡା ପଇତା ଗୋଟି |୧୧|

ଦ୍ଵାଦଶ ଲକ୍ଷଣ ଚିତା ମଳିନ ବିକାଶି

ଦରିଦ୍ର ଅଶକତ ବିପ୍ର ଅତୀୟ ଭିକ୍ଷାଶୀ |୧୨|

ପର୍ବତ ଉପରକୁ ନ ପାରଇ ଉଠି

ପାଞ୍ଚ ପହଣ୍ଡ ଯାଇ ବିପ୍ର ବସଇ ଯେ ଫୁଟି |୧୩|

ଶ୍ରୀହରି ଅରଜୁନ ବେନି କଥା ହେଉଥିଲେ

ଅଶକତ ବିପ୍ରକୁ ଦେଖି ନିରେଖି ଚାହିଂଲେ |୧୪|

ଅର୍ଜୁନ ବେଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ୟେ ଦ୍ଵାପର ଯୁଗେ

ୟେଡେ ବଡ଼ ଦରିଦ୍ର ଦେଖିଲା ନାହିଂ ମଧ୍ୟେ ସ୍ଵର୍ଗେ |୧୫|

ଶରୀର ଅଶକତ ଦ୍ଵିଜ ନ ପାରଇ ଚାଲି

ରୋଗ ପ୍ରବଳ ଦେହ ବିପ୍ର ନ ପାରଇ କଥା ବୋଲି |୧୬|

ୟେ ମହା କଷ୍ଟ ୟେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜଣଙ୍କୁ

କି ଦେଇ ତୋଷିବା ସ୍ଵାମୀ ଆମ୍ଭେ ୟେ ବିପ୍ରବରକୁ |୧୭|

କର ପ୍ରସାରି ଯାଇଂ ଉଭା ହେଇଲେ ଛାମୁରେ

ବେଦ ଧୁନି ଶବଦ ଯେ କରଇ ସୁସ୍ଵରେ |୧୮|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଦେବ କେଉଂଣ କାରଣେ

ବେଦ ଆଧ୍ୟାନ କର ଛାମୁରେ କେସନେ |୧୯|

ୟେସନେକ ବାକ୍ୟ ଯେହୁଂ କହିଲେ ଇନ୍ଦ୍ରବାଳେ

ଶୁଣିଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯେ ବୋଲଇ ବିକଳେ |୨୦|

ବୋଲଇ ଦ୍ଵିଜବର ତୁମ୍ଭେ କ୍ଷତ୍ରିୟ ପରମ ଯୋଗୀ

ମୁହିଂ ଦରିଦ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆବର ହୋଇଲି ବଡ଼ ରୋଗୀ |୨୧|

ଦରିଦ୍ରେ ଦେବା ଦାନ ଅଟଇ ଅନେକ ମହାପୁଣ୍ୟ

ଅପୂଜା ଲିଙ୍ଗ ଯେହୁ କରଇ ପୂଜନ |୨୨|

ରୋଗୀଜନଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାରଇ ଯେଉଂଣ ବଦ୍ୟକାରୀ

ଶିର ଚ୍ଛେଦନ କାଳେ ଯେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ରକ୍ଷା କରି |୨୩|

ଅପ୍ରତିଷ୍ଠା ଜଳକୁ ଯେ କରଇ ପ୍ରତିଷ୍ଠା

ଅଯୋଗ୍ୟ ଲୋକଙ୍କୁ ଯେ କରଇ ସଙ୍ଗୋଷ୍ଟା |୨୪|

ଅକାରଣ ଲୋକଙ୍କୁ ଯେ କାରଣ କରଇ

ପର ଦୁଖେ କାତର ଯେ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ଦେହୀ |୨୫|

ଅମୂର୍ତ୍ତ ଦେବତାଙ୍କୁ ଯେ କରଇ ମୂର୍ତ୍ତିବନ୍ତା

ସେହି ସେ ମହାତ୍ମା ଅଟଇ ଧର୍ମ ଯେ ଦେବତା |୨୬|

ତୁମ୍ଭନ୍ତ ବାଭିୟେ ମୁଂ ନ ପାରିଲି ଚିହ୍ନି

ୟେକ ମୂର୍ତ୍ତି ପ୍ରାୟେ ତୁମ୍ଭେ ଦିଶୁଅଛ ବେନି |୨୭|

ମୁହିଂ ଦରିଦ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟଇ ବଡ଼ ରୋଗୀ

ମୋତେ କାରଣ କଲେ ବହୁତ ଧର୍ମ ଭୋଗି |୨୮|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଅଶକତ ଦ୍ଵିଜବର

ଆମ୍ଭେ ବେନି ଗୋଟି ଭାଇ ଅଟୁଂ ବନଚର |୨୯|

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଇଲେ ମୁହିଂ ଦରିଦ୍ର ଅବା ବୋଲି

ତୁମ୍ଭର ତହିଂକି ଧନ ଦ୍ରବ୍ୟ ବସ୍ରମାନ ମାଗି ତ ନ ଅଇଲି |୩୦|

ରୋଗ ପ୍ରବଳେ ଅଶକତ ମୋର କାୟେ

ୟେହାକୁ ଭଲ କଲେ ଅଛିନି ମୋର ଜୀଇଂବା ଉପାୟେ |୩୧|

ବଡ଼ ଲୋକର ପୁତ୍ର ମୁଂ ଅଟଇ ବଡ଼ ଜଣ

ୟେକାଦଶ ବେଦେ ମୁଂ ଅଟଇ ବ୍ରାହ୍ମଣ |୩୨|

ଦାନେଣ ଶୂରବନ୍ତା ମୁଂ ମନ୍ତ୍ରେଣ ଶୁଚିବନ୍ତା

ବଞ୍ଚିତ ନ ଗଲା ମୋର କପାଳର ଘଟିତା |୩୩|

କ୍ରୋଧେଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଲଇ ଗଦ ଗଦ ବାଣୀ

ବେଦ ଆଧ୍ୟାନ କଲା ବିପ୍ର କୁଳମଣି |୩୪|

ୟେକ ଲୟେ କରି ଶୁଣଇ କ୍ଷତ୍ରୀ ଶିରୋମଣି

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ମୋହୋର ଶରୀର କମ୍ପଇ ୟେ
ତୋହୋର ବେଦ ଧୁନି ଶୁଣି |୩୫|

କିସ ଦାନ ତୁମ୍ଭେ ମାଗିବ ମାଗନି ପଣ୍ଡାୟେ

କେମନ୍ତେ ନିର୍ମଳ ହୋଇବ ତୁମ୍ଭର ନିଜ କାୟେ |୩୬|

ଶଙ୍ଖ ଗୋଟି କାଢ଼ି କମଣ୍ଡଳୁଂ ପୂରୋଇଲେ ପାଣି

ପାଥର ହସ୍ତରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବେଗେ ଦିଲେ ଆଣି |୩୭|

ଆହେ ସଂକଳ୍ପ କଲେ ସେ ଦାନ ଦେଇ ପାରି

ଅଣ ସଂକଳ୍ପ ଦାନ ଦିଲେ ସେ କାହିଂକି ନୁହେଂ ସରି |୩୮|

ଡାହାଣ ବ୍ରତେକ ଶଙ୍ଖେ ପୂରୋଇ ଜଳତିଳ

ଦ୍ଵିଜବର ଦିଲା ନେଇ ପାଥର କରସ୍ଥଳ |୩୯|

ଉପର ହାଥେ କରି ଘେନଇଂ ସର୍ବସାଚୀ

ବେଦ ଆଧ୍ୟାନ କରି ବିପ୍ର ତଳ ହସ୍ତ ପାତି ଅଛି |୪୦|

ବାକ୍ୟ ମନ୍ତ୍ର ପଢାଇ ପାତିଲା ତଳେ ହସ୍ତ

ପାଣି ଛଡ଼ାଇଲା ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣ କର ପାତ୍ର |୪୧|

ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ବାକ୍ୟ କରାଇ ସତ୍ୟ ଭାବେ

ଛାଡ଼ିଲେ ସତ୍ୟ କରିଣ କ୍ଷତ୍ରିୟ ପାଣ୍ଡବେ |୪୨|

ବ୍ରହ୍ମଣ ସାକ୍ଷୀ କରଇ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ସାକ୍ଷୀ କରଇ ପବନ ଦେବତାଙ୍କୁ |୪୩|

ବ୍ରାହ୍ମଣ ସାକ୍ଷୀ କରଇ ସନକାଦି ଆବର ଦଶ ବିଶ୍ଵେଦେବା

ମୁହିଂ ଯେ ଦାନ ମାଗୁଅଛି ତୁମ୍ଭେ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇଥିବା |୪୪|

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ହୋଇଲୁନି ସାକ୍ଷୀ

ମାଗ ହୋ ପଣ୍ଡାୟେ ସାକ୍ଷୀରେ କିସ ଅଛି |୪୫|

ମହାବାକ୍ୟ ଉଚ୍ଚାରି ବିପ୍ର କରଇ ବେଦଧୁନି

ସ୍ଵର୍ଗ ମଞ୍ଚ ପାତାଳ କମ୍ପିଲା ଭୁବନ ତିନି |୪୬|

ବ୍ରାହ୍ମଣେ ବୋଇଲା ତୁ ଶୁଣ ହୋ ଅରଜୁନ

ମୋତେ ଦାନ ଦେବୁଂ ଖାଣ୍ଡବ ନାମେ ବନ |୪୭|

ମୋତେ ରୋଗ ପ୍ରବଳ ଯେ ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି

ଖାଣ୍ଡବ ବନରୁ ମୁହିଂ ଖାଇବି ମଉଷୋଧି |୪୮|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ମଉଷୋଧି ଖଣ୍ଡି ଛାର

ୟେତେ ସାକ୍ଷୀ କରାଇଲୁ ବଚନ କଷ୍ଠୋର |୪୯|

ଦରିଦ୍ର ଅବସ୍ତା ଯେତେବେଳେ ହୋଅନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ

ଦାତବ୍ୟ ଲୋକଙ୍କୁ ନିଷ୍ଠୁର କରନ୍ତି ସେ ପୁଣି |୫୦|

ବ୍ରାହ୍ମଣର ନିଷ୍ଠୁର ବଚନ ଶୁଣିଲା ବିବଚ୍ଛ

ଅର୍ଜୁନ ଚାହିଂଲା ଯେ ନାରାୟଣଙ୍କ ମୁଖ |୫୧|

ଦେଖିଲ ଟିକି ଭୋ ସ୍ଵାମୀ ଭିକ୍ଷୁକର ଚରିତ

ୟେତେକ ଛାରକୁ ୟେହାର ୟେତେକ ଆସକତ |୫୨|

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ଫାଲଗୁନି

ତୃତୀୟ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟଇ ହାଦେ ବଶ୍ୟାନର ଅଗ୍ନି |୫୩|

ୟେହାଙ୍କର ହେତୁ ତୋତେ ବନବାସ

ତିନି ଯୁଗ ହୋଇଲାନି ୟେ କରିଛନ୍ତି ତୋତେ ଆଶ |୫୪|

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ମୁଖରୁ ଶୁଣି ୟେସନ ବଚନ

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଣ ପଚାରଇ ଅରଜୁନ |୫୫|

ଅଗ୍ନି ଦଇବତ ବୋଲି କେମନ୍ତେ ଜାଣିଲ ଗୋସାଇଂ

ୟେଥିର ଚରିତ ମୋତେ କହିବା ବୁଝାଇ |୫୬|

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ସହଦେବ ଯେ କହିଲା

ୟେହି ଅଗ୍ନିଙ୍କର ସକାଶୁଂ ତୋତେ ବନବାସ ହୋଇଲା |୫୭|

ୟେହି ଅଗ୍ନି ଦେବତା ଯେ ମାୟାରୂପ ହୋଇ

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କି ଆଣ ବୋଲି ତୋତେ କଟାଳିଲେ ଯାଇଂ |୫୮|

ମାୟା ନ ଜାଣି ତୁ ଅନ୍ତପୁରେ ପଶନ୍ତେଣ

ୟେଣେ ଅଗ୍ନି ଦେବତା ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହୋଇଲେକ ପୁଣ |୫୯|

ସତ୍ୟବାଦୀ ପୁରୁଷ ତୁ ବନକୁ ଅଇଲୁ

କଇଚ୍ଛାବନ୍ତ ପଣେଣ ତୁ ବନରେ ଭ୍ରମିଲୁ |୬୦|

ଗୋବିନ୍ଦଙ୍କ ମୁଖ ଚାହିଂ ଅର୍ଜୁନ ବୋଲଇ

ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କୁ ୟେ ବ୍ୟାଧି ହେଲା କାହିଂ |୬୧|

ୟେହା ସଞ୍ଚପିଣ ମୋତେ କହ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ତେବେ ସିନା ଭ୍ରାନ୍ତି ମନରୁ ମୋର ଫିଟିବ ବହନ |୬୨|

ଅର୍ଜୁନ ପଚାରନ୍ତେ ଶ୍ରୀହରି କହନ୍ତି

ଶ୍ରୀରଙ୍ଗ ଅଧରେ ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ଯେ ହସନ୍ତି |୬୩|

ଆହୋ ଭାବାନୀ ନାମେଣ ଯେ ୟେକଇ ସତ୍ୟ ଯୁଗେ

ଅପାର ଘୃତ ଖାଇଲେ ଶ୍ଵେତ ରାଜାର ଯଜ୍ଞେ |୬୪|

ଅନେକ ଘୃତ ଖାଇ ତହିଂ ୟେ ହୋଇଲା ମନ୍ଦାଅଗ୍ନି

ଲଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି ହୋଇଲା ବସିଲେ ଯୁଗ ତିନି |୬୫|

ନାରାୟଣଙ୍କ ବଚନେ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ବୀର ପାଥ

ଅଟ କି ଗୋସାଇଂ ତୁମ୍ଭେ ଅଗ୍ନି ଦଇବତ |୬୬|

ବୋଲନ୍ତି ଦ୍ଵିଜବର ଆମ୍ଭେ ଦୋହୋରା ଅଗ୍ନି ଅଟୁଂ

ଅପାଦ ଶାନ୍ତି ନିମନ୍ତେ ଆମ୍ଭେ ବିନୟ ଭାବେ ଖଟୁଂ |୬୭|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଅନାଦି ସିଦ୍ଧ ଯୋଗୀ

କେଉଂଣ ପାତକେ ତୁମ୍ଭେ ହୋଇଲ ୟେଡ଼େ ରୋଗୀ |୬୮|

ଶୁଣ ହୋ ବୀର ପାଥ ବୋଲନ୍ତି ବଶ୍ୟାନର

ସତ୍ୟ ଯୁଗେ ଶ୍ଵେତ ବୋଲି ୟେକଇ ନୃପବର |୬୯|

ଦେବଯଜ୍ଞ କରିବାକୁ କଲାକ ସଂକଳ୍ପ

ମହାଯଜ୍ଞ କଲେ ଖଣ୍ଡଇ ମହାପାପ |୭୦|

ମହାଯଜ୍ଞ ନିମନ୍ତେ ପିତାର ତହିଂକି ଗଲା ରାୟେ ବେଗେ

ବିନୟ ଭାବ ହୋଇ ପ୍ରୋହିତ ଜଣେ ମାଗେ |୭୧|

ଭୋ ଦେବ ବିଧାତା ମୋତେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇବା

ଦେବଯଜ୍ଞ କରିବି ମୋତେ ପ୍ରୋହିତ ଜଣେ ଦେବା |୭୨|

ବଶିଷ୍ଠ ଥିଲେ ସେ ଯେ ପିତାମହଙ୍କ ଅଗ୍ରତେ

ଅଇଲେ ପିତାୟେ ବୋଇଲେ ଶ୍ଵେତରାଜାର ଯଜ୍ଞ କର ଯା’ ଉଚିତେ |୭୩|

ବଶିଷ୍ଠ ଅଇଲେ ଶ୍ଵେତ ରାଜାଙ୍କୁ ଘେନି

ଆମ୍ଭନ୍ତ ବରଣ କଲା କାଳାନଳ ଅଗ୍ନି |୭୪|

ଆବର୍ତ୍ତକ ସମ୍ଵର୍ତ୍ତକ ଦ୍ରୋଣ ପୁଷ୍କର ଶ୍ରୋହା ପ୍ରୋକ୍ଷଣୀ

ଯୋଗ୍ୟଂ କୁଣ୍ଡେ ବରଷନ୍ତି ଶଗଡ଼ ତୁମ୍ଵ ଜାଣି |୭୫|

ଘୃତ ସଞ୍ଚା ସମିଧି ଭିଆଅ ଯାଗ୍ୟଂ ସରି କରି

ଯାଗ୍ୟେଂ ଯାଗନିକ ମୁଂ ହୋଇଲି ତୋହୋରି |୭୬|

ବଶିଷ୍ଠଙ୍କ ବଚନେ ଚଳିଲେ ରାଜଦେବା

ଘୃତ ସମୁଦ୍ରକୁ କରିଲା ଦ୍ଵାଦଶ ବରଷ ସେବା |୭୭|

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଣ ବୋଇଲେ ରତ୍ନାକର

ମାଗ ଶ୍ଵେତ ରାଜା ହୋ କିସ ଆଧ୍ୟାନ ତୋହୋର |୭୮|

ଭୋ ଦେବ ରତ୍ନାକର ମୁଂ କରିବି ଦେବଯାଗ୍ୟଂ

ବଶିଷ୍ଠ ପ୍ରୋହିତେ ମୋତେ କଲେ ରାଗ |୭୯|

ମୁହିଂ ଯାଗ କରିବି ଦେବ ଚଉବିଂଶ ବରଷ ପରିଯନ୍ତେ

ବଶିଷ୍ଠଙ୍କ ପ୍ରୋକ୍ଷଣୀ ପୂରୋଇ ଘୃତ ଦେଉଥିବୁ ନିତ୍ୟେ |୮୦|

ଘୃତ ସମୁଦ୍ର ବୋଇଲା ତୋତେ ଯେତେକ ଅଣ୍ଟଇ

ଦେଉଥିବି ତେତେ କାଳ ବଶିଷ୍ଠ ନିଅଇ |୮୧|

ଘୃତ ସମୁଦ୍ରକୁ ରାଜା ସନମତ କରାଇ

ବଶିଷ୍ଠ ପ୍ରୋହିତଙ୍କୁ ବରିଲା ମାଳା ଦେଇ |୮୨|

ଆକାଶ ଗଙ୍ଗା କୂଳେ ଭୂମିକି ଚିରିଲେ ଶୂଳେ

ତହିଂର ଉପରେ ବୁଣିଲେ ମାଘୀ ତିଳେ |୮୩|

କାର୍ତ୍ତିକର ଅନ୍ତେ ସେ ମାର୍ଗଶିର ମାସ

ମାର୍ଗଶିର ଅନ୍ତେ ପୁଷ ପରବେଶ |୮୪|

ପୁଷ ମାସ ଯାଇଂ ଯେ ମାଘ ମାସ ପଶିଲା

ତିଳ ଝଡ଼ିଣ ଯେ ଭୂମିରେ ପଡ଼ିଲା |୮୫|

ଲାଙ୍ଗଳରେ ଭୂମି ଚଷାଇଲାକ ସତ୍ଵର

ଯାଗଶାଳ ତୋଳାଇଲା ଶ୍ଵେତ ନୃପବର |୮୬|

ଜଟୀ ହଟୀ ବଟୀ ଯେ ଆବର ପର୍କଟୀ

ୟେ ଚାରି ବୃକ୍ଷ ହୋଇଲେ ଯେ ଦ୍ଵାର ଅଡ଼ା ଚାରି ଗୋଟି |୮୭|

ବାମଦେବ ଉଦ୍ଦାଳକ ସୁମନ୍ତ ଉତ୍ତଙ୍ଗ

ୟେ ଚାରିହେଂ ବରଣ ହୋଇଲେ ଚାରି ଦିଗ |୮୮|

ବ୍ରହ୍ମା ବରଣ ହୋଇଲେ ସୁଦେବ ବ୍ରାହ୍ମଣ

ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ବରଣ ହୋଇଲେ ଭାରଦ୍ଵାଦଶ ସୁମନ୍ତେଣ |୮୯|

ବଶିଷ୍ଠ ପ୍ରୋହିତ ଯାଗନିକ ହୋଇଲେ

ତ୍ରିଦଣ୍ଡ ଘେନି ଯାଗ୍ୟଂ କୁଣ୍ଡ ନିର୍ଭା କଲେ |୯୦|

ମକର ମାସ କୃଷ୍ଣ ପକ୍ଷ ତୃତୀୟା ଯେ ତିଥି

ଅର୍କବାର ଦିନ ମଘା ନକ୍ଷତ୍ର ପାହାନ୍ତି |୯୧|

ବବ ନାମେ କରଣ ପ୍ରୀତି ନାମେ ଯୋଗ

ମକର ସଙ୍କରାନ୍ତିକି ତୃତୀୟ ଦିନ ଭୋଗ |୯୨|

ଶ୍ଵେତ ମହାରାଜାର ଅଶ୍ଳେଷା କକଡ଼ାରାଶି

ଦୁତୀୟେ ଦିବସେ ସମ୍ପଦ ତାର ଯୋଗ ଅଛି |୯୩|

ତାର ବାର ନକ୍ଷତ୍ର ଯୋଗ ଶୁଭ ଅନକୂଳେ

ସେଦିନ ଯାଗଶାଳେ ବସିଲେ ମାହେନ୍ଦ୍ର ଯୋଗ ବଳେ |୯୪|

ପ୍ରାଣ ଅପାନ ଯେ ସ୍ଵାହା ମହାମନ୍ତ୍ରେ

ଅଗ୍ନି ଆରୋପଣ କରାଇଲେକ ପ୍ରୋହିତେ |୯୫|

ମେଘନ୍ତ ସୁମରଣା କଲେ ବଶିଷ୍ଠ ମହାଋଷି

ଘୃତ ସମୁଦ୍ରୁଂ ଆଣି ଯାଗ୍ୟଂ କୁଣ୍ଡେ ବରଷି |୯୬|

ଶଗଡ଼ ତୁମ୍ଵ ଆକାରେ ବରଷନ୍ତି ଚାରି ଧାର

ବିଶ୍ରାମ ନାହିଂ ରାତ୍ର ଦିବସ ଅଷ୍ଟ ଯେ ପ୍ରହର |୯୭|

ଆମ୍ଭେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟୁଂ ଦରିଦ୍ର ମନ୍ଦ ଜାତି

ଘୃତ ପାଇଲେ ହୋଉଂ ଅନେକ ତ୍ରିପୁତି |୯୮|

ବାବୁ ୟେମନ୍ତେ ଚଉବିଂଶ ବରଷ ପରିଯନ୍ତେ ମହାଯାଗ୍ୟଂ କଲା

ଆବର୍ତ୍ତକ ସମ୍ଵର୍ତ୍ତକ ରାତ୍ର ଦିବସ ବରଷିଲା |୯୯|

ଲୋଭେଣ ଖାଇଲୁଂ ଆମ୍ଭେ ଅନେକ ଯେ ଘୃତ

କାଳେ ପାର କରି ନୁଆରିଲୁଂ ହୋଇଲୁ ୟେମନ୍ତେ |୧୦୦|

ମନ୍ଦାଅଗ୍ନି ହୋଇଲୁଂ ଲୁଦୁବୁଦୁ ଯେ ହୋଇଲୁଂ

ଅତିହିଂ ଲୋଭ କରି ଶରୀର ନାଶକଲୁଂ |୧୦୧|

ବାବୁ ବାସବ ଦେବତାଙ୍କୁ ମାଗିଲୁ ମଉଷଧି

ରାଗେଣ ମୁକୁହିଂ ନ ଦିଲା ଜମ୍ଭୋଭେଦୀ |୧୦୨|

ବ୍ରହ୍ମା ଈଶ୍ଵରେ ଯେ ବୋଇଲେ ମୋର ପାଇଂ

କାହାରିହିଂ ବଚନ ନ କଲା ସୁରସାଇଂ |୧୦୩|

ବାବୁ ଦେବ ଦାନବ ଯେ ସବୁରି ଗର୍ଭେ ଥାଉଂ

ଯେ ଯାହା ଆଧାର କରଇ ସମସ୍ତ ଆମ୍ଭେ ଦହୁଂ |୧୦୪|

ଆମ୍ଭେ ଯେତେବେଳୁଂ ହୋଇଲୁଂ ମନ୍ଦାଅଗ୍ନି

ଲୁଦୁବୁଦୁ ହୋଇ ବସିଲେନି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ତିନି |୧୦୫|

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ତୁ ଯେବେ ଉଦ୍ଧରି ଧରିବୁଂ ଧନୁର୍ଜୟେ

ବାହୁଡ଼ି ସଂସାର ହୋଇବ ତେଜମୟେ |୧୦୬|

ୟେକା ଜଣେ ତାରିଲେ ସଂସାର ହେଇବ ରକ୍ଷା

ଯାବତ ଚନ୍ଦ୍ର ଅର୍କେ ରହୁ ତୋର କଇଚ୍ଛା |୧୦୭|

ସତ୍ୟଯୁଗ ସତର ଲକ୍ଷ ଅଠାଇଶି ସହସ୍ର ବରଷ

ତ୍ରେତା ଯୁଗ ବାରଲକ୍ଷ ଛୟାଣୋଇ ସହସ୍ର ବରଷ |୧୦୮|

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗ ଆଠଲକ୍ଷ ଚଉଷଠୀ ସହସ୍ର ବରଷ ଭୋଗ

ପାର କରି ନ ପାରିଲୁଂ ଆମ୍ଭେ ମନ୍ଦାଅଗ୍ନି ପିଳୋହି ରୋଗ |୧୦୯|

ଉଦ୍ଧର ଅର୍ଜୁନ ମୋତେ ମୁହିଂ ତିନି ଯୁଗର ରୋଗୀ

ଆମ୍ଭର ଆଷ୍ୟ ଘେନି ତୁ ବ୍ରତ ଚାଲିଯିବା ବେଗି |୧୧୦|

ୟେତେ ବୋଲି ଅଗ୍ନି ଦେବତା ଅନେକ କାର୍ପୁଣ୍ୟ

ଉଦ୍ଧରି ଧର ସର୍ବସାଚୀ ତୁ ପଣ୍ଡୁକୁଳ ଧନ୍ୟ |୧୧୧|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଦେବ ଉଠ ଉଠ ବେଗେ ହରି

ଖାଣ୍ଡବ ବନଯାୟେଂ ଯିବାଟି ବିଜେ କରି |୧୧୨|

ଜଗନ୍ନାଥେ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ନ ଥାଉଂ ତୋର ତୁଲେ

ଇନ୍ଦ୍ର ଅପଖ୍ୟାତି ଦେବ ନା ଆମ୍ଭନ୍ତ ଦେଖିଲେ |୧୧୩|

ସେ ବାସବ ଦେବତା ତୋହୋର ତାତ ତୁ ତାହାର ସୁତ

ତୁମ୍ଭକଇଂ ସହିବ ସେ ଦେବ ପୁରୁହୁତ |୧୧୪|

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ସେ କୋପ କରିବ ସୁରପତି

ତୋତେ କିଛି ନ ବୋଲି ଆମ୍ଭନ୍ତ ସେ ଦେବ ଅପଖ୍ୟାତି |୧୧୫|

ଭଲା ଆମ୍ଭେ ତୁକୁ ନେମାକୁ ଅଇଲୁ ହସ୍ତିନାକୁ

ଅଗ୍ନି ଦେବତା କଷଣ କଲାକ ତୁକୁ |୧୧୬|

ବେଳକୁ ବେଳ ତୁହି ପ୍ରମାଦେ ପଶିଲୁ

ହର ଉଦ୍ୟାନ ବନେ ହରକୁ ଜିଣିଲୁ |୧୧୭|

ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଦହନେ ତୋତେ ନ ସହିବେ ସୁରଦେବା

ଇନ୍ଦ୍ରରେ ବିବାଦୀ ତୁ ହୋଉଛୁଂଟି ରେ ବାବା |୧୧୮|

ୟେତେ କହି ଖଗେଶ୍ଵର ପିଠିରେ କଲେ ବିଜେ

ଦ୍ଵାରିକାପୁରକୁ ସେ ବିଜୟେ ଦେବରାଜେ |୧୧୯|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଦେବ ଶୁଣିମା ବଶ୍ୟାନର

ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଦହନେ କୋପ କରିବେ ସୁନାଶୀର |୧୨୦|

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ବୋଇଲେ ତାର ଆକାଶର ସମ୍ପ୍ରଧି

ଅନେକ ସଂଗ୍ରାମେ ସେ କରିବେ ଜମ୍ଭୋଭେଦୀ |୧୨୧|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ କେମନ୍ତ ଯେ କରିବଇଂ ମୁହିଂ

ଅମରାଧିନାଥ ଜିଣିମାକୁ ମୋର ଶହସ୍ର ନାହିଂ |୧୨୨|

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ବୋଇଲେ ତୁ ରହିଥାଅ ୟେଥ

ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ଜିଣିମାକୁ ତୋତେ ଦେବଇଂ ଶହସ୍ରନ୍ତ |୧୨୩|

ଅର୍ଜୁନକୁ ରୁହାଇ ଯେ ଚଳିଲେ ବହନି

ପାତାଳ ବୈକୁଣ୍ଠେ ବିଜେ କଲେ ସେହି ରୂପ ଘେନି |୧୨୪|

ନାରାୟଣ ବୋଇଲେ ତୁ ଶୁଣ ବଶ୍ୟାନର

ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି ତୋହୋର ନିହାୟେଂ ହୋଉଂ ପାର |୧୨୫|

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ବୋଇଲେ ମୁଂ ତୁମ୍ଭରେ ଖଣ୍ଡିବି ବ୍ୟାଧି

ନାରାୟଣ ଶହସ୍ର ମୋତେ ଦେବୁଂ ମନଭେଦୀ |୧୨୬|

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ଆବର ଗାଣ୍ଡିବ ଯେ ଧନୁ

ୟେତେକ ଦିଲେ ମୁଂ ତରିବି ପାପ କର୍ମୁଂ |୧୨୭|

ଶଙ୍ଖ ଶ୍ଵେତ ଗୋକ୍ଷୀର କାମପାଳ ଅଶ୍ଵଚାରି

ୟେ ଚାରି ଅଶ୍ଵ ରଥ ଦେବ ସଜ କରି |୧୨୮|

ଶୁଣିଣ ସାନନ୍ଦ ଯେ ବୋଇଲେ ଅନାଦି

ଆମ୍ଭେ ୟେମାନ ଦିଲେ ଯେବେ ତୁଟିବ ତୋର ବ୍ୟାଧି |୧୨୯|

ମୁଂ ୟେଣେ ମୁକତ ହୋଇବି ଶୁଣସି ଅନନ୍ତ

ମୋତେ ୟେବେ ଦୟା କରିବୁ ଦାସବତ୍ସଳ ଭଗବନ୍ତ |୧୩୦|

ଯେହା ଶୁଣିଣ ସନ୍ତୋଷ ଯେ ହୋଇଲେ ଯୋଗେଶ୍ଵର

ସେ ଶହସ୍ର ମାନନ୍ତ ଯେ ଦିଲେ ଦାମୋଦର |୧୩୧|

ଘେନିଣ ଅଗ୍ନି ଦେବତାୟେ ବୈକୁଣ୍ଠୁଂ ବାହାର

ପାତାଳକୁ ଚଳନ୍ତି ହୋଇଣ ଉଦବେଗ ମନର |୧୩୨|

ବାସୁକୀ ଭୁବନେ ଯାଇଂ ହୋଇଲେ ପରବେଶ

ଦେଖିଣ ନାଗରାଜା ହୋଇଲେ ଅନେକ ସନ୍ତୋଷ |୧୩୩|

ଆହୋ ଅଗ୍ନି ଦେବତା ତୋତେ ପଡ଼ିଲା ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି

ୟେଥୁଂ ତରିବାକୁ ତୁହି ପୁଣ ନ କଲୁ କିମ୍ପେ ବୁଦ୍ଧି |୧୩୪|

ଅଗ୍ନି ବୋଇଲେ ମୁଂ ଯେଣେ ମୁକତ ହୋଇବି ଶୁଣସି ଅନନ୍ତ

ତ ତହୁଂ ମୋତେ ଦେବୁ ନାଗଫାଶ ଶହସ୍ରନ୍ତ |୧୩୫|

ଅମୃତା ଶହସ୍ର ମୋତେ ଦେବୁ ଭାରାଭର

ତୋଷେ ନାଗରାଜା ଯେ ଦିଲେ ବେନି ଶର |୧୩୬|

ସେ ଶହସ୍ର ରଥେ ନେଇ ଥୋଇଲା କାଳାନଳ

ପାତାଳୁଂ ବାହାର ହୋଇଲେ ଭେଟିଲେ ଆଦିତ୍ୟ ମଣ୍ଡଳ |୧୩୭|

ଆଦିତ୍ୟ ଦେବତାଙ୍କୁ ବଚନ ସମ୍ପାଦି

ଆରୋଗ୍ୟ ହୋଇବାକୁ ମୁଂ କରୁଅଛି ବୁଦ୍ଧି |୧୩୮|

ସୂର୍ଯ୍ୟାବ୍ରତେକ ଚକ୍ର ମୋତେ ଦିଅସି ଦିନକର

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କୁ ଦିଲେ କରତାର |୧୩୯|

ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବତାଙ୍କୁ ମାଗିଲେ ଯେ ହେମଶର ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ଗଦା

ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟେ ଅଗ୍ନି ଅଟନ୍ତି ବଚନ ସଂସିଦ୍ଧା |୧୪୦|

ତହୁଂ ଯଶୋବନ୍ତୀ ପୁରେ ଯାଇଂ ଅଗ୍ନି ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ

ବ୍ରହ୍ମ ଶକତି ବ୍ରହ୍ମ ଶର ପିତାଙ୍କୁ ମାଗିଲେ |୧୪୧|

ଅଗ୍ନିଙ୍କର ବଚନ କେ ମେଣ୍ଟିବ ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟେ

ଶକତି ବ୍ରହ୍ମ ଶର ଦିଲେ ଅଗ୍ନିଙ୍କର ବାକ୍ୟେ |୧୪୨|

ସେ ଶହସ୍ର ମାନନ୍ତ ଦେବ ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥରେ ପୂରୋଇ

ବାରସ୍ଵତୀ ପୁରେ ଭେଟିଲେ ସୁରସାଇଂ |୧୪୩|

ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଇଲେ ଅଗ୍ନି ଅତିହିଂ ଲୋଭ କଲୁ

ତିନି ଯୁଗ ହୋଇଲା ବ୍ୟାଧି ପାରି କରି ନ ପାରିଲୁ |୧୪୪|

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ବୋଇଲେ ହୋ ପୁରନ୍ଦର ମୋତେ ତୋହୋର ଦୟା କଲେ

ତୁଟିବ ବ୍ୟାଧି ମୋହୋର ତୋର ବଜ୍ର ଶକତି ଦିଲେ |୧୪୫|

ଇନ୍ଦ୍ରାଶର ଦେବୁ ମୋତେ ଆବର ମେଘାଶର

ପୁଷ୍ୟେକ ବିମାନ ମୋତେ ଦେବୁ ପୁରନ୍ଦର |୧୪୬|

ଅଗ୍ନିଙ୍କ ବଚନେ ସାନନ୍ଦ ଦେବ ସୁରପତି

ଦିଲେ ଇନ୍ଦ୍ରା ଶହସ୍ର ମେଘା ଶହସ୍ର ବଜ୍ର ଯେ ଶକତି |୧୪୭|

ସେ ଶହସ୍ରମାନ ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥରେଣ ଥୋଇ

ପୁଷ୍ୟେକ ବିମାନ ଗୋଟି ଦିଲେକ ସୁରସାଇଂ |୧୪୮|

ବିଶ୍ଵେଦେବାଙ୍କୁ ମାଗିଲେ ଅମୋହ ଶକତି

ସାନନ୍ଦେ ପ୍ରପାତ ସେ କଲେକ ବହତି |୧୪୯|

ବିଦ୍ୟାଧର ପୁରୁଷଙ୍କୁ ମାଗିଲେ ନୀଳବାଣ ଭୁଜବାଣ

ତାହା ନେଇ ଥୋଇଲେ ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥେଣ |୧୫୦|

ଯମ ଦେବତାଙ୍କୁ ମାଗିଲେ କାଳଚକ୍ର ଫାଶି

ମୋହୋର ରୋଗ ଆରୋଗ୍ୟ ହୋଇଲେ ବାହୁଡ଼ାଇ ନିଅସି |୧୫୧|

କାଳଚକ୍ର କାଳ ଫାଶି ଦିଲେ ନାଶ କର

ଘେନି ଅଗ୍ନି ଦେବତା ଥୋଇଲେ ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥର |୧୫୨|

ପବନ ଦେବତାଙ୍କୁ ମାଗିଲେ ପବନା ଶର

ଆବର ମାଗିଲେ ଯେ ଅଭୟେ ମୁଦୁଗର |୧୫୩|

ଶୁଣି ମରୁତ ଦେବତାୟେ ଯେ ଦିଲେ ଶହସ୍ର ବେନି

ତଳ ହସ୍ତ କରି ଅଗ୍ନି ଦେବତା ତାହା ଘେନି |୧୫୪|

ବୃହସ୍ପତିଙ୍କି ମାଗିଲେ ଜୀବନ୍ୟାସ ଶର

ତୋଷେଣ ପଣ୍ଡିତେ ଦିଲେ ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କ କର |୧୫୫|

ହିରଣ୍ୟ ଦେବତାଙ୍କୁ ମାଗିଲେ ନୀଳଚକ୍ର ଗଦା ବଜ୍ରାବଳୀ

ଅଗ୍ନିଙ୍କର ହାଥେ ସେ ଶର ଦିଲେ ସେହୁ ଗଲେ ଚଳି |୧୫୬|

ଆବର୍ତ୍ତକ ସମ୍ଵର୍ତ୍ତକ ଦ୍ରୋଣ ଯେ ପୁଷ୍କର

ୟେ ଚାରି ମେଘକୁ ମାଗିଲେ ବଶ୍ୟାନର |୧୫୭|

ବୋଇଲେ ମୋତେ ଦେବ ଦିଅ ନିର୍ଘାତ ବଜ୍ରବାଣ

ବଜ୍ର ଶର ଆବର ଦେବ ଅଗ୍ନି ଶରମାନ |୧୫୮|

ବହନି ଦେବତାଙ୍କୁ ଦିଲେ ମେଘମାନେ

ରଥରେ ଥୋଇଲେ ଯେ ଅଗ୍ନି ତୋଷ ମନେ |୧୫୯|

କୁବେର ଦେବତା ପୁରେ ଯାଇଂ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ

ରତ୍ନାବଳୀ ଗଦା ଅଜଙ୍ଗ ଧନୁକୁ ମାଗିଲେ |୧୬୦|

ରତ୍ନ କୁଣ୍ଡଳ ରତ୍ନ ମୁକୁଟ ଶିରକୁ ସୀମନ୍ଥିନୀ

କର୍ଣ୍ଣକୁ କର୍ଣ୍ଣାଞ୍ଚଳ ହୃଦକୁ ରତ୍ନ ପଦକ ମାଗିଲେ ଦେବ ଅଗ୍ନି |୧୬୧|

ବାହୁକୁ ବାହୁଟି ତାଡ଼ତୋଡ଼ର ଜଗଦ୍ଦଳା

ବିଦ ମୁଦି କଙ୍କଣ ଗଳାକୁ ରତ୍ନମାଳା |୧୬୨|

ରତ୍ନ ମେଖଳି ରତ୍ନ ନୂପୁର ରତ୍ନ ଯୋଗାଡ଼ମାନ

ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କୁ କୁବେର ଦିଲେ ତୋଷମନ |୧୬୩|

ଈଶ୍ଵର ଦେବତାଙ୍କୁ ମାଗିଲେ ଯେ ଶୂଳ ଶକ୍ତି ଶର

ପଶୁପତ୍ର ଅନଙ୍ଗ ଶର ଖଟ୍ଵାଙ୍ଗ ପ୍ରଶୁଧର |୧୬୪|

ପିନାକୀ ସାରଙ୍ଗ ଯେ ଦୁତୀୟ ବଳ ଧେନୁ

ମାଗିଲେ ଅଗ୍ନି ଦେବତାୟେ ଦିଲେ ପଞ୍ଚୁମନୁ |୧୬୫|

ଯାଇଂଣ ବରୁଣ ଦେବତା ପୁରେଣ ପଶିଲେ

ଶ୍ଵେତ ଶଙ୍ଖ ଗୋକ୍ଷୀର କାମପାଳ ଚାରି ଅଶ୍ଵନ୍ତ ମାଗିଲେ |୧୬୬|

ଜଳଧର ଚକ୍ର ଯେ ଆବର ଜଳ ଫାଶି

ଆରୋଗ୍ୟ ହୋଇଲେ ବାହୁଡ଼ାଇ ଦିଅସି |୧୬୭|

ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କ ଶରୀର ଆରୋଗ୍ୟ ନିମନ୍ତେ

ଶହସ୍ର ଦେଇ କଳପି ଅଶ୍ଵ ସମର୍ପିଲେ ଜଳନାଥେ |୧୬୮|

ଶହସ୍ର ଭେଦ ନୋହଇ ଯେବଣ ଅଶ୍ଵଙ୍କର କାୟେ

କାମରୂପୀ ଅଟନ୍ତି ଯେ ସେହୁ ଚାରି ହୟେ |୧୬୯|

ନିମିଷେକ ଗମି ପାରନ୍ତି ସମସ୍ତ ଭୁବନ

ପ୍ରଳୟ କାଳେ ସେ ଯେ ନୁହନ୍ତି ନିଧନ |୧୭୦|

ୟେ ପୃଥୀ ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଳୟ ହୋଇଯାଇଂ

ତେବେ ସେ ଅଶ୍ଵଙ୍କୁ ରାତ୍ର ଦିବସେକ ହୋଅଇ |୧୭୧|

ବରୁଣଙ୍କୁ ମାଗି ତା ଆଣିଲେ ବଶ୍ୟାନରେ

ଚାରି ଅଶ୍ଵନ୍ତ ନେଇ ଯୋଚିଲେ ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥରେ |୧୭୨ |

ରତ୍ନାକର ଭୁବନୁଂ ଯେ ବାହାର ହୋଇଲେ

ହେମବନ୍ତ ରାଜାଙ୍କୁ ଯେ ପର୍ବତା ଶହସ୍ର ମାଗିଲେ |୧୭୩|

ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କର ଶରୀର ଆରୋଗ୍ୟ ନିମନ୍ତେ

ମାଗିଲାକୁ ଦେବତାୟେ ଦିଲେ ତୋଷ ଚିତ୍ତେ |୧୭୪|

ଶ୍ରା ଦୁର୍ଗାଙ୍କୁ ମାଗିଲେ ଯେ ଅଭେଦ ବିଭୂତି

ଯେଉଂଣ ବିଭୂତି ଲାଗିଲେ ଶହସ୍ରମାନ ନ ଭେଦନ୍ତି |୧୭୫|

ଆର୍ଦ୍ରବଳେ ଧନୁ ଯେ କୁଣ୍ଡଳୀ ଚକ୍ର ଶର

ସ୍ତମ୍ଭନ ମୋହନ ବିଦ୍ୟା ଦିଲେ ବାମ କର |୧୭୬|

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥେ ସମସ୍ତ ଶହସ୍ର ଘେନି

ଶିବ ପର୍ବତର ଉପରେ ଭେଟିଲେ ଫାଲଗୁନି |୧୭୭|

ସମସ୍ତ ଶହସ୍ରମାନ ଆଣିଲୁ ହୋ ପାଥ

ୟେ ସମସ୍ତ ଶହସ୍ରମାନ ତୋତେ ହୋଉ ଯେ ପ୍ରାପତ |୧୭୮|

ହରଷ ବଚନେ ବୋଇଲେ ବୀର ପାଥ

ଅଗ୍ନି ଅରଜୁନ ବେନି ଆରୋହିଲେ ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ |୧୭୯|

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ସାରଥୀ ଅର୍ଜୁନ ହେଲେ ରଥୀ

ଖାଣ୍ଡବ ବନ ସନ୍ନିଧ୍ୟେ ଯାଇଂ ବିଜୟେ ତଡତି |୧୮୦|

ପାଦୁକା ଗଙ୍ଗା ବୋଲି ୟେକ ନଦୀ ଗୋଟି

ଖାଣ୍ଡବ ବନ ବେଢି ସେ ମେଖଳି ଧାର ଫୁଟି |୧୮୧|

ସେ ନଦୀ ଗୋଟି ଯେ ଖଣା ଖାଣ୍ଡବ ବନକୁ

ଅଶୀ ସାଗର କୁମ୍ଭ ବୁଡ଼ଇ ସେ ପାଣି ଦେବାକୁ |୧୮୨|

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପାଚେରୀ ଗୋଟି ଚଉବିଂଶ ଯୋଜନ ଉଚ୍ଛର୍ଗ

କମଳ ଶିଳା ମାନଙ୍କ ଉପରେ ଅଛି ସ୍ଵର୍ଗ |୧୮୩|

ପାଚେରୀ ଚାରି ଦ୍ଵାରେ ଯେ ଚାରୋଟି ଜଗତୀ

ଶତେ ତାଳ ଉଚ୍ଛର୍ଗ ଯେ ଚାରି ଯୋଜନ ପ୍ରତି |୧୮୪|

ସୁବର୍ଣ୍ଣର କଳସ ବସଇ ତହିଂର ଉପର

ଝଲକନ୍ତି ମୁକୁତା ରତ୍ନମାନ ଯେ ତହିଂରେ |୧୮୫|

ସହସ୍ରେକ ନବଶତ ଯୋଜନ ଖାଣ୍ଡବ ବନ ତୋଟା

ଚାରି ଚାରି କାଠି ବିସ୍ତାର ୟେକଇ ବୃକ୍ଷ ଗୋଟା |୧୮୬|

ଅଶୀ ମର୍ଭୁତ ଯେ ତୋଟାଳ ଖଟନ୍ତି

ବୃକ୍ଷକେ ଜଣେ ଜଣେ ପାଣି ଦେଉଛନ୍ତି |୧୮୭|

ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ଘେନି ବଶ୍ୟାନର ବହତି

ରଥ ରୁହାଇଲେ ଉତ୍ତର ଦ୍ଵାର ଜଗତୀ |୧୮୮|

ଦେଖିଲେ ବୃକ୍ଷଙ୍କର ମୂଳକୁ ଦୃଷ୍ଟି କରି

ଚାରି ଚାରି ଦଣ୍ଡ ବୃକ୍ଷଙ୍କ ଚଉଂରି |୧୮୯|

ସୁବର୍ଣ୍ଣର ବନ୍ଧାଇଲା ଅଛି ଚଉକତି

ପୁଷ୍ୟଙ୍କର ତେଜରେ ତହିଂ ନାହିଂ ଦିବାରାତି |୧୯୦|

ଅନୁବ୍ରତେ ବହଇ ମଳୟ ସମୀର

ମଉଷଧିଙ୍କର ତେଜ ଲାଗି ଶତେ ଯୋଜନ ଜୀବେ ଅମର |୧୯୧|

ପୁଷ୍ୟେ ବିକାଶନ୍ତି କନକ ପୁଷ୍ୟେ ପ୍ରାୟେ

ଜୀବଙ୍କର ଶରୀର ଦିଶଇ ରସାଣିଲା ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପରାୟେ |୧୯୨|

ୟେସନେକ ମହିମା ସେ ଖାଣ୍ଡବ ବନ ତୋଟା

ଶତେ ଶତେ ଯୋଜନ ୟେକା ବୃକ୍ଷ ଗୋଟା |୧୯୩|

ବିଚାରଇ ଫାଲଗୁନି ଆପଣା ହୃଦଗତେ

ୟେ ଆକାଶର ସମ୍ପ୍ରଧି ମୁଂ ଧଂସିବି କେମନ୍ତେ |୧୯୪|

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଣ ଯେ ବୋଲଇ ଫାଲଗୁନି

କେବଣ ମଉଷଧିରେ ତୁଟିବ ତୁମ୍ଭର ମନ୍ଦାଅଗ୍ନି |୧୯୫|

ଚିହ୍ନଇ ଦିଅ ମୋତେ ଆଣଇଂ ମୁହିଂ ତାହା କାଟି

ଭକ୍ଷିଣ ଆରୋଗ୍ୟ ହୋଉ ତୁମ୍ଭର ଶରୀର ଗୋଟି |୧୯୬|

ଅଗ୍ନି ବୋଇଲେ ତୁ ସଂକଳ୍ପ କଲୁ ଯେତେବେଳେ

ତୋଟାଯାକ ମାଗିଲି ଯେ ତହିଂକି ସାକ୍ଷୀ ଦିଗପାଳେ |୧୯୭|

ବୃକ୍ଷନ୍ତ ଚଢେଇ କୀଟ ପତଙ୍ଗ ଆଦି କରି

ସବୁନ୍ତି ଭକ୍ଷିବି ମୁହିଂ ମୋତେ ଥିବୁ ତୁ ଆବୁରି |୧୯୮|

ତେବେ ସେ ତ୍ରିପୁତି ମୁହିଂ ହୋଇବି ଫାଲଗୁନି

ଉଣେଇଶ-ଶତଯୋଜନ ମୁଂ ଭକ୍ଷିବି ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଘେନି |୧୯୯|

ସମସ୍ତ ଭକ୍ଷିବି ମୁହିଂ ହୋଇବୁ ତୁ ସଖା

ତୋହୋର ବଚନ ପାଥ ପାଷାଣର ରେଖା |୨୦୦|

ତୁ ହୋ ଭାରୋଇ ମଲ୍ଲ ମୋତେ ଦିଲୁ ସତ୍ୟ କରି

ମୁହିଂ ତ୍ରିପୁତି ହେଇବି ତୋହୋରେଣ କରି |୨୦୧|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ହୋ ଭକ୍ଷ ଯା ବଶ୍ୟାନର

ଅଗ୍ନି ବୋଇଲେ ବସା ମୋତେ ତୋହୋର ଧନୁଶର |୨୦୨|

ନାରାଜ କରି ମୋତେ ପେଷସି ଫାଲଗୁନି

ମୁହିଂ ଦହନ କରିବି ସିନା ତୋହୋର ତେଜ ଘେନି |୨୦୩|

ଅର୍ଜୁନ ନାରାଜ କରି ବସାଇଲେ ଧନୁରେ

ଅଗ୍ନି ଶହସ୍ର ହୋଇ ବସିଲେ ବଶ୍ୟାନରେ |୨୦୪|

ଅଗ୍ନି ବୋଇଲେ ବାବୁରେ ଯାଉଅଛି ମୁହିଂ

ମେଘ ବରଷନ୍ତି କି ବାସବ ଆଗ୍ୟାଂ ପାଇ |୨୦୫|

ଆନକୁ ଭୟ ମୋର ନାହିଂ କଦାଚିତେ

ଜଳହିଂ ସେ ଦର୍ପ ମୋହୋର ଗଞ୍ଜଇ ତୁରିତେ |୨୦୬|

ତାହାତହୁଂ ଦୃଢ଼ କରି ଥିବୁଟି ମୋତେ ରଖି

ସୁଖେ ମଉଷଧି ମାନ ଯେହ୍ନେ ପାରଇ ମୁଂ ଭକ୍ଷି |୨୦୭|

ପଚ୍ଛୀଜନ୍ତୁ ମାନେ ଯେହ୍ନେ ଉଡ଼ି ନ ଯାନ୍ତି ଗଗନ ମାର୍ଗେ

ତାହାଙ୍କୁ ନାରାଜମାନ ବିନ୍ଧୁଥିବୁଟି ବେଗେଂ ବେଗେଂ |୨୦୮|

କୀଟ ପତଙ୍ଗ ଯେ ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଆଦି କରି

କେହି ଗୋଟିୟେ ୟେଥୁଂ ନ ଯିବେଟି ଉବୁରି |୨୦୯|

ତେବେ ସେ ଦିଲା ଧର୍ମ ହୋଇବଟି ତୋହୋର

ତିନି ଯୁଗର ବ୍ୟାଧି ତୁଟିବ ମୋହୋର |୨୧୦|

ୟେତେ ଦୃଢ଼ କରାଇ ଅର୍ଜୁନକୁ ଦେବ ବଶ୍ୟାନର

ଜଗତୀରେ ଥାଇ ଅର୍ଜୁନ ବିନ୍ଧଇ ରୋଷଭର |୨୧୧|

ତୋଟାରେଣ ପଡ଼ି ଅଗ୍ନି ଦେବତାୟେ କ୍ଷେପି

ବ୍ୟାପିଲେ କାଳାନଳ ଅଭୟେ କାମରୂପୀ |୨୧୨|

ଅନେକ କାଳରୁ ଶୁଖିଲା ପତ୍ର ଅଛି ତହିଂ ପଡ଼ି

ଲାଗିଲା ଅନଳ ଦେବତା ମହାତେଜ ମୃତ୍ତି ଧରି |୨୧୩|

ମହାକାଳ ଅନଳ ତହିଂରେ ବିକାଶିଲା ତେଜମୃତ୍ତି

ତୋଟାଳମାନେ ମାଡ଼ି ପଡ଼ିଲେକ ଝା଼ଡ଼ି |୨୧୪|

ବାମ୍ଫୀରୁ ପାଣି ଆଣି ପୂରୋଇଲେ ରତ୍ନ ଘଟେ

ଅଗ୍ନିର ଉପରକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦିଅନ୍ତି ବଳିଷ୍ଠେ |୨୧୫|

ଅଗ୍ନି ଡାକ ଦିଲେ ମୋତେ ରଖ ରଖ ହୋ ସର୍ବସାଚୀ

ତୋହୋର ଓପ୍ରୋଧ କଲେ ଆନ କେହୁ ପାରଇ ରଖି |୨୧୬|

ଦଶ ମର୍ଭୁତେ ଯେ ଅଛନ୍ତି ତୋଟାଳେ

ଜଣକେ ଦଶ ନାରାଜ ବିନ୍ଧିଲେ ବାସବର ବାଳେ |୨୧୭|

ପଡ଼ିଲା ନାରାଜ ଧାତିକାରେ ମନଭେଦୀ

ତୋଟାଳମାନଙ୍କ ଭୁଜ ପକାଇଲା ଛେଦି |୨୧୮|

ହାର କୁଣ୍ଡଳମାନ ବିରାଜଇ ସର୍ବ କାୟେ

ଦିଶିଲେ ରକ୍ଷପାଳେ ମୁଣ୍ଡା ବୃକ୍ଷ ପ୍ରାୟେ |୨୧୯|

ଅଗ୍ନି ଦେବତାୟେ ପଡ଼ିଲେ ବେଗେ ମାଡ଼ି

ପଳାଇ ନ ପାରିଲେ ସମସ୍ତେ ମଲେ ପୋଡ଼ି |୨୨୦|

ଯେ ଅବା ପଳାଇ ଲୋଡ଼ନ୍ତି ନିସତେ

ଅଗ୍ନିରେ ପଡ଼ଇ ସେ ପାଥର ଶରଘାତେ |୨୨୧|

ଦଶ ମର୍ଭୁତ ତହିଂ ଯେ ଥିଲେ ତୋଟାଳ ମାନ

ଜଣେହେଂ କେହି ନ ଉବୁରି ହୋଇଲେ ଦହନ |୨୨୨|

ତୋଟାର ଧୂମ ଯେ ଉଠିଲା ଗଗନେ

ସୁଗନ୍ଧ ଆମୋଦର ଆକାଶ ଭୁବନେ |୨୨୩|

ନାରଦେ ବିଜେ କଲେ ତୋଟାର ସନ୍ନିଧାନେ

ଦେଖିଲେ ଜଗତୀରେ ବିଜେ ପାଣ୍ଡବ ଅରଜୁନେ |୨୨୪|

ନାରଦଙ୍କୁ ଦେଖି ପାଦ ଆସ୍ତାନ ତେଜି ଉଠି

ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇ ସୁତିଲା ଭୂମିରେଣ ଲୋଟି |୨୨୫|

ନାରଦ ବୋଇଲେ ତୁ ଯେ ବାସବର ବାଳ

ଆକାଶର ସମ୍ପଦ କରୁଛୁ ନାରଖାର |୨୨୬|

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାର ଯେ ଅଟଇ ଖାଣ୍ଡବ ନାମେ ବନ

ଅନେକ ମଉଷଧି ଅଛି ୟେ ହୋଉଛି ଦହନ |୨୨୭|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ମୁଂ ଅଟଇ କିସ ଦୋଷୀ

ଦିଗପାଳ ହୋଇଂ ଅଗ୍ନି ଦେବତାୟେ ନାଶି |୨୨୮|

ୟେତେକ ବଚନ ଶୁଣି ଚଳିଲେ କଳହ ପ୍ରିୟା

ଅମରେ ଭୁବନେ ଯାଇଂ ଭେଟିଲେ ସୁରନାହା |୨୨୯|

ତ୍ରିଦଶ୍ୟ ଦେବତାୟେ ବସିଣ ଅଛନ୍ତି ଆସ୍ତାନେ

ଅମର ବିଳାସୁଣୀ ଖଟନ୍ତି ଭରହରଷ ମନେ |୨୩୦|

ୟେମନ୍ତର ସମୟେ ଆମୋଦଇ ଗନ୍ଧ

ଆସ୍ତାନେ ଥାଇଂଣ ଯେ ବୋଲଇ ଦେବ ଇନ୍ଦ୍ର |୨୩୧|

ଅପୂର୍ବ ବାସ ତ ଆମୋଦଇ ଆକାଶେ

ଶରୀର ତ ପଲ୍ଲବିତ ହୋଉଛି ଦିବ୍ୟ ବାସେ |୨୩୨|

ନାରଦେ ବୋଇଲେ ହୋ ଶୁଣିମା ସୁନାଶୀର

ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଦହନ ଗଲାକ ତୋହୋର |୨୩୩|

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ଦହନ କରୁଅଛି ତୋହୋର ଯେ ତୋଟା

ଶୁଣିଣ କୋପାନଳ ହୋଇଲେ ସୁରଶ୍ରେଷ୍ଠା |୨୩୪|

ଆସ୍ତାନୁଂ ଡେଇଂ ଯେ ପଡ଼ିଲେ ସୁରରାଜ

ଧାଅଂରେ ନନ୍ଦନେ ମୋର ଏୌରାବତ ବେଗେ ସାଜ |୨୩୫|

ବିଦ୍ୟାଧର ରାଇ ବୋଇଲେ ସୁରଦେବା

ଧାଅଂରେ ସମସ୍ତେ ବହନ ଅଗ୍ନି ଲିଭା |୨୩୬|

ଆରେ ତୋଟାଳେ ଯେ ଅଛନ୍ତି ଦଶ ମର୍ଭୁତେ

ତାହାଙ୍କର ଥାଆନ୍ତେ କିମ୍ପେ ଅଗ୍ନି ଅପ୍ରମିତେ |୨୩୭|

ବାବୁ ଧାଅଂରେ ଅଙ୍ଗାରପନଙ୍ଗ ଜୟସେନ ଚିତ୍ରସେନ

ସେହି ଅଗ୍ନିରେ ବାନ୍ଧି ପକାଅ ତୋଟାଳମାନ |୨୩୮|

ବାସବ ଦେବତା ଆଗ୍ୟାଂ ପାଇଣ କୁମରେ

ଧାମନ୍ତି ବାହନ ଚଢି ସମସ୍ତ ବିଦ୍ୟାଧରେ |୨୩୯|

ଅନେକ ଶହସ୍ର ଧରିଅଛନ୍ତି କରଗତେ

ଚଉଷଠି କୋଟି ଯେ ବାସବର ସୁତେ |୨୪୦|

ଗର୍ନ୍ଧବ ବିଦ୍ୟାଧରନ୍ତ କି ଅବା ପ୍ରଶଂସି

କାମଦେବର ସାଦୃଶେ ତେଜ ପରକାଶି |୨୪୧|

ଅଷ୍ଟରତ୍ନ ଅଳଙ୍କାର ବିରାଜଇ କାୟେ

ଦିଶନ୍ତି ବିଦ୍ୟାଧର ଅମରାଧିନାଥ ପ୍ରାୟେ |୨୪୨|

ଅଶୀପଦ୍ମ ସେନା ଘେନିଣ କୁମାର ଚିତ୍ରସେନ

ଚାରିଦିଗେ ଧାଇଂଲେ ଦିଗପାଳ ପୁତ୍ରମାନ |୨୪୩|

ମଉଷଧି ଆପ୍ୟାନେ ଅନଳ ତେଜ ରେଖା

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ବ୍ୟାପିଲା ବହନିର ତେଜଶିଖା |୨୪୪|

ଗଙ୍ଗାକୂଳ ଦେଇଣ ଯେ ଧାଇଂଲେ କୁମରେ

ଦକ୍ଷିଣ ଭାଗ କତି ପଶିଲେ ତୋଟାରେ |୨୪୫|

ଗଙ୍ଗାରୁ ପାଣି ପୂରୋଇଂ ରତ୍ନ ଘଟେ

ପକାନ୍ତି ଅଗ୍ନିରେ ଯେ ମହା ମହା ବଳିଷ୍ଠେ |୨୪୬|

ରଖ ହୋ ଅର୍ଜୁନ ବୋଲି ଡାକିଲେ ବଶ୍ୟାନରେ

ଅର୍ଜୁନ ଶୁଣିଲା ତା ଥାଇଂ ଜଗତୀ ଉପରେ |୨୪୭|

ପବନା ଶହସ୍ରେକ ପେଷିଲା ଫାଲଗୁନି

ଉଡ଼ିଣ ବିଦ୍ୟାଧରେ ପଡ଼ିଲେ ଯୋଜନ ତିନି |୨୪୮|

ବାସବ ଦେବତାଙ୍କୁ ନାରଦ କହିଲେ

ପୁତ୍ରମାନେ ତୋହୋର ସମସ୍ତ ନାଶ ଗଲେ |୨୪୯|

ସୁଖେଣ ଅଗ୍ନି ଦହନ କରାଇ ଖାଣ୍ଡବ ଯେ ବନ

ଚାରି ମେଘନ୍ତ ରାଇ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେକ ମଘବାନ |୨୫୦|

ଆବର୍ତ୍ତେକ ସଂବର୍ତ୍ତେକ ଦ୍ରୋଣ ଯେ ପୁଷ୍କର

ଚାରି ମେଘେ ଯାଇଂ ବରଷିବ ଖାଣ୍ଡବ ବନ ତୋଟାର |୨୫୧|

ଆଗ୍ୟାଂ ପାଇଣ ମେଘ ମାନେ ଉଠିଲେକ ଗଳଗାଜି

ସମୁଦ୍ରୁଂ ପାଣି ତୋଳି ଆଣିଲେ ଦଣ୍ଡ ସାଜି |୨୫୨|

ଜମ୍ଵୁପଟଳ ପ୍ରାୟେକ ଉଠିଲେ ଚଉକତି

ଗର୍ଜନ ନାଦ କରି ମେଘେ ବରଷନ୍ତି |୨୫୩|

ଅଗ୍ନି ଡାକ ଦିଲେ ରଖ ହୋ ସର୍ବସାଚୀ

ମେଘେ ବରଷିଲେ ମୋହୋର କାର୍ଯ୍ୟ ନୋହିଲାକ କିଛି |୨୫୪|

ବଶ୍ୟାନରଙ୍କର ୟେସନେକ ବଚନ ଶୁଣିଣ ବୀର ଫାଲଗୁନି

କୋପଣେ ବୀର ପେଷିଲା ମନଭେଦୀ ନାରାଜ ଘେନି |୨୫୫|

ଅବିଚ୍ଛନେ ନାରାଜ ବିନ୍ଧିଲା ମହାବୀରା

ଖାଣ୍ଡବ ବନଯାକ ସବୁ କଲା ଶର ପୀଡା |୨୫୬|

ଉଣେଇଶ ସହସ୍ର ଯୋଜନ ସେ ଖାଣ୍ଡବ ନାମେ ବନ

ଶରେ ଶରେ ପୀଡ଼ା କରି ଛାଇଲା ଅରଜୁନ |୨୫୭|

ବେନି ତାଳ ବହଳ ଯେ ହୋଇଲା ଶରପୀଡ଼ା

ବରଷନ୍ତି ମେଘମାନେ ନ ଗଳନ୍ତି ଜଳଧାରା |୨୫୮|

ଉଣେଇଶ ସହସ୍ର ଯୋଜନ ଅଟଇ ଯେଉଂଣ ବନ

ବରଷନ୍ତି ମେଘମାନେ କରନ୍ତି ଗରଜନ |୨୫୯|

ୟେକାର୍ଣ୍ଣବ ହୋଇ ତହିଂ ବ୍ୟାପିଲେକ ସ୍ଵର୍ଗ

ପଞ୍ଚାଶତ ଯୋଜନ ଯେ ଶର ପୀଡ଼ାର ଉର୍ଚ୍ଛଗ |୨୬୦|

ଅଗ୍ନିର ତେଜ ଲାଗିଣ ସମସ୍ତ ତେଜ ବିନାଶଇ

ତୋଟାର ପାଚେରୀ ତହିଂକି ହେଇଛି ଗଡ଼ଖାଇ |୨୬୧|

ଯିବାକୁ ଜୀବଜନ୍ତୁ ତହିଂ ନୁହନ୍ତି ବାହାର

ଚଉକତି ବିରୋଧ କଲା ପଣ୍ଡୁର କୁମର |୨୬୨|

ବ୍ୟାଘ୍ର ଭଲ୍ଲୁକ ହାଥୀ ଘୋଡ଼ା ମଇଂଷି ଗଣ୍ଡା ଶାର୍ଦ୍ଦୋଳ

ପଳାଇ ନୁଆରିଲେ ୟେ ଜନ୍ତୁୟେ ଭକ୍ଷିଲା ଅନଳ |୨୬୩|

ମୃଗ ହରିଣ ବାହୁଟିଆ ଆଦି କରି

କୋକି ଭଲ୍ଲୁକ ଶୟେମ୍ଵର ବଳିଆ ତିତିରୀ |୨୬୪|

ବରେହା ଓଟ ଖୁରାଣ୍ଟି ଆବର ଖରିଆ

ଜମ୍ଵୁକୀ ଠେକୁଆ ଯେ କଟାଶ ଶାଳେହା |୨୬୫|

ଅନେକ ଶଶାମାନ ପାତିମର୍କଟ କୁମ୍ଭାଟୁଆ ମାର୍ଜାରୀ

ସୁରୁସୁରିଆ ଗୋଧି ମଜୁର କାକ ବକ ଆଦି କରି |୨୬୬|

ମର୍ପ ମଣ୍ଡୁକୀ ମୂଷିକ ଯେ କାଠପୋକ

ପଚ୍ଛୀଜନ୍ତୁମାନେ ତହିଂ ଅଛନ୍ତି ଅନେକ |୨୬୭|

ଶାରୀ ଶୁଆ କଙ୍କି ନେପାଳୀ ମୂଷା ପାଣିକୁଆ

କୁମ୍ଭାରିଆ ପୁଣ ବଣି କୋଠାର କାଠୋରିଆ |୨୬୮|

ବରକୋଳିଆ ଅନ୍ଧାରୁଆ ଦଳଫିମ୍ପା

ବଶ୍ୟାନର ସମସ୍ତ ଖାଉଛନ୍ତି ୟେକା |୨୬୯|

କାଦୁଆ ଚକୁଆ ଚକୋଇ ଚଢେଇ ଝିଙ୍କ ଯେ ମୟୂର

ବଡ ଝିଙ୍କ କେଶର-ପାଣ୍ଡିଆ ସାତଭାଇଆ କଙ୍କ |୨୭୦|

କୁକୁଟ ହରିହରିଆଳୀ ଆବର ପ୍ରଶୁତୂଳା

କେଶିଲା ଆମ୍ଵଲା ଗୁଞ୍ଜର ବାଦୁରୀ ଅମଳା |୨୭୧|

ଅୟେଂଳା – ଲାଡ଼ି ସମୁଦ୍ର- ନାଭ – ଦିଆ

ତେଜି ଜଳତରଙ୍ଗ ହେମକଣ୍ଠି ହସରାଳି ଗୋବରିୟା |୨୭୨|

କଟ୍ର କଟ୍ରା ସୁତରୁଣା ରାଜଝିଙ୍କ

ଗୁଣ୍ଡୁରି ଆଦି ଓଇଭାର କାଠଗୁମ୍ଫା କରତ ପୋକ |୨୭୩|

ଝଣ୍ଡା ଡାହୁକ ଅଥାରିଆ ଦଦୟିଆ ସୋରଡ଼ପାରିଆ

ବକ ଧୋଇୟା କୋଇୟା କୋଇଲି ଘାସୁରିଆ |୨୭୪|

ପାଂଜୋରୀ ପାରେୟା ହଂସ କରକଟ୍ରୀ ତ୍ରିକୂଟ ପାତି ଶୂଆ

ତାଳଚେରୀ ଶିକୋର ତେରେଣ୍ଠି କୋଳେୟା |୨୭୫|

କପୋତ- କପୋତୀ ଯେ କଳା ବଢିଣା

ଗୁଣ୍ଡୁରି – ଚିତି ତାଳକୋଳିଆ ଅୟେଂଳା ଲେଣ୍ଡି ବାଲୁଆ |୨୭୬|

ସାଙ୍ଗି ସାରଙ୍ଗୀ ଜତିଆ ଗୋଖୁଣ୍ଡିଆ କାମକା

କାମପାଳ ଫଳାନିଶା ପଖିଆ ଘୁରିୟା |୨୭୮|

ତେଣ୍ଟୁଆ – ତେଣ୍ଟେଇ ବାୟା ଚଟକିୟା କାର୍ତ୍ତିକୀ

ପଙ୍କଖାଇ ଚଢେଇ ଗଙ୍ଗାଇ ଡୁବାଇ ଆଦି ଯେତେ ପଶୁପକ୍ଷୀ |୨୭୯|

ଗରୁଡ଼ ପକ୍ଷୀ ଶଶାପକ୍ଷୀ ଗଜ ବିହଙ୍ଗମ ଆଦି କରି

ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଦହନେ କେହି ନ ଗଲେ ଉବୁରି |୨୮୦|

ଦ୍ଵାର ବାଟେ ଯାଉଅଛି ପଚ୍ଛୀ ଗୋଟିୟେ

ଅଗ୍ନି ଡାକ ଦିଅନ୍ତି ବାବୁ ଗଲାଟି ଧନୁର୍ଜ୍ଜୟେ |୨୮୧|

ସେ ପଛୀକି ନାରାଜ ବିନ୍ଧଇ ଫାଲଗୁନି

ନେଇ ପକାଇଲେ କାଳାନଳ ଅଗ୍ନି |୨୮୨|

ଅବିକ୍ଷଣେ ନାରାଜ ଯେ ବିନ୍ଧଇ ସର୍ବସାଚୀ

ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କର ଯେ ତ୍ରିପୁତି ମନବାଞ୍ଛି |୨୮୩|

ରାତ୍ର ଦିବସେ ବରଷିଲେ ମେଘମାନେ

ସମୋଦ୍ର ପ୍ରାୟେକ ହୋଇଲା ଜଳ – ଉଦ୍ୟାନେ |୨୮୪|

ନାନା ବୃକ୍ଷେ ହଦନ ହୋଉଛନ୍ତି ସମସ୍ତ

ବାହୁଡ଼ି ଯେ ମେଘମାନ କହିଲେ ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ଅଗ୍ରତ |୨୮୫|

ସ୍ଵାମୀ ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କର ଦୋଷ ନାହିଂ କିଛି

ବୀରବର ଗୋଟିୟେ ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଦହନ କରୁଅଛି |୨୮୬|

ଆମ୍ଭେ ବୃଷ୍ଟି ଗାଢ଼େଂ କଲୁଂ ଯେତେବେଳେ

ତୋଟାଯାକ ଶରପୀଟା କଲା ସେ ଗଗନ ମଣ୍ଡଳେ |୨୮୭|

ଦେବେ ଦାନବେ ତାହାର ଦେବ ଅସଂଖ୍ୟ ମହିମା

କି ସେ ନାରାୟଣ ସଦାଶିବ ବ୍ରହ୍ମା |୨୮୮|

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାୟେ ବୋଇଲେ କାହାର ମୁଂ ନୁହଇ ବଇରି

ୟେହି ଖାଣ୍ଡବ ବନ ତ ସବୁଙ୍କରି ହିତକାରୀ |୨୮୯|

ୟେତେକ ବିଚାରିଣ ଯେ ଦେବ ପୁରୁହୂତେ

ଶ୍ରୀଭୁଜେ ଅଜଙ୍ଗ ଧନୁ ଧରି ବିଜୟେ ଐରାବତେ |୨୯୦|

ଅମରଗଣମାନ ଘେନିଣ ସସ୍ରଯୋନି

ଅବଶ୍ୟ ମାରିବି ଯଦି ହୁଅନ୍ତି ଦିଗପାଳ ତିନି |୨୯୧|

ଅନେକ ମଉଷଧି ଅଗ୍ନି ଦେବତା ଆପ୍ୟାନ ଯେ କରି

ମନ୍ଦାଅଗ୍ନି ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି ଭଲ ହୋଇଲା ତାହାରି |୨୯୨|

ଅବିଚ୍ଛନ୍ନେ ରୂପ ଯେ ସହସ୍ରଧାର ରେଖା

ତିନି ଲକ୍ଷ ଯୋଜନ କୁ ବିକାଶଇ ଅଗ୍ନିଙ୍କର ଶିଖା |୨୯୩|

ଶରପୀଡ଼ା ଗୋଟା ଯେ ଆକାଶେ ଲାଗିଥିଲା

ମହାଅନଳ ଜାଳାରେ ଦହିଯ୍ୟ ହୋଇଲା |୨୯୪|

ତିନି ଲକ୍ଷ ଯୋଜନ ପରିଯନ୍ତେ ମହାଅନଳ ତେଜ

ସନ୍ନିଧକୁ ଯାଇ ନୁଆରିଲେ ଦେବରାଜ |୨୯୫|

ଅର୍ଜୁନ ବିଜେ କରି ଅଛନ୍ତି ଦକ୍ଷିଣ ଜଗତୀ

ଆକାଶେ ଥାଇଣ ତାହା ଦେଖିଲେ ସୁରପତି |୨୯୬|

ବାସବର ପୁତ୍ରମାନେ ପବନେ ଉଡୁଥିଲେ

ମଉଷଧି ଗନ୍ଧ ପାଇ ଚେତନା ପାଇଲେ |୨୯୭|

ପିତାର ସନ୍ନିଧେ ଯାଇଂ ହୋଇଲେ ପରବେଶ

ସ୍ଵାମୀ ୟେକା ଅର୍ଜୁନ ତୋର ତୋଟା କଲା ନାଶ |୨୯୮|

ବାସବ ବୋଇଲେ ହୋ ଜାଣି ତ ନୁଆରିଲି

ଅର୍ଜୁନ ଅବା ନ ଜାଣଇଂ ମୋହୋର ତୋଟା ବୋଲି |୨୯୯|

କେତୁ ମହାକେତୁ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ବଳୀ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରବା

ୟେ ଚାରିନ୍ତ ରାଇ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେ ସୁରଦେବା |୩୦୦|

ଆରେ ଆରେ ତୁମ୍ଭେ ଅର୍ଜୁନର ଆଗରେ କହ ଯାଇଂ

ବୋଲିବ ପିତାର ତୋଟା ତୋର ଦହୁଛୁ କିସ ପାଇଂ |୩୦୧|

ବାସବର ଆଗ୍ୟାଂୟେ ସେ ବିଦ୍ୟାଧର ଚାରି

ଦକ୍ଷିଣ ଭାଗେ ଯାଇଂ ଅର୍ଜୁନକୁ ପୁଚ୍ଛା କରି |୩୦୨|

ବାବୁ ତୁ କିମ୍ପାଇରେ ଦହୁଅଛୁ ୟେ ଖାଣ୍ଡବ ବନ

ଆପଣେ ବିଜୟେ କରିଅଛନ୍ତି ମଘବାନ |୩୦୩|

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ଅଟନ୍ତି ଯେ ଅଶାନ୍ତି ଅତ୍ରିପୁତି

ତୁ ଆଡ଼େହୁଅ ଆମ୍ଭେ ନିବାଉଂ ଅଗ୍ନି ଜ୍ୟୋତି |୩୦୪|

ବୋଲଇ ଫାଲଗୁନି ବାହୁଡ଼ନ୍ତୁ ପୁରୁହୂତେ

ମୋତେ ଦାନ ମାଗିଲା ଯେ ଅଗ୍ନି ଦଇବତେ |୩୦୫|

ୟେଥିରେ ପାଇଂ ସେ ମୋତେ ନ ବୋଲନ୍ତି ଦେବରାଜ

ନାସ୍ତି କଲେ ୟେଥି ପାଇବେ ବଡ଼ ଲାଜ |୩୦୬|

ୟେହା ଶୁଣି ବିଦ୍ୟାଧରେ ବୋଇଲେ ତୁ ଇନ୍ଦ୍ରରେ ବିବାଦୀ

ପୁତ୍ର ହୋଇ ନାଶ କରୁଅଛୁଂ ପିତାର ସମ୍ପ୍ରଧି |୩୦୭|

ଯଦ୍ୟପି କୋପ ତୋତେ କରିବେ ଦେବରାଜ

ୟେହିକ୍ଷଣି ଅର୍ଜୁନ ତୁ ଯେ ହୋଇବୁ ପ୍ରାଣତ୍ୟାଜ |୩୦୮|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ବେଳୁଂ ବେଳ କରୁଅଛ ଅଭାବ

ମୋହୋର ଦୋଷ ନାହିଂ ଟି ତୁମ୍ଭେ ଅଗ୍ନିପାନ ହୋଇବ |୩୦୯|

ମୁହିଂ ତୁମ୍ଭନ୍ତୁ ନ ଚିହ୍ନଇ ତୁମ୍ଭେ ପିତାର ହୁଅ କି କି

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ମାଗିଲେ ମୁଂ ତୁମ୍ଭନ୍ତୁ ନ ପାରଇ ରଖି |୩୧୦|

ଶୁଣିଣ କୋପ କଲେ ବାସବ କୁମରେ

ମାନବ ଛାର ହୋଇତୁ ୟେଡ଼େ ଗର୍ବ କହୁ ରେ |୩୧୧|

କରେଣ ପରିଘ ଶହସ୍ରନ୍ତ କୋପେଣ ବୁଲାଇ

ଅର୍ଜୁନ ଉପରକୁ ପଡ଼ିଲେ ବେଗେ ଧାଇଂ |୩୧୨|

ଦେଖିଣ ହସନ୍ତି ଯେ ପାଣ୍ଡବ ଫାଲଗୁନି

କୋପେଣ ବିନ୍ଧିଲା ଯେ ଲାଘବ ଶସ୍ର ଘେନି |୩୧୩|

କାଳାନ୍ତକ ଶର ଯେ ଭେଦିଲେ ଦେହେ ଯାଇଂ

ଚାରି କୁମରେ ବାସବଙ୍କର ପଡ଼ିଲେ ନିମଞ୍ଜାଇ |୩୧୪|

ବାସବ ଅଗ୍ରତେ ଯାଇଂ ନାରଦେ କହିଲେ

ଅର୍ଜୁନ କୋପରେ ତୋହୋର ଚାରି ପୁତ୍ର ନାଶ ଗଲେ |୩୧୫|

ଶୁଣିଣ ବିଷାଦ ଯେ ହେଲେ ଦେବ ଆଖଣ୍ଡଳ

ଆଜ ରେ ପାଣ୍ଡବା ତୋହୋର ପୂରୋଇବି କାଳ |୩୧୬|

ଚମ୍ପାଇ ଚଳାଇଲା ଯେ ଅଇରାବ୍ରତ ନାଗ

ଅର୍ଜୁନ କତିରେ ଯାଇଂ ପ୍ରବେଶ ଅତି ବେଗ |୩୧୭|

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଧର୍ନୁଜୟେ

ବାସବଙ୍କର ଚରଣେ ଭଗତି ବିନୟେ |୩୧୮|

ବାଞ୍ଛା ପ୍ରାପତ ହୋଉ ସର୍ବ କାର୍ଯ୍ୟ ହୋଉ ସିଦ୍ଧି

ଯାହା ବାଞ୍ଛା କରୁ ପ୍ରାପତ ବୋଲଇ ଜମ୍ଭୋଭେଦୀ |୩୧୯|

ଇନ୍ଦ୍ର କଲ୍ୟାଣ କଲେ ଅର୍ଜୁନକୁ ବହନ

ବାବୁ କିମ୍ପେ ଦହନ କରୁଛୁଂ ମୋହୋର ଖାଣ୍ଡବ ବନ |୩୨୦|

ବାବୁ ସତ୍ୟ ଯୁଗେ ବିଷ୍ଣୁ ପାଇଲେ ପ୍ରାଭବ

ଶବରୀନାରାୟଣ ହୋଇଲେ ଆଦିଦେବ |୩୨୧|

ଆକାଶଗଙ୍ଗା କୂଳେ ରଞ୍ଚିଲେ ମଧୁବନ

ୟେଥିରେ ରୋପିଲେ ଆଣି ଅପୂର୍ବ ବୃକ୍ଷମାନ |୩୨୨|

ବାବୁ ୟେହାନ୍ତ ଦହନ କରାଉଛୁଂ କେମନ୍ତେ

ତ୍ରିଦଶ ଦେବତାୟେ କୋପ କରିବେଟି ତୋତେ |୩୨୩|

ଆକାଶଗଙ୍ଗା କୂଳେ ଯେ ଖାଣ୍ଡବ ନାମେ ବନ

ଦେବତାଙ୍କ ତୀର୍ଥ ଯାତ୍ରା ଉଚ୍ଛବ ୟେହୁ ସ୍ଥାନ |୩୨୪|

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଦେବ ଶୁଣ ସହସ୍ରାକ୍ଷ

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ମୋତେ କରାଇଲେ ଦାନ ବାକ୍ୟ |୩୨୫|

କପଟେ ମାଗିଲେ ମୋତେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ରୂପ ଧରି

କିସ ମାଗିବ ବୋଲି ମୁଂ ଜାଣି ସତ୍ୟ କଲି |୩୨୬|

ତଳ ହାଥେ ମାଗିଲେ ମୁଂ ଉପର ହାଥେ ଦାନ ଦିଲି

ୟେମନ୍ତ ବୋଲିଣ ଯେ ସତ୍ୟ ମୁହିଂ କଲି |୩୨୭|

ସତ୍ୟ କରାଇ ମୋତେ ମାଗିଲେ ଖାଣ୍ଡବ ବନ

ମୁହିଂ ନ ଜାଣଇ ୟେ ତୁମ୍ଭର ମଧୁବନ |୩୨୮|

କଷ୍ଟି ଦିଜବର ବୋଲି ସତ୍ୟ ମୁହିଂ କଲି

ଅଗ୍ନିଙ୍କର ଚରିତ ମୁହିଂ ଜାଣି ତ ନୁଆରିଲି |୩୨୯|

ବାସବ ବୋଇଲେ ତୁ ଯେବେ ସତ୍ୟ କଲୁ ବାଳ

ଖାଣ୍ଡବ ବନ ତୋତେ ମାଗିଲା ଅନଳ |୩୩୦|

ବାବୁ ବ୍ରାହ୍ମଣେ ହୋଇଲେ ୟେ ଅତୀୟ ବଡ଼ ଲୋଭୀ

ଯେ ୟେହାକୁ ଆହାର ଦିଅଇ ସେ ତାହାକୁ ପରାଭବି |୩୩୧|

ବାବୁ ଖାଇଲେ ଅତ୍ରିପୁତି ଦିଲେଣ ନ ସୁଝି

ପୃଥୀଯାକ ପାଇଲେ ସେ ଶାନ୍ତି ଯେ ନ ଭଜି |୩୩୨|

ବାବୁ ଧର୍ମେ ଅର୍ଥେ ଶ୍ଵେତ ରାଜା ଦେବ ଯାଗ୍ୟଂ କଲା

ଘୃତ ସମୋଦ୍ରଯାକ ଆଣି ଯାଗ୍ୟଂ କୁଣ୍ଡେ ବରଷିଲା |୩୩୩|

ଶତେକ ଯୋଜନ ଦୀର୍ଘ କୁଣ୍ଡର ସାରିକ୍ଷ

ପ୍ରତି ଶତେ ଯୋଜନ ଯେ ଅଟଇ ପ୍ରତକ୍ଷ |୩୩୪|

ଗଭୀର ଶତେ ଯୋଜନ ଯେ ଅଟଇ ପ୍ରମାଣ

ଯାଗ କୁଣ୍ଡ ୟେପରି ଯେ ଅଟଇ ଭିଆଣ |୩୩୫|

ମେଘନ୍ତ ଶ୍ରୋହା ପ୍ରୋକ୍ଷଣୀ କରି ବିଶିଷ୍ଟ ବରଷିଲା

ଲୋଭେଣ ଚାଣ୍ଡାଳ ମୋଢା ସମସ୍ତ ଭକ୍ଷିଲା |୩୩୬|

ଘୃତ ସମୋଦ୍ରଯାକ ଭକ୍ଷିଲା ସେ ଅଟେ ୟେଡ଼େ ଲୋଭୀ

ମନ୍ଦାଅଗ୍ନି ହୋଇଣ ସେ ବସିଲା ପରାଭବି |୩୩୭|

ମୋତେ ଆସିଣ ମାଗିଲା ଯେ ଅଗ୍ନିରାଜ ମଉଷଧି

ରାଗଣେ ବୋଇଲି ତୋର ନ ତୁଟଇ କିନା ବ୍ୟାଧି |୩୩୮|

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ବାବୁ ୟେ ସତ୍ୟଯୁଗେ ତୋଳାଇ ସେ ଯେ ଆଣିଲା ମୋର ତହିଂ

ତେବେ ବି ଖଣ୍ଡିୟେ ମଉଷଧି ନ ଦିଲଇଂ ମୁହିଂ |୩୩୯|

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗେ ତୋଳାଇ ଆଣିଲା ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ

ତଥାପି ମଉଷଧି ନ ଦିଲଇଂ ତାହାକୁ |୩୪୦|

ଦ୍ଵାପରେ ଆଦିତ୍ୟ ଦେବତାଙ୍କୁ ତୋଳାଇ ଆଣିଲା

ତାହାଙ୍କ ବଚନ ମେଣ୍ଟିଲି ସେ ବାହୁଡ଼ିଣ ଗଲା |୩୪୧|

ଚନ୍ଦ୍ର ବରୁଣ କୁବେର ବୃହସ୍ପତି ଆଦି କରି

ଲାଜ ପାଇ ୟେମାନେ ଗଲେ କ ବାହୁଡ଼ି |୩୪୨|

ବାବୁ ୟେଡ଼େ କାଳେ ଆସି ତୋତେ ପାଇଲା ଭରସା

ପୁଣି ତୋତେ ଦାନ ମାଗି ପୂରୋଇଲା ମନୀଷା |୩୪୩|

ଇନ୍ଦ୍ର ଅର୍ଜୁନର କଥା ହୁଅନ୍ତେଣ ତହିଂ

ପଛୀମାନେ ପଳାବନ୍ତି କୋଳହଳ ହୋଇଂ |୩୪୪|

ଅଗ୍ନି ଡାକ ଦିଲେ ଶୁଣ ହୋ ସର୍ବସାଚୀ

ସତ୍ୟ ଅନ୍ତର ହୋଉଅଛିଟି ପଳାଉଛନ୍ତି ପଛୀ |୩୪୫|

ୟେକ କୀଟ ପତଙ୍ଗ ଗୋଟିୟେ ଯେବେ ଅନ୍ତର ହୋଇଯାଇଂ

ଦିଲାର ଧର୍ମ ତୋତେ ପ୍ରାପତ ନୋହଇ |୩୪୬|

ତୁହି ସେ ପାର୍ଥିବ ଭାରଥେ ଭାରୋଇ ମଲ୍ଲ

ପାଷାଣ ରେଖ ହୋଇବନା ୟେ ତୋହୋର ବୋଲ |୩୪୭|

ଅଗ୍ନିଦେବତାଙ୍କର ବିନୟ ବଚନ ଶୁଣି

ବିନ୍ଧିଲା ନାରାଜ ପାଥ ଗାଣ୍ଡୀମ ଧନୁ ଟାଣି |୩୪୮|

ଅନେକ ପଛୀ ଯେ ପଳାଇ ଯାଉଥିଲେ

ଅର୍ଜୁନର ଶରାଘାତରେ ସମସ୍ତେ ଅଗ୍ନିରେ ପଡ଼ିଲେ |୩୪୯|

ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଇଲେ ତୁ ଦିଲୁ ଖାଇଲାତ ଅଗ୍ନି

ସଂକଳ୍ପ ପୂରିଲାତ ୟେବେ ଯାଅ ତୁ ଫାଲଗୁନି |୩୫୦|

ମୁହିଂ ଅଗ୍ନିଙ୍କି ଲିଭାଇବି ଶୁଣ ହୋ ଅରଜୁନ

ବାରଶତ ଯୋଜନ ତୋଟା ହୋଇଲାନି ଦହନ |୩୫୧|

ବୋଲଇ ଫାଲଗୁନି ଶୁଣିଲଟି କି ତାତ

ଚଢେଇ ଛାର ଗୋଟିକି ବୋଲଇ ୟେମନ୍ତ |୩୫୨|

ଭୋ ଅମରାଧିନାଥ ଚରଣେ ତୋର ସେବା

କଥା ନ ରୁହାଅ ସ୍ଵାମୀ ବାହୁଡ଼ି ୟେଥେଂ ଯିବା |୩୫୩|

ଐରାବତ ପିଠିରୁ ଉତୁରିଲେ ସୁନାଶୀର

ଅର୍ଜୁନ ହାତ ଧରି ପଶିଲେ ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଭିତର |୩୫୪|

ବାବୁ ଯେବଣ ଯେବଣ ପଦାର୍ଥମାନ ହେଉଛି ଦହିଜ

ତାହା ତୋତେ ଚିହ୍ନାଇ ଦେବା ରେ ଆତ୍ମଜ |୩୫୫|

ଖାଣ୍ଡବ ବନରେ ଯେ ପଶିଲେ ଅମରାଧି

ପ୍ରଥମେ ଅର୍ଜୁନକୁ ଦେଖାଇଲେ ବିଷଲ୍ୟକରଣୀ ମଉଷଧି |୩୫୬|

ବାବୁ ରାମ ରାବଣ ଯୁଦ୍ଧ ହୋଇଲା ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ

ଲକ୍ଷ୍ମଣକୁ ରାବଣ ମାଇଲା ବ୍ରହ୍ମଶକ୍ତି ଶରେ |୩୫୭|

ପଚିଶ ଯୂଥପତି ପଞ୍ଚଶପଦ୍ମ ସେନା

ଅଷ୍ଟାଦଶ ପଦ୍ମ ବାନର ପଡ଼ିଲେ ସନ୍ୟ ଅକଳନା |୩୫୮|

ବାବୁ ପତ୍ର ଗୋଟିୟେ ଆସି ୟେଥୁଂ ହନୁମନ୍ତ ନେଲେ

ପବନ ଆଡ଼େ ପତ୍ର ଗଳିଲେ ସମସ୍ତେ ଜୀବନ ପାଇଲେ |୩୫୯|

ବାବୁ ଲକ୍ଷେ ଶିର ରାବଣ ଯେ ଉପୁଜିଲା

ଶୂଳ ଶକତି ଘେନି ସେ ଲକ୍ଷ୍ମଣକୁ ମାଇଲା |୩୬୦|

ଅନେକ ରୁକ୍ଷ ହରିବଳ ଘେନି ପଡ଼ିଲା ଲକ୍ଷ୍ମଣ

ହନୁମନ୍ତ ପଶିଲା ଆସି ୟେହି ତୋଟାୟେଣ |୩୬୧|

ବିଷଲ୍ୟକରଣୀ ମଉଷଧି ୟେହି ବୃକ୍ଷ ଗୋଟି

ତାର ମୂଳୁଂ ହନୁ ନେଲା ଶିକଡ଼ ପାଣି ଫୁଟି |୩୬୨|

କୋମଣ୍ଡଳୁଂ ପାଣି ନେଇ ସିଞ୍ଚିଲା ତଡ଼ତି

ପଞ୍ଚାଶ କାଠି ସନ୍ୟ ଘେନି ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଉଠି ବ୍ରତି |୩୬୩|

ବାବୁ ପ୍ରଳୟ ଅନ୍ତେ ରାବାୟଣେକ ହୋଇଲା

ଅହିବ୍ରତେକ ଶିର ହୋଇ ରାବଣେକ ଉପୁଜିଲା |୩୬୪|

ଲକ୍ଷ୍ମଣକୁ ମଆଲା ଯେ ଅମୋହ ଶକତି

ସେ ଶର ବାଜି ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଯେ ପଡ଼ିଲାକ କ୍ଷିତି |୩୬୫|

ମଉଷଧି ନେମାକୁ ହନୁ ୟେଥକୁ ଅଇଲା

ୟେହୁ ମଉଷଧି ନିଅନ୍ତେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ବ୍ରତିଲା |୩୬୬|

ଆବର ଆସୁ ବାବୁ ଦୋଖାଇ ବାସୁ ବୃକ୍ଷ ଗୋଟିୟେ

ମୃତୁସଞ୍ଜୀବନୀୟେ ବୃକ୍ଷର ନାମ ହୋୟେ |୩୬୭|

ବାବୁ ହନୁମନ୍ତ ୟେଥୁ ପୁଷ୍ୟ ଗୋଟିୟେକ ନେଲା

ସବୁଙ୍କର ନାଶାପୁଟେ ନେଇଣ ସୁଂଘାଇଲା |୩୬୮|

ସେ ରାମର ବଳ ସବୁହିଂ ଜୀଇଂଲେ

ରାମର ଆଗ୍ୟାଂରେ ହନୁମନ୍ତ ପୁଷ୍ୟ ଥୋଇଗଲେ |୩୬୯|

ସେହିମତି ଅଛି ସେ ଯେ ଅମଳାନ ପୁଷ୍ୟ ଗୋଟି

ଗନ୍ଧ ଆମୋଦନ୍ତେ ସମସ୍ତେହେଂ ସନ୍ୟ ବ୍ରତି ଉଠି |୩୭୦|

ବାବୁ ପ୍ରଳୟ ଅନ୍ତରେ ରାବାୟଣେକ ହୋଇଲା

ସହଶ୍ରେ ଶିର ହୋଇ ରାବଣେକ ଉପୁଜିଲା |୩୭୧|

ରାବଣେକ ହୋଇ କରଇ ଅନୀତି

ଶ୍ରୀରାମ ସୀତା ଲକ୍ଷ୍ମଣ ମଞ୍ଚେଣ ଉତପତି |୩୭୨|

ସହଶ୍ରେ ଶିର ରାବଣ ପୁଣ ହରିନେଲା ସୀତା

ରାବଣ ତୁଲେ ଯୁଦ୍ଧ କଲେ ଲକ୍ଷ୍ଣଣ ରଘୁନାଥା |୩୭୩|

ରାବଣ ଲକ୍ଷ୍ଣଣକୁ ମାଇଲା ବ୍ରହ୍ମଶକତି

ବାନର ବଳ ପଡ଼ିଲେ ଯୋଜନେକ ପ୍ରତି |୩୭୪|

ପୁଣି ହନୁମନ୍ତ ମଉଷଧି ନେମାକୁ ଅଇଲା ୟେଥକୁ

ଶ୍ରୀରାମର ଦୂତ ବୋଲି ଚିହ୍ନିଥାଉ ତାଙ୍କୁ |୩୭୫|

ଆବର ଦେଖାଇଲେ ସାମାନ୍ୟ ବୃକ୍ଷ ଗୋଟି

ପ୍ରାଣତାରଣ ବୋଲି ୟେ ବୃକ୍ଷ ନାମ ହେଟି |୩୭୬|

ବାବୁ ହନୁମନ୍ତ ୟେଥୁଂ ଛେଲି ଖଣ୍ଡିୟେ ନେଲା

ବାଟି ଲଗାବନ୍ତେ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ଉଠିଣ ବସିଲା |୩୭୭|

ୟେ ମଉଷଧିମାନଙ୍କର ୟେସନ ମହିମା

ଯେତେ ଦୂରେ ପବନ ଲାଗଇ ରୋଗ ବ୍ୟାଧି ନ ପାରଇ ସିନା |୩୭୮|

ବାବୁ ବୃଦ୍ଧନାଶେନୀ ବୋଲି ୟେକ ବୃକ୍ଷ ଗୋଟିୟେ

ପାଚିଲା କେଶ କଞ୍ଚା ହୋଅଇ ୟେଥୁଂ ପିଇଲେ ପାଣି ଫୁଟିୟେ |୩୭୯|

ବାବୁ ରୋଗ ନାଶିନୀ ବୋଲି ୟେ ବୃକ୍ଷ ମଉଷଧି

ୟେଥୁଂ ପାଣି ପିଇଲେ ତୁଟଇ ବାତପିତ ଶଳିସମା ନାନା ବ୍ୟାଧି |୩୮୦|

ବାବୁ ଯୁଗନାଶନ ବୋଲି ୟେହୁ ବୃକ୍ଷ ଗୋଟି

ସ୍ନାହାନ କରି ପାଣି ପିଇବ ପାଣି ଫୁଟି |୩୮୧|

ଶରୀର ନୋହିବ ୟେ ପକ୍ଵ ଗଳିତଇ

ୟେକା ଯୋଗେ ପାନ କଲେ ଚାରିଯୁଗେ ବ୍ରତଇ |୩୮୨|

ବାବୁ ୟେ ବୃକ୍ଷ ଗୋଟି ଯେ ସନ୍ତାନ ଉଦ୍ୟାନ

ୟେଥୁଂ ଫଳ ଗୋଟିୟେ ଭକ୍ଷିବ ତୁଳ ସଂକରାନ୍ତି ଦିନ |୩୮୩|

କାମଦେବ ପ୍ରାୟେ ଉପୁଜିବ ପୁତ୍ର

ଅପୁତ୍ରିକ ଜନ୍ମ ଫିଟଇ ଜନ୍ମ ସାତ |୩୮୪|

ବାବୁ କ୍ଳେଶନାଶନ ୟେକ ବୃକ୍ଷ ଗୋଟି

ଶରୀରେ ଲେପନ କରିବ ୟେଥିରେ ମୂଳ ବାଟି |୩୮୫|

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ନୋହଇ ସେ ଗର୍ଭ କଷ୍ଟି

ୟେଥିର ପାଣି ପିଇଲେ ହୁଅଇ ପୁତ୍ର ଗୋଟି |୩୮୬|

ଗଳିତ କୋଷ୍ଠ ବ୍ୟାଧି ଯାୟେ ୟେହାର ପ୍ରସାଦେ ଫିଟି

ନାନା ରୋଗ ନାଶଇ ୟେଥିରେ ଖାଇଲେ ବକଳ ଗୋଟି |୩୮୭|

କଣୟବିନ୍ଦୁ ବୋଲି ୟେକଇ ବୃକ୍ଷ ଗୋଟି

ଶତେ ଭାର ନିତ୍ୟେ ତହିଂ କନକ ପୁଷ୍ୟ ଫୁଟି |୩୮୮|

ବାବୁ ଅନଳ ଅମୃତ ବୋଲି ବୃକ୍ଷଙ୍କର ନାମ

ଅନେଳ ନ ପୋଡଇ ୟେହା ଶରୀରେ କଲେ ଲେପନ |୩୮୯|

ବାବୁ ବାଳତରୁଣ ବୋଲି କରି ୟେକ ବୃକ୍ଷ ଗୋଟିୟେ

ଅକ୍ଷୟ ତୃତୀୟା ଦିନ ଭକ୍ଷିବ ପତ୍ର ଗୋଟିୟେ |୩୯୦|

ମନୁର ପରିଯନ୍ତେ ଶରୀର ଗୋଟି ଥାଇ

ପଚିଶ ବରଷ ପ୍ରାୟେ ସେ ପୁରୁଷ ଦିଶଇ |୩୯୧|

ବାବୁ ମୋହନ ବୋଲି କରି ୟେକ ଲତା ଗୋଟି

କ୍ଷୀର ଖଣ୍ଡିୟେ ୟେଥୁଂ କପାଳେ ଦେବା ଫୁଟି |୩୯୨|

ଗମନ୍ତେ ଶୁଭଯୋଗ ଚାଲନ୍ତେଣ ସୋହଇ

ଦେବ ଦାନବନ୍ତ ଆଦି କରି ସମସ୍ତ ମୋହି ପାଇ |୩୯୩|

ବାବୁ ବିନ୍ଦୁଧାରଣ ବୋଲି କରି ୟେକ ବୃକ୍ଷ ଗୋଟି

ଶିଖଡ଼ ଖଣ୍ଡିୟେ ୟେଥୁଂ କରିବା ବିଦ ଗୋଟି |୩୯୪|

ସହସ୍ରେ ଯୁବତୀ ବାବୁ ରମଣ କରିବ

ସେ ପୁରୁଷ ତହୁଂ ଅମୋହ ରେତ ନ ଖସିବ |୩୯୫|

ବାବୁ ୟେ ବୃକ୍ଷ ଗୋଟି ଯେ କାମିନୀବସନ୍ତ

ସ୍ତିରୀଜନମାନଙ୍କୁ ୟେ ବଡ଼ାଇ ପଦାର୍ଥ |୩୯୬|

ୟେଥିରୁଂ କ୍ଷୀର ଟୋପିୟେ ନାରୀ ଲଗାଇବେ କପାଳେ

ଯୁବା ପୁରୁଷକୁ ବଶ କରିବ ବୃଦ୍ଧକାଳେ |୩୯୭|

ବାବୁ ଉଦ୍ଦାଳେକ ବୋଲି ଯେ ୟେକ ବୃକ୍ଷ ଗୋଟିୟେ

ରାତ୍ରକାଳେ ଫୁଟଇ ୟେକା ପୁଷ୍ୟ ଗୋଟିୟେ |୩୯୮|

ସେ ପୁଷ୍ୟ ଦିଶଇ ଯେ ବାଳ ଅର୍କ ପ୍ରାୟେ

ରାତ୍ରକାଳେ ଦିଶଇ ଦିବସର ପ୍ରାୟେ |୩୯୯|

ଅର୍ଜୁନର ହାଥ ଧରି ଦେଖାନ୍ତି ଆଖଣ୍ଡଳ

ଦେବତାୟେ ତପ କରନ୍ତି ୟେ ଅମଳାନ ବୃକ୍ଷର ତଳ |୪୦୦|

ବାବୁ ସିଦ୍ଧକଳ୍ପ ବୋଲି ୟେକ ବୃକ୍ଷ ଗୋଟିୟେ

ତୁଳ ସଂକରାନ୍ତି ଦିନ ୟେଥୁଂ ପିଇବା ପାଣି ଫୁଟିୟେ |୪୦୧|

ସମ୍ଵକ୍ଷର ପରିଯନ୍ତେ ନ ଲାଗଇ କ୍ଷୁଧା

ଭୋକ ଶୋକ ମୂତ୍ର ମଳ ବ୍ୟାଧି ନ ଲାଗଇ ବାଧା |୪୦୨|

ଆରେ ବାବୁ ଅର୍ଜୁନ ଦହନ କରାଇଲୁ ୟେହୁ ବନ

ଦେବତାଙ୍କର ଅଶ୍ରଦ୍ଧା ତୋତେ ହୋଇବ ଅର୍ଜୁନ |୪୦୩|

ବାବୁ ଯେତେକ ଦହନ ହୋଇବାର ତ ହୋଇଲା

ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କର ମନ୍ଦାଅଗ୍ନି ପାରଗଲା |୪୦୪|

ତୁ ୟେବେ ୟେଥୁଂ ଅନ୍ତର ହୋଇ ଯାଅ ଫାଲଗୁନି

ମୁହିଂ ଲିଭାଇବି ଆଉ ବନ ନ ଧସୁଂ ବହନି |୪୦୫|

ବାବୁରେ ଅଶୀ ଲକ୍ଷ ବୃକ୍ଷ ୟେଥି ଅଛଇ ଚନ୍ଦନ

ତିନି ମର୍ଭୁତ ଅଛଇ ଅଗର ହାଦେ ପୁଣ |୪୦୬|

ବାବୁ କସ୍ତୁରୀ ଜୁଆଦ ଅନେକ ଛନ୍ତି ଜୀବ

ୟେମାନ ଅଛି ରେ ବାବୁ ଜାଣ ଦଶ ଖର୍ବ |୪୦୭|

ଅର୍ଜୁନ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇଲା ବାସବର ବୋଲ ଶୁଣି

ସ୍ଵାମୀ ବଧିର ଶୁଣଇ କି କମ୍ଵୁରସ ବାଣୀ |୪୦୮|

ଭୋ ଦେବ ମୋହୋର ବେଳେ ନୁହଇ କିଛି କାର୍ଯ୍ୟ

ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କୁ ଯାଇଂ ତୁସ୍ତି କରିବା ଦେବରାଜ |୪୦୯|

ଅର୍ଜୁନକୁ ଘେନି ଯେ ଚଳନ୍ତି ମଘବା

ଦେଖିଲେ ଅଗ୍ନିର ତେଜ ଦିଶଇ ଦିବ୍ୟ ପ୍ରଭା |୪୧୦|

ଅନେକ ମଉଷଧି ଅନେକ ପଦାର୍ଥ ଖାଇ

କାଳାନଳ ବହନି ଯେ ପଡୁଅଛି ଧାଇଂ |୪୧୧|

ଅଗ୍ନିର ତେଜ ଯହୁଂ ଅନେକ ଦେଖିଲେ

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇଣ ସୁତିଲେ |୪୧୨|

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ବଶ୍ୟାନର କାଳାନଳ ଅନଳ

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ମହା ପିଙ୍ଗଳ ଜାଳ |୪୧୩|

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ମହା ଭୀଷ୍ମରୂପୀ

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ମହା ବିଶ୍ଵବ୍ୟାପୀ |୪୧୪|

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ମହା ଜ୍ୟୋତି ଅନଳ

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ଦହନ ସୟଳ |୪୧୫|

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ଅଶାନ୍ତି ଅମୂର୍ତ୍ତି

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ଉପନ ହସ୍ତ ଜ୍ୟୋତି |୪୧୬|

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ବଶ୍ୟାନର ଅଟୁ କାମରୂପୀ

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ନୁହସି ବଡ କୋପୀ |୪୧୭|

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ସକଳ ପୁରେ ପଶୁ

ଥାପିତ ଦ୍ରବ୍ୟନ୍ତ ତୁହି ସେ କରୁ ଧୂଳି ପାଶୁଂ |୪୧୮|

ଦେବ ଦାନବେ ଯେ ମାନବ ଆଦି କରି

ତୋହୋର ଉତିଷ୍ଠ ଦେବ ଆହାର ସବୁଙ୍କରି |୪୧୯|

ଆଦି କର୍ମେଣ ଯେ ଥାପିତ ଦେବ ତୁହି

ଯେ ତୋତେ ଥାପଇ ତାହାକୁ ତୁହି ମୋହି |୪୨୦|

ଦକ୍ଷ ଯାଗ୍ୟଂ କଲା ଦେଖିଲା ତୋହୋର ତେଜ ମୃତ୍ତି

ଡରେଣ ସ୍ଵାହା ସ୍ଵଧା କନ୍ୟା ତୋତେ ଦିଲା ପ୍ରଜାପତି |୪୨୧|

ୟେମନ୍ତେ ପାର ଯେ ନ ଗଲା ଯାଗ୍ୟଂକାଳେ

ଉମାର ଝିଂଘାସେ ଯେ ଧଂସିଲୁ ସୁଢ଼ଳେ |୪୨୨|

କୋପେଣ ପ୍ରଜାପତି ଯେ ଦିଲା ତୋତେ ଶାପ୍ୟ

ଯାଅ ତୁ ଖାର ପାଉଂଶରେ ହୋଇଥାଅ ଗୋପ୍ୟ |୪୨୩|

ଚିତା ଅନଳେ ତୁହି ସେ ପ୍ରାଣ ତେଜ

ଅଖାଇଜ ଖାଇଜ ସବୁ କର ତୁ ଦହିଜ୍ୟ |୪୨୪|

ସ୍ଵାହା ସ୍ଵଧା ବାକ୍ୟମାନ ସମାଧି ଜପମନ୍ତ୍ର

ୟେ କଥାମାନ ତୁହି ବିଚାରୁ ତଦନ୍ତ |୪୨୫|

ବଶ୍ୟାନର ନାଥ ତୁ ଅଭୟେ ଦୋହୋରା

ସମସ୍ତ ଦହନ ନାଥ ତୁହି ସେ ୟେକ ଶୂରା |୪୨୬|

ଶୁଭ ଅଶୁଭେ ଅଭୟ ମଙ୍ଗଳ ତୁହି ନାଥା

ଗ୍ୟାନ ଧ୍ୟାନ ଦେବ ସକଳ ତୁହି ଚିନ୍ତା |୪୨୭|

ଆଦି ଅନାଦି ତୁ ଅକ୍ଷୟାନ୍ତ ପୁରୁଷ

ସକଳ ଦହିଜ କରୁ ସକଳ ଗର୍ଭେ ବାସ |୪୨୮|

ପରମ ବ୍ରହ୍ମ ତୁ ଅଟୁସି ଅନାଦି

ସକଳ ଦର୍ପ ଧଂସିବାକୁ ତୁହି ସେ ଅଟୁ ଆଦି |୪୨୯|

ଅପାର ଆହାରେଣ ଦି’ ଗୁଣ ତୋର ଜ୍ୟୋତି

ଅନୁବ୍ରତେ ଭୋଜନେ ଅଶାନ୍ତି ଅତ୍ରିପୁତି |୪୩୦|

ସ୍ଵାହାର ବଲ୍ଲଭ ତୁ ସ୍ଵଧାର ପ୍ରାଣଗୁରୁ

ବଦନ୍ତି ସାରୋଳ ଦାସ ବଶ୍ୟାନର ଦୟାକରୁ |୪୩୧|

ଅନେକ ତୁସ୍ତି ଯେ କଲେ ଆଖଣ୍ଡଳେ

ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇଲେ ଅଗ୍ନିର ପାଦତଳେ |୪୩୨|। ୧୦୩୯ ।|

ଶୁଣ ହୋ ବଇବସୁତ ମନୁ ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ସେ କାଳାନଳ ଦେବତା ନୋହିଲାକ ଶାନ୍ତି |୧|

ଦିଗୁଣ ତେଜେ ବ୍ୟାପିଲା ସେ ମଉଷଧିର ଆପ୍ୟାନେ

ଭୟ କରି ଘୁଞ୍ଚି ପଳାଇଲେ ମଘବାନେ |୨|

ଅଗ୍ନିରୁ ଅଶାନ୍ତି ଦେଖି କୋପ କଲେ ମଘବାନ

ବ୍ରହ୍ମ ଦଇବତ ପୁରୁଷ ହୋଇ ତୋର ଅଶାନ୍ତି ୟେସନ |୩|

ମୋହୋର ବିନୟ ଯେବେ ନ ଘେନିଲୁ ଭଗତି

ଆବର କାହା ବୋଲେ ତୁହି ହୋଇବୁ ଶାନ୍ତ ମୂର୍ତ୍ତି |୪|

ମୋହୋର ଶାପ୍ୟ ତୋତେ ପ୍ରତକ୍ଷେଣ ହୋଉ

ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ପଣେ ତୋର ସର୍ବଦା ଦିନ ଯାଉ |୫|

ୟେଡ଼େ ବୋଲି ବାହୁଡ଼ିଲେ ଦେବ ପୁରନ୍ଦର

ଅର୍ଜୁନର ମୁଖ ଚାହିଂ ବୋଲନ୍ତି କୋପଭର |୬|

ଆରେ ଆରେ ଅଗ୍ନି ଛାରବେଳେ କି ମୋହୋର ତୋଟା ହୋୟେ ଧଂସି

ତିନି ଯୁଗ ହୋଇଲା ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି ହୋଇଅଛି ବସି |୭|

ଆରେ ତୁ ଯେ ଯଥାର୍ଥେ ଅଟୁନା ମୋହୋର ବଇରି

ତୁ ସେ ନାଶକଲୁ ମୋର ଆକାଶର ଶିରୀ |୮|

ୟେହିକ୍ଷଣି ତୁ ରେ ଆଡ଼େ ହୋଇଗଲେ

ନିମିଷକେ ଅଗ୍ନି ଲିଭାଇବି ମେଘନ୍ତ ବୋଇଲେ |୯|

ତୋହୋର ମୁଖ ଚାହିଂ ସରିଲା ମୋର ବୁଦ୍ଧି

କହୁଂ କହୁଂ କୋପ ଯେ ବଢିଲା ଜମ୍ଭୋଭେଦୀ |୧୦|

ଆରେ ପୁତ୍ର ହୋଇ ୟେଡ଼େ ବଡ଼ ଦୁଷ୍ଟପଣ କଲେ

ପାତକ ନ ଲାଗଇ ସେ ପୁତ୍ରନ୍ତ ନାଶ କଲେ |୧୧|

ବାସବର ବଚନେ ବୋଲଇ ଧର୍ନୁଜୟେ

ବୁଦ୍ଧି ହରାଇଲେ ତାତ ଆବର କିସ ଯେ ଉପାୟେ |୧୨|

କୋପେଣ କାଳାନଳ ହେଲେ ଦେବ ଆଖଣ୍ଡଳ

ଆଜ ରେ ପାଣ୍ଡବା ତୋର ପୂରିଲାନି କାଳ |୧୩|

ହସ୍ତେଣ ଘେନିଛନ୍ତି ବଜ୍ର ମୁଦୁଗର

ରାଗେଣ ନେଇ ପିଟିଲେ ପାଥର ଉପର |୧୪|

ଶତ୍ରୁପଣ ଯେବେ ତୁହି କଲୁରେ ଫାଲଗୁନି

ତୋତେ ନାଶ କଲେ ସେ ନିଭାଇବି ବହନି |୧୫|

ଅଗ୍ନି ଦେବତାୟେ ଅର୍ଜୁନକୁ ଦେଇଛନ୍ତି ବଜ୍ର ମୁଦୁଗର ଗୋଟି

ବାସବର ବଜ୍ର ଅର୍ଜୁନର ଦେହେ ପଡ଼ିଗଲା ତୁଟି |୧୬|

କୋପେଣ ପ୍ରଜ୍ଵଳିତ ହୋଇ ଅମରାଧିନାଥେ

ତକ୍ଷଣେ ଅଜଙ୍ଗ ଧନୁ ଇନ୍ଦ୍ର ଯେ ଧଇଲେ ବାମ ହାଥେ |୧୭|

ଲକ୍ଷେକ ନାରାଜ ବାସବ ଗୁଣରେ ବସାଇ

ଅର୍ଜୁନ ଉପରକୁ ଦେବ ବିନ୍ଧିଲେ ନିଠାଇ |୧୮|

ଅବିଚ୍ଛନ୍ନେ ବାଣ ଯେ ପଡ଼ଇ ଅର୍ଜୁନ ଉପର

ବଜ୍ରଘୋଟ ସ୍ନେହାରେ ପଡି ସମସ୍ତେ ହୋଇଲେ ଚୂର |୧୯|

ଅର୍ଜୁନ ନାମ ଧରି ଡାକ ଦିଲେ ବଶ୍ୟାନରେ

ବାବୁ ସର୍ପମାନେ ପଶୁଛନ୍ତି ବିମ୍ଵର ଭିତରେ |୨୦|

ଇନ୍ଦ୍ରେଣ ସମର ଯେ କରଇ ଫାଲଗୁନି

ଭୂମିକି ବିନ୍ଧିଲା ବୀର ନାରାଜ ଲକ୍ଷେ ତିନି |୨୧|

ସର୍ପ ମଣ୍ଡୁକୀ ଇନ୍ଦୁରେ ଯେ ବିମ୍ଵରେ ପଶୁଥିଲେ

ଅର୍ଜୁନ ଶରଘାତେ ଅଗ୍ନିରେଣ ସମସ୍ତେ ଛିଡ଼ିଣ ପଡିଲେ |୨୨|

ଅନିର୍ଯ୍ୟାପ ଶହସ୍ର ମାଇଲେ ପୁରନ୍ଦର

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ତାତ ନ କର ସମର |୨୩|

ପିତା ପୁତ୍ରେ କି ସମର ବେଳେକ ଯାଅ ଘୁଞ୍ଚି

ତୋଟା ଧଂସ ଗଲାନି ଆବର କିସ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି |୨୪|

ବାସବ ବୋଇଲେ ରେ ତୋତେ ନାଶ କଲେ

ଖାଣ୍ଡବ ବନର ଦୁଖ ପାଶୋରିବି ଭଲେ |୨୫|

ଆକ୍ରେଷିଣ ଧନୁ ଧଇଲେ ମଘବା

ପରଶୁ କୋଠାର ଯେ ମାଇଲେ ଇନ୍ଦ୍ରଦେବା |୨୬|

ଅର୍ଜୁନ ସାକ୍ଷୀ କରଇ ଦଶଦିଗପାଳମାନଙ୍କୁ

ପିତା ବଧ ଦୋଷ ହାଦେ ନ ଲାଗଇଟି ମୁକୁ |୨୭|

ୟେତେକ ବୋଲିଣ ସେ ଯେ ବାସବର ବଳା

ଗାଣ୍ଡୀମ ଧନୁ ଧରିଣ ସେ ତେଜ ଅନର୍ଗଳା |୨୮|

ମୋହନା ଶର ତାକୁ ଦେଇଅଛନ୍ତି ବହନି

ଆକ୍ରେଷି ବିନ୍ଧିଲା ତାହା ସେ ବୀର ଫାଲଗୁନି |୨୯|

ବାସବର ତୁଲେ ଅନେକ ଗର୍ନ୍ଧବ ଯେ ଥିଲେ

ମୋହନା ଶରଘାତେ ସମସ୍ତେ ନିମଜ୍ଜିଲେ |୩୦|

ପଡ଼ିଲେ ଗନ୍ଧର୍ବବଳ ଗଙ୍ଗାକୂଳ ମାଡ଼ି

ତାହା ଦେଖି ବାସବ ଦେବତା ବିନ୍ଧିଲେ ଓପ୍ରୋଧ ଛାଡ଼ି |୩୧|

କୃତାନ୍ତେକ ଶର ଘେନିଣ ଦେବରାୟେ

ମହା ଭୀଷ୍ମ ରୂପେ ଭେଦିଲେ ଯେ ଅର୍ଜୁନର କାୟେ |୩୨|

କାଳମେଘ ପ୍ରାୟେ ଦିଶନ୍ତି ସସ୍ରଯୋନି

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଅନ୍ଧାର ହୋଇଲା ସେ କାଳକୃତାନ୍ତକ ତେଜମୂର୍ତ୍ତି ଘେନି |୩୩|

ଦେଖିଣ ବିଚାର କରଇ ବୀର ଫାଲଗୁନି

ସାଧୁ ମହିମା ତାତ ତୁମ୍ଭର ଅଟଇ ଧନି ଧନି |୩୪|

ସୂର୍ଯ୍ୟାବ୍ରତେକ ଶର ମାଇଲା ସର୍ବସାଚୀ

ବାସବର ଶରୀର ବିକୋତିଲା ବିବତ୍ସି |୩୫|

ବାସବ ଦେବତାକୁ ତ୍ରାସ ଲାଗିଲା ତାହା ଦେଖି

ପୃଥୀଭେଦି ଶର ମାଇଲା ବାସବ ଓପ୍ରୋଧ ଉପେଖି |୩୬|

ୟେକା ଶହସ୍ର ଭେଦିଲା ଶୂନ୍ୟ ଭୁବନଯାକେ

ଅର୍ଜୁନହିଂ ସାମରଥ ରହିବାକୁ ୟେକେ |୩୭|

କୋପେଣ ନାରାଜ ଯେ ବିନ୍ଧଇ ଅର୍ଜୁନ

ପଶୁପତ୍ର ଶର ପାଥ କଲାକ ସନ୍ଧାନ |୩୮|

ଉଡ଼ଇ ନାରାଜ ଯେ ବିଜୁଳି ତେଜ ଜାଣି

ବାସବର ଶରମାନ ଛେଦଇ ବୀର ମଣି |୩୯|

ଦେଖିଣ ପ୍ରଜ୍ଵଳିତ ହୋଇଲେ ମଘବା

ନିର୍ଘାତ ବାଣ ମାଇଲେ ସୁରରାଜ ଦେବା |୪୦|

କ୍ଷଣେକ ବିଶ୍ରାମ ନାହିଂ ହୋଇଲା ସମର

ପିତା ପୁତ୍ର ସମର ଯେ ହୋଇଲା ମହାଘୋର |୪୧|

ବାସବ ଦେବତା ଯହୁଂ ଦୋଖିଲେ ସମର ଅବିଶ୍ରାମ

ତ୍ରିପଣ୍ଡ ଗଳିତ ଯେ ବହଇ ମହାଘୃମ |୪୨|

ପିତାର ଶ୍ରମ ଦେଖିଣ ଅଙ୍ଗାରପନ୍ନଙ୍ଗ

ଶତସହସ୍ରବଳ ଧନୁ ଧରି ଉଭା ଅର୍ଜୁନର ଆଗ |୪୩|

ଆରେ ରେ ପାଣ୍ଡବା ବୋଲି ଉଚ୍ଚସ୍ଵରେ ଡାକି

ଅର୍ଜୁନର ପ୍ରାଣତ୍ୟାଜ ହେଉଅଛି ତୁମ୍ଭେ ଦିଗପାଳମାନେ
ହୋଇଥାଅ ସାଖି |୪୪|

ସହସ୍ରେ ନାରାଜ ପୂରୋଇ ତେଜ ଅନର୍ଗଳ ଜାଣି

ଅର୍ଜୁନକୁ ନିରୋଧିଲା ବାସବ କୁମରମଣି |୪୫|

ନାରାଜ ପୂରାବନ୍ତେଣ ତହିଂ ଦେଖଇ ସର୍ବସାଚୀ

ଆକାଶ ସମ୍ପ୍ରଧି ସରିବ ମୋତେ ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟେ ହୋଇବ ବାଚି |୪୬|

ପଶୁପତ୍ର ଶର ଈଶ୍ଵରଙ୍କର ଦିଲା

ଯେବଣ ଶର ଘେନି ଦେବ ଅନ୍ଧକେ ବିଧଂସିଲା |୪୭|

ସେ ଶର ଘେନିଣ ପେଷଇ ଫାଲଗୁନି

ଅଙ୍ଗାରପନ୍ନଙ୍ଗ ପଡିଲା ଅସାଷ୍ଟମ କାୟ ଘେନି |୪୮|

ଅଙ୍ଗାରପନ୍ନଙ୍ଗ ହତ ଶୁଭିଲା ସ୍ଵର୍ଗେ ବାଣୀ

ମହାନାଗ ଆରୋହି ବିଜେ କଲେ ବଜ୍ରପାଣି |୪୯|

ଅର୍ଜୁନକୁ ଶହସ୍ର ବିନ୍ଧିଲେ ମଘବାନ

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ବୋଲଇ କୁମର ଜୟସେନ |୫୦|

ଜୟସେନ ବୋଇଲା ସ୍ଵାମୀ ସାଂଗ୍ରାମେ ଆସି ପଡ଼ିଲା ସନ୍ଦେହ

ଅଗ୍ନିଙ୍କର ନିମନ୍ତେ ଅର୍ଜୁନ ଛାଡ଼ିଲାକ ମୋହ |୫୧|

କ୍ଷଣେକ ସାଂଗ୍ରାମ ଦେବ କରିବାକ ଘୁଞ୍ଚି

ଜୟସେନ ସାଂଗ୍ରାମ ଆବୋରିଲା ସର୍ବସାଚୀ |୫୨|

ୟେଣେ ବଶ୍ୟାନର ହାକ ଦିଅନ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ଫାଲଗୁନି

ମଣିନାଗ ପଳାଉଛି ତାହାର ବଂଶଯାକ ଘେନି |୫୩|

ଣୁଣିକରି ନାରାଜ ବିନ୍ଧିଲା ବୀର ପାଥ

ଅଗ୍ନିରେ ଛେଦି ପକାଇଲେ ସେ ନାଗମାନନ୍ତ |୫୪|

କଦ୍ରୂର ନନ୍ଦନ ଜାଣ ଅଟଇ ଉଡ଼ଙ୍ଗ

ଉଡ଼ଙ୍ଗର ନନ୍ଦନ ଯେ ଅଟଇ ମଣିନାଗ |୫୫|

ୟେହାର ନନ୍ଦନ ଯେ ସାଦ୍ରୋଳ ଉଡ଼ଙ୍ଗ

ସାଦ୍ରୋଳ ନନ୍ଦନ ନିରାଳ ମହାନାଗ |୫୬|

ବିରାଳର ନନ୍ଦନ ଯେ ସର୍ପ କୁରାଳାଙ୍ଗ

କୁରାଳାଙ୍ଗର ନନ୍ଦନ ଅଟଇ ମଳଙ୍ଗ |୫୭|

ୟେହାର ନନ୍ଦନ ସର୍ପ କୁଳାକ୍ଷ

କୁଳାକ୍ଷର ନନ୍ଦନ ଅଟଇ ବିଡ଼ାଳାକ୍ଷ |୫୮|

ୟେହାର ନନ୍ଦନ ଯେ ସର୍ପ ଆର୍ଦ୍ରାବଳୀ

ମହାପ୍ରତାପୀ ସେ ଆର୍ଦ୍ରାବଳୀ କୁଣ୍ଡଳୀ |୫୯|

ୟେହାର ନନ୍ଦନ ଯେ ତକ୍ଷକ ନାମେ ଅହି

ତକ୍ଷକର ନନ୍ଦନ ଯେ କମଳାଉର ଅଟଇ |୬୦|

ତାହାର ନନ୍ଦନ ଯେ କୃତାନ୍ତେକ କାଳୀ

କୁଳୀକ ନନ୍ଦନ ଶୋଷକ ନାମେ ବଳୀ |୬୧|

ଉଡ଼ଙ୍ଗ ବଂଶ ଗରୁଡ଼ ଭୟେ ପଳାଇଲେ

ଖାଣ୍ଡବ ବନେ ବାସବଙ୍କୁ ଆଶ୍ରେ କରି ରହିଲେ |୬୨|

ଅନେକ କାଳ ସେ ବନ ଆଶ୍ରେ କରି

ରହିଲେ ମହାସର୍ପେ ବନନ୍ତ ଆବୋରି |୬୩|

ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଦହନ୍ତେ ପଳାଉଥିଲେ ଉଡ଼ି

ଅର୍ଜୁନର ଶରାଘାତେ ସମସ୍ତେ ପଡିଲେ ଛିଡ଼ି |୬୪|

ଶୋଷକ ନାମେ କାଳସର୍ପ ଯେ କୁଳୀକର ପୁତ୍ରେ

ଗଗନେ ଉଡ଼ିଲା ସେ ଅର୍ଜୁନ ଶରାଘାତେ |୬୫|

ଆବର ସର୍ପମାନେ ପଡ଼ିଲେ ସର୍ବେ ଛିଡ଼ି

ଶର ପବନଘାୟେ ଶୋଷକ ଗଲା ଉଡ଼ି |୬୬|

ଶୋଷକ କାଳସର୍ପ ଯମୁନା ଧାରେ ଧାରେ ଗଲା

ହସ୍ତିନା ନଗ୍ରେ ଯାଇଂ ବାରୁଣାବନ୍ତେ ରହିଲା |୬୭|୧୧୦୬|

ମନୁ ପୁଚ୍ଛ କଲେ ଶୁଣିମା ଅଗସ୍ତିୟେ

ୟେଠାରେ ଲାଗିଲା ମୋତେ ବଡ଼ାଇ ସନ୍ଦେହ |୧|

ଶୋଷକ କାଳସର୍ପେ ଗଲାକ ପଳାଇଂ

ବଂଶ ନାଶ ଗଲା ସେ ୟେକା ରହିଲା କାହିଂ ପାଇଂ |୨|

ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତିୟେ ଶୁଣିମା ସୁଗ୍ୟାନୀ ପଣ୍ଡିତେ

ଦିନକେ ଅଇଲେ କର୍ଣ୍ଣ ଗିରି ବାରୁଣାବନ୍ତେ |୩|

ଭ୍ରମଣ କରିଣ ସେ ଯେ ଯାଉଅଛି ତୋଷ ଚିତ୍ତେ |୪|

ଗୁପତେଣ ତହିଂ ଲୁଚିଥିଲା ଶୋଷକ କାଳସର୍ପ

ନୟନେ ଦେଖିଲା ସେ ଯେ କର୍ଣ୍ଣର ତେଜ ଦର୍ପ |୫|

ବିଚାରିଲା ମୁହିଂ ୟେହାର ଶରଣ ପଶିଲେ

ଅର୍ଜୁନର ଭୟରୁଂ ଉତୁରିବି ଭଲେ |୬|

ୟେତେକ ବିଚାର ସେ କରିଣ ଯେ ମନେ

ଲୁଚିବା ଠାବରୁ ବାହାର ହୋଇଲା ବହନେ |୭|

ଅନ୍ତରାଳ ହୋଇଣ କର୍ଣ୍ଣରେ ଶରଣ ପଶିଲା

ଭୋ ରାଧେବ ନନ୍ଦନ ମୋତେ ରକ୍ଷା କରସି ବୋଇଲା |୮|

ଅଗ୍ନି ଦହନ କରୁଅଛନ୍ତି ଖାଣ୍ଡବ ନାମେ ବନ

ଅର୍ଜୁନ ମାରି ପକାଉଅଛି ସର୍ବ ଜୀବମାନ |୯|

ମୋହୋର ବଂଶଯାକ ପଡ଼ିଲେ ବହନିରେ

ମୁହିଂ ଶସ୍ର ପବନ ଘାତେ ଉଡ଼ି ଅଇଲି ୟେତେ ଦୂରେ |୧୦|

ନ ପୁଣ ଜାଣଇଂ ମୋତେ ସେହି ବଶ୍ୟାନର ଅଗ୍ନି

ୟେହିକ୍ଷଣି ନାରାଚ ମୋତେ ବିନ୍ଧିବ ଫାଲଗୁନି |୧୧|

ପାରିଲେ ରାଧବେ ମୋତେ ତୁହି ରକ୍ଷା କର

ଦାନେ ଶୂରବନ୍ତ ଶୁଣି ଶରଣ ପଶିଲି ତୋହୋର |୧୨|

ମୋହୋର ମାତାର ଭଗ୍ନୀ ଅଟନ୍ତି ବସୁମତୀ

ଶତେ ଭାର ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଦିଅଇ ସେ ନିତି |୧୩|

ତେଣୁ କରି ତୋତେ ଭରସା କଲି ରେ ବାବୁ

ନାଗଙ୍କର ବଂଶ ଥିଲେ ତୁ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପାଉଥିବୁ |୧୪|

କର୍ଣ୍ଣ ବୋଇଲା ସେ ଅର୍ଜୁନ ଅଟଇ ମୋହୋର ସାନ ଭ୍ରାଥ

ଆସ ଆସ କାଳସର୍ପ ବସ ମୋହୋର ରଥ |୧୫|

ଅର୍ଜୁନର କୋପକୁ ଆମ୍ଭେ କରିବାକ ଶାନ୍ତ

ରହିଥା ରଥରେ ମୋହୋର ନ କର ତୁ ଭୀତି |୧୬|

ଯେବେ ଅର୍ଜୁନ ଆମ୍ଭର ବୋଲ ନ ମାନିବ

ଆମ୍ଭର ନାରାଚ ପେଷନ୍ତେ ତାର ପ୍ରାଣ ନ ରହିବ |୧୭|

ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇଣ କର୍ଣ୍ଣର ରଥେ ରହିଲା ଶୋଷକ

ଛାଡ଼ିଦିଲା ସେହି କାଳସର୍ପକୁ ପାବକ |୧୮|

ହସ୍ତିନାକଇଂ କର୍ଣ୍ଣ ଯାଇଂ ଦ୍ରିଯୋଧନର ଆଗେ

କହିଲା ମଇତ୍ର ଶୁଣ ହୁତାଶନ ରାଗେ |୧୯|

କପଟ ବାକ୍ୟ କହିଣ ଅର୍ଜୁନକୁ କରାଇଲା ସତ୍ୟ

ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି ନାଶ ହୋଇବ ନିମିତ୍ତ |୨୦|

ଇନ୍ଦ୍ରର ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଯେ ମାଗିଲା ପାଥକୁ

ପାଥ ସେହି ବନ ଦିଲା ଖାଇବାକୁ ତାକୁ |୨୧|

ରାଗରେ ଖାଣ୍ଡବ ବନକୁ ପୋଡ଼ଇ ଅନଳ

ପୂର୍ବେ ଦେଇ ନଥିବାରୁ ଦେବ ଆଖଣ୍ଡଳ |୨୨|

ଯେତେ ଜୀବଜନ୍ତୁମାନେ ରହିଥିଲେ ସେହି ବନେ

ଅର୍ଜୁନ ସେମାନଙ୍କୁ ଛେଦି ପକାଉଛି ବାଣେ |୨୩|

ଜଣେହେଂ ନ ଛାଡ଼ଇ ସର୍ବେ ପଡ଼ନ୍ତି ଅନଳେ

ଦେବତା ଗର୍ନ୍ଧବ ଯକ୍ଷ ନାଗ ଅଶ୍ରବଳେ |୨୪|

ରଥ ଧନୁ ଶସ୍ର ସବୁ ଆଣି ହୁତାଶନ

ଦେଇଛନ୍ତି ଅର୍ଜୁନକୁ ହେ କୁରୁ ରାଜନ |୨୫|

ମଘବା ସଙ୍ଗେ ସମର ଘୋର ଅର୍ଜୁନର

ପଳାଇ ଆସି ୟେ ସର୍ପ ସମସ୍ତ କହେ ମୋ ଆଗର |୨୬|

ଭୟେଣ ସେ ଶରଣ ଆସି ମାଗିଲାକ ମୋତେ

ମୁଂ ତାହାକଇଂ ରଖିଅଛି ଦେଖ ମୋହୋର ରଥେ |୨୭|

ଶୁଣିଣ ବିରସ ଯେ ରାଜା ଦ୍ରିଯୋଧନ

ବୋଲନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ହେ ମନୁରାଜନ |୨୮|

ଯେତେବେଳେ ଫାଲଗୁନି ମାଇଲାକ ଶର

କାଟି ପକାଇଲା ସବୁ ସର୍ପଙ୍କର ଶିର |୨୯|

ପବନର ଶର ତାହାଙ୍କୁ ଆଣଇ ଉଡ଼ାଇ

ଅନଳ ମଧ୍ୟରେ ନେଇ ଦିଅଇ ପକାଇ |୩୦|

ସେହି ଶସ୍ର ପବନର ଘାୟେଣ ୟେ ଶୋଷକ

ଉଡ଼ିଲା ଭଉଂରୀ ଦେଇ ଶୂନ୍ୟପୁର ଯାକ |୩୧|

ଉଡ଼ି ଉଡ଼ି ପଡିଲା ଯାଇଂ ସେ ସମୋଦ୍ର ମଧ୍ୟରେ

ପୁତ୍ରକଇଂ କୁଳିକ ନାଗ ଯାଇଂ ଧଇଲା କୋଳରେ |୩୨|

ପଚାରିଲା ସେ ପୁତ୍ରକୁ ସଚେତ କରାଇ

ଆରେ ଆରେ ପୁତ୍ର, ୟେଥେଂ ଆସି ପଡ଼ିଲୁ କିସ ପାଇଂ |୩୩|

ଶୋଷକ କହିଲା ତାତ ତୋର ବଂଶ ଯାକ

ଅର୍ଜୁନର ବାଣେ ମଲେ ବକ୍ଷିଲା ପାବକ |୩୪|

ମୁହିଂ ଶର ପବନେଣ ଉଡ଼ି ଉଡ଼ି ଆସି

ପଡ଼ିଲି ସମୋଦ୍ର ମଧ୍ୟେ ଆମ୍ଭେ ନୋହୁଂ ଦୋଷୀ |୩୫|

ଚଉଦ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କ୍ଷେପିଣ ବୁଲଇ ଅର୍ଜୁନର ଶର

କେମନ୍ତେ ରହିବ ପରାଣ କୁହ ହେ ପିଅର |୩୬|

ସର୍ବଗ୍ୟଂ ପୁରୁଷ ଅଗ୍ନି କହିଦେବ ତାକୁ

ୟେହିକ୍ଷଣି ବାଣେ ନେଇଣ ଦେବ ଅନଳକୁ |୩୭|

କୁଳିକ ବୋଲଇ ପୁତ୍ର ନ ହୁଅ କାତର

ପୂର୍ବରୁ ଅନଳ ଯେ ମିତ୍ର ଅଟଇ ମୋହୋର |୩୮|

ଖଗବର ଭୟରୁ ସେ ରଖିଥିଲା ମୋତେ

ତୁ ମୋହୋର ପୁତ୍ର ବୋଲି ସେ ଜାଣଇ ହାଦେ ତୋତେ |୩୯|

କଦାପି ସେ ନ କହିବ ପାଥର ଆଗରେ

ପଶ ତୁ ଶରଣ ଯାଇଂ କର୍ଣ୍ଣର ପୟରେ |୪୦|

ଅର୍ଜୁନ ମୋହୋର ବଂଶ କଲାକ ନିପାତ

କର୍ଣ୍ଣର ପାଶକୁ ପୁତ୍ର ତୁ ଯାଆସି ତୁରିତ |୪୧|

ଭାରଥ ଯୁଦ୍ଧରେ ତୁହି ଶର ରୂପେଣ ଯିବୁ

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ସହ ପାଥକୁ ଗିଳିବୁ |୪୨|

ତେବେହେଂ ନାଗ ବଂଶ ବାବୁରେ କରିବୁ ଉଦ୍ଧାର

କର୍ଣ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ଅର୍ଜୁନର ହୋଇବ ସମର |୪୩|

ମହା ବଳବନ୍ତ କର୍ଣ୍ଣ ପେଷିବ ସେ କାଳେ

ତୁହି ବଳବନ୍ତ ହେବୁ ତାହାର ମନ୍ତ୍ରବଳେ |୪୪|

ପିତାର ବାକ୍ୟେ ଶୋଷକ ସମୋଦ୍ରୁଂ ଅଇଲା

ଯମୁନା ନଦୀର କୂଳେ ଯାଇଣ ଉତୁରିଲା |୪୫|

କର୍ଣ୍ଣର ପାଦ ତଳେ ଯାଇଂ ପଶିଲା ଶରଣ

ୟେ କାରଣୁଂ ଛାଡ଼ିଦିଲା ତାକୁ ହୁତାଶନ |୪୬|

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ମାଗୋ ଶ୍ରୀଚଣ୍ଡୀ ସାରୋଳା

ତୁହି ଯାହାକୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହେଉ ଗୋ ହିଙ୍ଗୁଳା |୪୭|

ତାହାର ଦୁଖମାନ କ୍ଷଣକେ ହୋଇଯାୟେ ଦୂର

ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳା ଦାସ ତୋ ଅଟଇ କୋୟର |୪୮|୧୧୫୪|

ୟେଥୁ ଅନନ୍ତରେ ବଇବସୁତ ମନୁ ଅଗସ୍ତିଙ୍କି କଲେ ପୂଜା

ପିତା ପୁତ୍ରଙ୍କର ସମର କେମନ୍ତେ ହୋଇଲା ମୋତେ କହିବା ବ୍ରହ୍ମାର ତନୁଜା |୧|

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟେ ଶୁଣିତେ ୟେହା ବଡ଼ାଇ ଦୁଲ୍ଲଭ

କହିବାକୁ ହେଉ ମୋତେ ୟେଥିରେ ପ୍ରସ୍ତାବ |୨|

ଶୁଣ ବଇବସୁତ ମନୁ ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ମହାଭାରଥ ମଧ୍ୟପର୍ବ କହିବା ଦିବ୍ୟରୀତି |୩|

ଶୁଣନ୍ତେ ଅତି ସୁସ୍ଵାଦ ଅମୃତ ପାନ ଜାଣି

ତୃଷାରେ ରୁଚଇ ଯେହ୍ନେ ଅମିୟ ରସ ପାଣି |୪|

ନିର୍ଘାତ ବାଣ ଯେ ମାଇଲେ ବଜ୍ରପାଣି

ତିନି ଭୁବନେ କଂପିଲା ନିର୍ଘାତ ଶବଦ ଶୁଣି |୫|

ଅଗ୍ନି ଦେବତାୟେ ବୋଇଲେ ତୁ ନ କର ମନେ ଭ୍ରାନ୍ତି

ବଜ୍ର ପରଶୁ ଘେନି ଛେଦ ହୋ ସୁତ କୋନ୍ତୀ |୬|

ହେମଶର ପେଷ ବାବୁ ନିର୍ଘାତ ଉପରେ

ଅଗ୍ନିଙ୍କ ବାକ୍ୟେ ମାଇଲେ ପାଥ ହେମଶରେ |୭|

ହେମଶର ପଡ଼ନ୍ତେ ଯେ ନିର୍ଘାତ ଶର ନାଶ ଗଲା

ସାଧୁ ସାଧୁ ଅର୍ଜୁନ ବୋଲି ଧୁନିୟେ ଶୁଭିଲା |୮|

ରାଗଣେ ଦେବ ଯେ ମାଇଲେ ବଜ୍ରସୂଚୀ

ବଜ୍ର ପରଶୁ ଘେନିଣ ତାହା ନାଶିଲା ସର୍ବସାଚୀ |୯|

ଇନ୍ଦ୍ର ପ୍ରହର କଲେକ ବଜ୍ର ଶକତି

ଅମୋହ ଶକତି ଘେନି ଅର୍ଜୁନ ନିପାତି |୧୦|

ପର୍ବତା ଶରେକ ଯେ ପେଷିଲେ ଜମ୍ଭୋଭେଦୀ

ବଜ୍ରାବଳୀ ଶହସ୍ର ଘେନି ଅର୍ଜୁନ ତାହା ଛେଦି |୧୧|

ସାଂଗ୍ରାମେଣ ବିମୁଖ ପାଇଣ ବୀରବର ପାଥ

ମନଭେଦୀ ନାରାଚ ଯେ ଧଇଲେକ ହାଥ |୧୨|

ଗୁଣରେ ବସାଇ ତିଆରଇ ତାକୁ ଧନୁର୍ଜୟେ

ୟେ ମୋହୋର ପିଅର ଯେ ଅଟନ୍ତି ଦେବରାୟେ |୧୩|

ରୋମେକେ ନାରାଚ ଯେ ପଡ଼ିବୁ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେହେ

ପ୍ରାଣେ ନ ମାରିବୁ ସେ ପଡ଼ିବ ହାଦେ ମୋହେ |୧୪|

ଅର୍ଜୁନର ଆଗ୍ୟାଂରେ ସେ ନାରାଚ ମନଭେଦୀ

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାଙ୍କର ଶରୀରେ ଯାଇଣ ସଂପାଦି |୧୫|

ଯେସନେକ ସର୍ପେ ପଶନ୍ତି ବିମ୍ଵରେ

ସେହି ସାଦ୍ରିଶେ ଭେଦିଲେ ନାରାଚ ଯେ ବାସବ ଶରୀରେ |୧୬|

ରୋଧିରେ ଜର ଜର ବାସବର କାୟେ

ଘାୟେଣ ଅସାଷ୍ଟମେ ପଡ଼ିଲେ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବରାୟେ |୧୭|

ମଉଷଧି ବୃକ୍ଷର ଗନ୍ଧ ପବନ ଯେ ଲାଗି

ସାଷ୍ଟାମ ପାଇ ଦେବ ବସିଲେକ ବେଗି |୧୮|

ପିତା ପୁତ୍ର ଦୁହିଙ୍କର ଯୁଦ୍ଧ କଥା ଶୁଣି

ପୁଷ୍ୟେକ ବିମାନ ଆରୋହି ଅଇଲେ ଶଚୀ ଗୋସାମଣି |୧୯|

ଦେଖିଲେକ ସୁରନାଥ ବିଭୋଳିତ କାୟେ

କୋଳ କରି ଶଚୀଦେବୀ କରନ୍ତି ବିନୟେ |୨୦|

ସ୍ଵାମୀ ଅର୍ଜୁନକଇଂ କୋପ କିପେଂ କରୁ ସୁରରାୟେ

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ଭିଆଇଲେ ୟେସନେକ ଉପାୟେ |୨୧|

ସତ୍ୟ କରାଇ ସେ ମାଗିଲେ ଧନୁର୍ଜୟେ

କିଂପେ ନ ଭକ୍ଷିବେ ଅନଳ ଦେବତାୟେ |୨୨|

ସାଂଗ୍ରାମେ ଅପଚୟେ ହୋଇଲା ଦେବ ତୁକୁ

ଭଲେ ପ୍ରମାଦ ତୁମ୍ଭେ କଲଟି ଅର୍ଜୁନକୁ |୨୩|

ପୁଷ୍ୟେକ ବିମାନେ ବସାଇ ଶଚୀ ମହାସତୀ

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାଙ୍କୁ ଘେନି ବିଜୟେ ଅମର ବାରସ୍ଵତୀ |୨୪|

ଜଗତୀ ଉପରେ ଯେ ବିଜୟେ ଫାଲଗୁନି

ସୁଖେଣ ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଦହଇ ସେ ଅଗ୍ନି |୨୫|

ସହସ୍ରେ ନବ ଶତ ଯୋଜନ ଖାଣ୍ଡବ ନାମେ ବନ

ତିନି ଦିବସ ତିନି ରାତ୍ର ଅଗ୍ନି କରନ୍ତି ଦହନ |୨୬|

ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଯାକ ଯେ ଦହନ ହୋଇଲା

ଶୋଷକ କାଳସର୍ପ ପଳାଇ ଉବୁରିଲା |୨୭|

ତାରାକ୍ଷୀ ପକ୍ଷୀ ବୋଲିଣ ଚଢ଼େଇ ଗୋଟିୟେ

ଗର୍ଭବାସ ହୋଇଣ ସେ ଅର୍ଜୁନରେ ଶରଣ ସମ୍ଭାୟେ |୨୮|

ସାରଙ୍ଗ ପକ୍ଷୀ ଯେ ଚାରି ପୁତ୍ରନ୍ତ ଘେନି

ସେହି ରକ୍ଷା ହୋଇଲା ନ ଦହିଲା ବହନି |୨୯|୧୧୮୩ |

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଣ ଯେ ପୁଚ୍ଛ ବଇବସୁତ ମନୁ

ପାଦର୍ଘ୍ୟ ଦେଇ ପୂଜା କଲା ଅଗସ୍ତି ବ୍ରହ୍ମତନୁ |୧|

ଶୁଣିଲି ମହାତମା ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଦହନ

ପାପାଦି ମହାପାତକ ମୋହୋର ହୋଇଲା ଦହନ |୨|

ସାରଙ୍ଗ ଚାରି ପୁତ୍ରେ ଉବୁରିଲେ କେଉଂଣ ଉପାୟେ

କିମ୍ପେ ନଭକ୍ଷିଲେ ତାଙ୍କୁ ଅନଳ ଦେବତାୟେ |୩|

ୟେଥିରେ ଚରିତ କହ ଶୁଣିମା ଦିବ୍ୟ କଥା

ଅଗସ୍ତି ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ୟେଥିରେ ବ୍ୟବସ୍ତା |୪|

ମନ୍ଦପାଳ ବୋଲି ଋଷି ବଡ ତପୀ ସେହି

ଊର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେତା ହୋଇଣ ସେ ଅନେକ ତପ କରଇଂ |୫|

ପୁତ୍ର ବିହୁନେ ସେ ଯେ ଶରୀର ଛାଡ଼ିଲା

ତପବଳେ ମହଋଷି ଯଥାର୍ଥ ଧର୍ମକୁ ପାଇଲା |୬|

ସ୍ଵର୍ଗପୁରକୁ ବୋଲିଣ ସେ ଯେ ଗଲାକ ବେଗ ହୋଇ

ଯମଦୂତଙ୍କ ତାକୁ ଯେ ଭରସା ନ ଖଟଇ |୭|

ଦୂତମାନେ କହିଲେ ଯାଇଂ ଯମର ଆଗର

ମନ୍ଦପାଳ ବୋଲି ଋଷିୟେ ସ୍ଵର୍ଗକୁ ଅଇଲେ ହୋ ନାଶକର |୮|

ତାହାଙ୍କର ତେଜ ବଳେ ଆମ୍ଭେ ପଶି ନୁଆରିଲୁ

ତେଣୁ କହିବାକୁ ତୁମ୍ଭ ଛାମୁକୁ ଅଇଲୁଂ |୯|

ୟେହା ଶୁଣି ନାଶକର ଯେ ଉଠିଣ ଅଇଲେ

ମନ୍ଦପାଳ ଋଷିଙ୍କର ଆଗରେ ହୋଇଲେ |୧୦|

ଚିତ୍ରଗୁପତଙ୍କୁ ଯମ ଚାହିଂ ବୋଲଇ ବଚନ

ୟେ ଋଷିର ପାପ ପୁଣ୍ୟ ବୁଝନି ବହନ |୧୧|

ନାଶକର ବଚନ ଶୁଣି ଚିତ୍ରଗୁପତେ କହିଲେ

ୟେ ମନ୍ଦପାଳ ଋଷି ଅନେକ ତପସ୍ୟା ଯେ କଲେ |୧୨|

ୟେ ଋଷିଙ୍କର ଅଙ୍ଗେ ପାପ କିଛିହିଂ ଯେ ନାହିଂ

ୟେକମନେ ଶୁଣ ତୁମ୍ଭେ ବିକଟ ଦନ୍ତ ସାଇଂ |୧୩|

ୟେ ଋଷିଙ୍କର ଅଙ୍ଗେ କିଛି ପାପ ନ ରହିଲା

ୟେକମାତ୍ର ଅବିଗୁଣ ଗୋଟିୟେ ହୋଇଲା |୧୪|

ମଞ୍ଚପୁରେ ୟେହାଙ୍କର ନାହିଂ ଯେ କୁମର

ୟେଥକୁ ତୁମ୍ଭେ କର ନାଶକର |୧୫|

ୟେହା ଶୁଣି ଜନ୍ତୁ ପତି ହରଷ ହୋଇଲା

ଦୂତଙ୍କ ମୁଖକୁ ଚାହିଂ ବଚନ ବୋଇଲା |୧୬|

ୟେ ମନ୍ଦପାଳ ଋଷିର ଯେ ଅନେକ ପାତକ

ୟେହାକୁ ପକାଅ ନେଇ ପୁତି ଗନ୍ଧ ନରକ |୧୭|

ଯମର ମୁଖରୁ ୟେସନେକ ବାଣୀ ଶୁଣି

ମନ୍ଦପାଳ ଋଷି ତହୁଂ କହୁଛନ୍ତି ପୁଣି |୧୮|

ମୁହିଂ ଯେ ଅନେକ ତପ କଲି ହୋ ବିବୁଧେ

ଉତ୍ତମ ମଙ୍ଗଳ ମୁହିଂ ଯେ ପାଇଲଇଂ ସାଧ୍ୟେ |୧୯|

ଦେବେ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ହୋ ମନ୍ଦପାଳ

ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରେ ଜାତ ହୋଅ ରବିତଳ |୨୦|

ଋଷି ହୋଇଲ ଯେବେ ପଢିଲ ବେଦବାକ୍ୟ

ଯାଗ ଯଗ୍ୟଂ କରି ସନ୍ତତି କିମ୍ପେ ନ ଉପଜାଇଲେ ୟେକ |୨୧|

ସଞ୍ଜୀବନୀ ପୁରେ ନ ପଶଇ ଯମଦଣ୍ଡେ ନୋହଇ ଅଧିକାରୀ

ମଞ୍ଚେ ଜନମ ତୁମେ ଯେ କିଛିହିଂ ନ ବିଚାରି |୨୨|

ୟେବେ ମହାମୁନି ତୁମ୍ଭେ ସନ୍ତତି ଇଚ୍ଛାକର

ୟେ ନ୍ୟାୟୁଂ ଜନମ ଲଭ ତୁମ୍ଭେ ଯାଇଣ ମଧ୍ୟପୁରେ |୨୩|

ଦେବତାଙ୍କ ମୁଖରୁ ୟେସନେକ ବଚନ ଶୁଣି

ବଡ଼ ଚିନ୍ତା ପାଇଲେ ମନ୍ଦପାଳ ମହାମୁନି |୨୪|

ଋଷିଙ୍କ ଚିନ୍ତା ଦେଖିଣ ଦେବଗଣେ

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ମନ୍ଦପାଳ ମହାମୁନ୍ୟେ |୨୫|

ୟେବେ ତୁମ୍ଭେ ପୁଣ ଯାଅ ମୃତ୍ୟୁପୁରକୁ ବେଗେ

ସନ୍ତତି ଜାତ କର ମନର ସରାଗେ |୨୬|

ମୃଗ ହରିଣ ପଛୀ ମନୁଷ୍ୟ ଜାତ କର

ସନ୍ତତି ରଖି ବସ ବଇକୁଣ୍ଠ ପୁର |୨୭|

ଦେବଙ୍କର ବଚନ ଶୁଣି ଋଷି ମନ୍ଦପାଳେ

ୟେହା ଶୁଣି ମହାଋଷି ବେଗେ ଚଳିଗଲେ |୨୮|

ମଞ୍ଚ ଭୁବନେ ଯାଇଂ ତୁରିତେ ମିଳିଲେ

ବିସ୍ମୟ ହୋଇଣ ତହିଂ ମନେ ବିଚାରିଲେ |୨୯|

ବିଚାରନ୍ତି ପୁତ୍ର ଜାତ ହୋଇବ କେଉଂଣ ବାଗେ

ୟେମନ୍ତ ବିଚାର ମୁନି କରନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଭାଗେ |୩୦|

ମଞ୍ଚପୁର ମଧ୍ୟେ ଆସି ମିଳିଲେ ବହନ

ଆକାଶ ଗଙ୍ଗା କୂଳେ ଆସି ଦେଖିଲେ ଖାଣ୍ଡବ ବନ |୩୧|

ସେ ବନ ମଧ୍ୟରେ ମୁନି ପଶିଲେ ବେଗେ ଯାଇଂ

ଦେଖିଲେ ସାରଙ୍ଗ ପଛୀ ବସିଣ ଅଛଇ |୩୨|

ତାହାର ଦିବ୍ୟ ରୂପ ଦେଖିଣ ମୁନିବର

ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର ଛାଡି ଧଇଲେ ପଛୀର ଶରୀର |୩୩|

ସାରଙ୍ଗ ପଛୀ ସଙ୍ଗତେଣ ମହାମୁନି

କାମରଙ୍ଗେ କ୍ରୀଡା ସେ ଯେ କରନ୍ତି ତପୋଧନି |୩୪|

କେଳି କୂତୁହୋଳ କଲେକ ସାରଙ୍ଗ ପଛୀର ତୁଲେ

ତାର ତହୁଂ ଚାରି ପୁତ୍ର ଜାତ ହୋଇଲେକ ଭଲେ |୩୫|

ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର ରୂପ ଅଙ୍ଗରେ ପକ୍ଷ ହୋଇ

ପିତା ଗୁଣରେ ମନୁଷ୍ୟ ସରୂପ ଦିଶଇ |୩୬|

ମାତା ଗୁଣ ଘେନି ପଛୀ ହୋଇଛି ତାର ଅଙ୍ଗେ

ଶୁଣ ମନୁରାୟେ କଥା ରସ ବାଗେ |୩୭|

ୟେହା ଶୁଣି ମନୁ ପଚାରନ୍ତି ଋଷିଙ୍କ ମୁଖ ଚାହିଂ

ପଛୀ ଚାରି କୁମରେ କିସ କଲେ ମୋତେ କହିବା ବୁଝାଇ |୩୮|

ରାଜାର ବଚନ ଶୁଣି କହନ୍ତି ମୁନିବର

ୟେକମନେ ଶୁଣ ତୁ ହୋ ମନୁ ଦଣ୍ଡଧର |୩୯|

ସେ ଚାରି କୁମରଙ୍କୁ ମୁନି ମାତା ପାଶେ ଥୋଇ

ନିଜ ଭାରିଯା ପାଶେ ଋଷି ମିଳିଲାକ ଯାଇଂ |୪୦|

ଅଗସ୍ତି ବୋଇଲେ ସେ ଯେ ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଦହନ ହୁଅନ୍ତେ

ବଇକୁଲ୍ୟ ହୋଇଲେ ଶାରଙ୍ଗ ପଛୀ ଯେ ପୁତ୍ରଙ୍କର ନିମନ୍ତେ |୪୧|

ବିକଳେ ସେ ପୁତ୍ରଙ୍କର ପାଶେ ରହିଅଛି

କେମନ୍ତେ କରି ମୁରୁଛିବି ମୁଂ ୟେହୁ ବାଳବଚ୍ଛି |୪୨|

ୟେଥୁ ଅନନ୍ତରେ ମନ୍ଦପାଳ ଋଷି ଯେ ଭାଳଇ

ପୁତ୍ରଙ୍କ ମୋର ନିଚୟେ ଦହିବ ଅନଳଇଂ |୪୩|

ଆଶ୍ରମେ ଥାଇଂ ତୁସ୍ତି କରଇ ମନ୍ଦପାଳ

ଭୋ ଅଗ୍ନି ତ୍ରାହି କର ମୁକୁହିଂ ଅନଳ ବୃଶାଳ |୪୪|

ଭୋ ହବି ତୁ ସକଳ ଜନ ମୋକ୍ଷ

ଭୋ ବିହନ୍ତା ପୁରୁଷ ତୁ ମୋହୋର ପୁତ୍ରନ୍ତ ରଖ |୪୫|

ସକଳ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ହୃଦ ଭିତରେ ଥାଉସି

ତୁ ୟେକ ଦେବ ବୋଲି ବିବୁଧଗଣେ ଭାଷି |୪୬|

ଗ୍ୟାନରେ ତୁ ଦେବ ଅଷ୍ଟ ପ୍ରକାର ହୁଅସି

ତୋହୋର ଦହି ମନକଲେ ଜଗତ ହୋଅଇ ଧଂସି |୪୭|

ତୋହୋର କ୍ଷମା କଲେ ଯେ ଉତ୍ତମ ଲୋକ ହୋଇ

ସର୍ଜନ ବିସର୍ଜନ ଜଗତ ତୁହି ସେ କରାଇ |୪୮|

ଧାତା ବିଧାତା ତୁହି ସେ ପୁଣ ପ୍ରଜାପତି

ୟେସନେକ ତୁସ୍ତି ଶୁଣି ଅଗ୍ନି ତୋଷମତି |୪୯|

ବୋଲଇ ପାବକ ମନ୍ଦପାଳ ତୁ ହୋ ବର ମାଗ

ବିନୟ ହୋଇ କହଇ ମନ୍ଦପାଳ ହୁତାଶନ ଆଗ |୫୦|

ମୋହୋର ଚାରି ପୁତ୍ରେ ଭାରିଯା ଅଛନ୍ତି ଖାଣ୍ଡବ ବନେ

ତୁହି ତାହାନ୍ତ ନ ଦହିବୁଟି ଶୁଣ ହୁତାଶନେ |୫୧|

ଶୁଣିଣ ତାହା ବଶ୍ୟାନର କଲେ ସନମତ

ଖାଣ୍ଡବ ବନେ ଦହନେ ନ ଭକ୍ଷିବି ତୋହୋର ଭାରିଯା ପୁତ୍ରନ୍ତ |୫୨|

ଭୋ ରାଜନ ୟେମନ୍ତେ ଖାଣ୍ଡବ ବନ ଦହି ଆସୁଅଛି ଅଗ୍ନି

ପଛୀମାନେ ସକଳେ ରୋବନ୍ତି ଊର୍ଦ୍ଧ ଧୁନି |୫୩|

ଚାରିପୁତ୍ରଙ୍କର ଜନନୀ ଜରିତା

ବିଳାପ କରି ସେ ବୁଲଇ ପାଇ ଗରୁ ଚିନ୍ତା |୫୪|

ବାବୁ ଅଗ୍ନି ଯେ ସକଳ ଦହି ଆସୁଅଛି

ବଡ ଶୋକେଣ ସେ ଯେ ସନ୍ତାପି ହେଉଅଛି ପଛୀ |୫୫|

ପୁତ୍ରଙ୍କର ମଲେ ମୁଂ ଯେ ହୋଇବ ଅସାର

ୟେ ପୋୟେ ମୋହୋର କେସନେକେ ୟେଥୁଂ ହୋଇବେ ପାର |୫୬|

ୟେହାନ୍ତ ଘେନିଣ ଯେବେ ମୁଂ ୟେଥୁଂ ଯିବଇଂ ପଳାଇ

ନେଇତେ ପରାକର୍ମ ଶକତି ମୋର ନାହିଂ |୫୭|

ଛାଡ଼ି ପଳାଇବି ଯେବେ ହୃଦେ ଗରୁ ବ୍ୟଥା

ପୁତ୍ରଙ୍କ ଆଗରେ ମାତା କାନ୍ଦିଣ କହଇ କଥା |୫୮|

ବାବୁରେ ତୁମ୍ଭନ୍ତୁ ଛାଡ଼ିଣ ମୁହିଂ ଯିବଇଂ କେସନେକେ

ତୁମ୍ଭନ୍ତ କିସ କରିବି ମୁଂ ହୃଦୟେ ଗରୁ ଶୋକେ |୫୯|

ନଉଚେତ ତୁମ୍ଭନ୍ତ ରେ କୋଳ କରି ମରିବି

ତୁମ୍ଭନ୍ତ ଅଗ୍ନିରେ ଦେଇ କେମନ୍ତେ ମୁହିଂ ଯିବି |୬୦|

ବାବୁରେ ତୁମ୍ଭର ପିତା ବଡ଼ ନିର୍ଦ୍ଦୟା ଚିତ୍ତ

ଛାଡ଼ିଗଲା ୟେବେ ରେ ନ କଲା ଚିନ୍ତା ତ |୬୧|

ଭୋ ରାଜନ ପୁତ୍ରଙ୍କର ଆକୁଳେ ସେ ମାତା ଜରିତା

ଶିରଶିଖ ସ୍ତମ୍ଭ ମୈତ୍ର ଦ୍ରୋଣ ଚାରି ସୁତା |୬୨|

ୟେସନେକ ଚାରି ପୁତ୍ରଙ୍କର ନାମ ଦେଇ

ତୁମ୍ଭ ପିତା ମନ୍ଦପାଳ ଗଲା ୟେଥେଂ ଥୋଇ |୬୩|

ଚାରି ପୁତ୍ରେ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଗୋ ଜନନୀ

ଛାଡ଼ିଯାସି ଆମ୍ଭନ୍ତୁ ତୁ ମାତି ଆସୁଅଛି ଅଗ୍ନି |୬୪|

ତୋହୋର ଥିଲେ ମାତ ଆମ୍ଭର କୁଳ ନୋହୁ ନାଶ

ଜରିତା ବୋଇଲେ ବାବୁରେ ମୂଷା ବିମ୍ଵରେ ପଶ |୬୫|

ଅଗ୍ନି ଭୟ ନୋହୁଂ ଗାତ ମୁହଂରେ ମୁଂ ଧୂଳି ଦେଇ ଯାଇଂ

ପୁତ୍ରମାନେ ବୋଇଲେ ମାତାର ମୁଖ ଚାହିଂ |୬୬|

ମା ଗୋ ମୂଷା ଭକ୍ଷିବ ଯେ ବିମ୍ଵରେ ପଶନ୍ତେ

ମୁକତ ହୋଇବୁ ସିନା ଅଗ୍ନିରେ ଦହନ ହୋଅନ୍ତେ |୬୭|

ବୋଲଇ ଜନନୀ ଶୁଣରେ ଚାରି ବଚ୍ଛ

ମୂଷାକୁ ଶେଣା ପଛୀ ନେଲା ମୁଂ ଦେଖିଲି ପ୍ରତକ୍ଷ |୬୮|

ମୁଂ ୟେହା ପ୍ରତକ୍ଷେ ଦେଖିଲି ତୁମ୍ଭେ ଭୟ ଯେ ନ କର

କିଛିହିଂ ଭୟେ ନାହିଂ ତୁମ୍ଭେ ପଶ ହେ ବିମ୍ଵର |୬୯|

ପୁତ୍ରମାନେ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣସି ଗୋ ଆଈ

ୟେକ ମୂଷା ମଲେ କି ଆରକେ ମୂଷା ନାହିଂ |୭୦|

ମା ଗୋ କରମର ଯୋଗେ ହୋଅଇ ଫଳାଫଳ

ୟେଥି ଥିବୁଂ ଆମ୍ଭେ ଦଇବର ବଳାବଳ |୭୧|

ୟେବେ ତୋହୋର ଭ୍ରଥା ତହିଂକିଂ ତୁ ବେଗେ ଯାଆସି

ଆମ୍ଭେ ଚାରିହେଂ ଅଗ୍ନିରେ ହୋଇବୁ ନା ଧଂସି |୭୨|

ୟେ ପାବକ ଯେବେ ଆମ୍ଭର ଭକ୍ଷିବଟି ଗାତ୍ର

ପାଇବୁ ସୁରଲୋକେ ବାସ ସହସ୍ର ଜନ୍ମର ତ |୭୩|

ୟେହା ଶୁଣି ଜରିତା ଯେ ଗଲା ଅଗ୍ନିର ଭୟେ ନାହିଂ

ବିକଳେ ଭାଳଇ ବସି ପୁତ୍ର ମୁଖ ଚାହିଂ |୭୪|

ମନ୍ଦପାଳ ତୁସ୍ତିରେ ଅଗ୍ନି ତା ନ ଦହି

ସେ ଡହରେ ମରନ୍ତି ବୋଲି ଅଗ୍ନି ତାଙ୍କୁ ନ ଚାହିଂ |୭୫|

ଶୁଣ ହୋ ରାଜନ ବନପୋଡ଼ି ଯେ ଦିଶଇ

ଶିରଶିଖ ମୁଖ ଚାହିଂ ସାନ ଭାଇ ଯେ ଭାଷଇ |୭୬|

ଆମ୍ଭେ ୟେତେ ଦୁଖରେ ପଡ଼ିଣ ଅଛୁଂ ୟେଥ

ୟେହା ଜାଣି ସେ କିମ୍ପାଇଂ ନ ଅଇଲେ ଆମ୍ଭ ତାତ |୭୭|

ଆମ୍ଭର ୟେଡ଼େ ଦୁଖ ପିତା ଅବା ନ ଜାଣଇଂ

ଶିରଶିଖ ବଡ଼ ଭାଇ ବଚନ ପ୍ରକାଶଇ |୭୮|

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ବଡ଼ ଭାଇ ଆମ୍ଭନ୍ତ ଦୁଖୁଂ ପାରି କର

ସ୍ତମ୍ଭ ମିତ୍ର ତହିଂରେ ଯେ ବୋଲନ୍ତି ଉତ୍ତର |୭୯|

ବାବୁ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଭାଇ ପିତାସମ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଯେ ଅଟଇ

କନେଷ୍ଠ ଭାଇଙ୍କର କଷ୍ଟ ଯେ ଫେଡ଼ଇ |୮୦|

ଅନିର୍ଯାପ କଥାକୁ ସାନ ବଡ଼କି କରଇ

ଦ୍ରୋଣ ପଛୀ ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭର ବଚନ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ହୋଇ |୮୧|

କର ଯୋଡ଼ିଣ ଦ୍ରୋଣ ଅଗ୍ନିକି ତୁସ୍ତି କରଇ

ହିରଣ୍ୟ ଦେବତାକୁ ଆମ୍ଭର ଶରୀର ଭୋଗ ହୋଇ |୮୨|

ବଡ଼ଭାଇ ଶିରଶିଖ ଅଗ୍ନିକି ତୁସ୍ତି କଲା

ବାଈବାତ ପ୍ରାୟେ ଶିଖା ତୋହୋର ଲାଗିଲା |୮୩|

ଅଧଉର୍ଯ୍ୟ – ଧଉର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ତୋହୋର ପରକାଶ

ସମସ୍ତ ଦହିଜକର ତୁ ନଆସ ଆମ୍ଭ ପାଶ |୮୪|

ଅବିକ୍ଷଣେ ଭକ୍ଷନ୍ତେ ତୋର ଅଧଉର୍ଯ୍ୟ ପରକାଶ

ସୂର୍ଯ୍ୟ ତେଜ ଜାଣି ତୋହୋର ଶରୀର ଆଭାସ |୮୫|

ଅଗ୍ନିକି ପୁଣ ପୁଣ ତୁସ୍ତି କରଇ ଶିରଶିଖ

ଆମ୍ଭେ ଚାରି ଭାଇ ବାଳୁତ ଆମ୍ଭନ୍ତ ତୁହି ରଖ |୮୬|

ପିତା ମାତା ବେନି ନାହିଂ ଯେ ଆମ୍ଭର

ପଛୀ ନାହିଂ ଉଡ଼ିବାକୁ ସତ୍ୟ କହୁଛୁଂ ତୋହୋର ଆଗର |୮୭|

ଆନ ରଖନ୍ତା ନାହିଂ ଶରଣ ତୋହୋର

ତୋହ ବିନୁ ଆନେ ନାହିଂ ଆମ୍ଭର ପ୍ରତିକାର |୮୮|

ତୋ ବିନୁଂ ଆମ୍ଭର ଯେ ନାହିଂ ଜୀବଦାତା

ତୁ ଅଗ୍ନି ଦେବତା ସକଳ ଭୂତ ଜୟ କରନ୍ତା |୮୯|

ତୋହୋର ଚରଣେ ଆମ୍ଭେ ପଶିଲୁ ଶରଣ

ଆମ୍ଭ ଚାରି ଭାଇନ୍ତି ରଖ ବୋଲି ବୋଲନ୍ତି ବୟାଣ |୯୦|

ଭୋ ଅଗ୍ନି ସକଳ ଜନ୍ତୁନ୍ତ ଅଛୁଂ ତୁ ଉଦ୍ଧରି

ଆମ୍ଭନ୍ତ ବେଳକ ସୁଖେ ନିଅ ତୁ ଉଦ୍ଧରି |୯୧|

ତୁ ହବି ସକଳ କରୁ ହୋ ଆପ୍ୟାନ

ପୁଣି ହୃଷ୍ଟ କରି ପାଳୁ ସକଳ ଜନ |୯୨|

ତୋହୋର ମହିମା କେ ଅନ୍ତ କରି ପାରଇଂ

ସକଳ ଦେବତାମାନେ ତୁସ୍ତି କରନ୍ତି ତୋର ତହିଂ |୯୩|

ଚଛୁ ପିଙ୍ଗଳ ତୋର ଲୋହିତ ବର୍ଣ୍ଣ କଳା

ଗୁରୁନାମ ବହନି ତୋହୋର ପିଙ୍ଗଳା |୯୪|

ୟେସନେକେ ଶରୀରେ ନ ଲାଗଇ ଜ୍ଵାଳ

ତେସନେକ କରି ନାଥ ଆମ୍ଭନ୍ତ ପ୍ରତିପାଳ |୯୫|

ତୋଷ ହୋଇଣ ସେ ବୋଲଇ ହୁତାଶନ

ତୁମ୍ଭର ତୁସ୍ତିରେ ମୁଂ ହୋଇଲି ତୋଷମନ |୯୬|

ଭୟେ ନ କର ତୁମ୍ଭେ ପାଞ୍ଚଜଣେ କଲି ପାର

ପିତା ତୁମ୍ଭର ପୂର୍ବେ ମାଗିଛନ୍ତି ବର |୯୭|

ୟେବେ ସେ ତୁମ୍ଭର ତୁସ୍ତି ଅଧିକ ହୋଇଲା

ୟେତେ କହି ଅଗ୍ନି ତହୁଂ ଆଡ଼େ ହୋଇଗଲା |୯୮|

ଶୁଣ ହୋ ରାଜନ ୟେସନେକ ପରକାରେ

ଚାରିଭାଇନ୍ତ ନ ଭକ୍ଷିଲେ ଋଷିଙ୍କ ଭଗତି ଭାବରେ

ମାତାଙ୍କୁ ରଖିଲେ ସେ ପିତାଙ୍କ ତୁସ୍ତିରେ |୯୯|

ମନ୍ଦପାଳ ଋଷି ପୁତ୍ରଙ୍କର ଶୋକେ

ଲପିତା ଭାରିଯାକୁ ବୋଇଲେ ଦୃଢ଼ ବାକ୍ୟେ |୧୦୦|

ଅଗ୍ନିରୁ କେସନେକେ ଉବୁରିଲେ ପୁତ୍ର ଚାରି

ଜରିତା ପୁତ୍ରଙ୍କର ଶୋକେଣ ପ୍ରାଣହାରି |୧୦୧|

ଲପିତା ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ମନ୍ଦପାଳ

ତୁମ୍ଭେ ପୂର୍ବେ ତୁସ୍ତି କରିଛ ଅନଳ |୧୦୨|

ତୁମ୍ଭ ତୁସ୍ତି ବଗତି ବଶ୍ୟାନର

ୟେଣୁ କରି ତୁମ୍ଭ ପୁତ୍ର ହୋଇଗଲେ ପାର |୧୦୩|

ଶୁଣିଣ ମନ୍ଦପାଳ ଭାଳଇ ହୃଦଗତେ

ଭୋ ଧର୍ମଦେବତା ପୁତ୍ରନ୍ତ ଉଦ୍ଧାର କଥା ଲାଗଇ ଯେ ତୋତେ |୧୦୪|

ମୋହୋର ପ୍ରାୟେ ମନ୍ଦ ନାହିଂ ଆନ ପ୍ରାଣୀ

ବାଳୁତ କୁମରନ୍ତ ଛାଡ଼ି ଅଇଲି ମୁଂ ନ ଜାଣି |୧୦୫|

ଭୋ ରାଜନ ଅଗ୍ନି ଯେତେବେଳେ ତହୁଂ ଜିଣିଗଲା

ଜରିତା ମାତା ଯାଇଂ ପୁତ୍ରନ୍ତ ଦେଖିଲା |୧୦୬|

ପୁତ୍ରଙ୍କର ଅଗ୍ନିରେ ଦହିଜ୍ୟ ନୋହିଲା ତନୁ

ତନୟ ଦେଖି ଦୁଖ ଛାଡ଼ିଲା ପଞ୍ଚୁମନୁ |୧୦୭|

ମନ୍ଦପାଳ ଋଷି ଯେ ଦେଖିଲେକ ଯାଇଂ

ପୁତ୍ର ଭାରିଯାନ୍ତ ଦେଖି ମନରେ ତୋଷ ହୋଇ |୧୦୮|

ଜରିତାକୁ ଦେଖି ଯେ ବୋଇଲେ ମନ୍ଦପାଳ

ବେଗେ ଚାରି ପୁତ୍ର ଆଣି ଦିଅ ମୋହୋର କୋଳ |୧୦୯|

ୟେହାନ୍ତ ଅଗ୍ନିରୁ ମୁହିଂ ରଖିଲି ସାରିକ୍ଷେ

ହୃଦେ ସନ୍ତୋଷ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ଦେଖିଲି ପ୍ରତକ୍ଷେ |୧୧୦|

ପୁତ୍ର ନ ଥିଲା ପ୍ରାଣୀ ନିନ୍ଦା ପାୟେ ସ୍ଵର୍ଗେ

ଜରିତା ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ପିତା କେଉଣହିଂ ବାଗେ |୧୧୧|

ତୋହୋରେଣ ୟେ ପୁତ୍ରଙ୍କ ଠାରେ କିସ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି ନାହା

ୟେହାନ୍ତ ଛାଡ଼ି ତୁମ୍ଭ ଆର ଭାରିଯା ପାଶେ ଯା ଯା |୧୧୨|

ଲପିତା ଭାରିଯା ତୋହୋର ଅଟଇ ଅର୍ଦ୍ଧଅଙ୍ଗ

ତାହାରେ ଭଜି ତୁ ଛାଡ଼ିଲୁ ପୁତ୍ରଙ୍କର ସଙ୍ଗ |୧୧୩|

ମନ୍ଦପାଳ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ସ୍ତିରୀଙ୍କି ବିଶ୍ଵାସ ନାହିଂ